تکفیر از دیدگاه اسلام

 با توجه به خطر های بزرگ تکفیر گرای و جذب شدن تعداد زیادی افراد امت اسلامی بخصوص قشر جوانان به این جریان ها با تاسف کاری قابل ملاحظه ای صورت نگرفته است تا این جریان ها به مراتب خطرناکتر از دشمن را مهار نموده و حد اقل از شدت شمشیر و زبان ایشان چیزی کاست، اگر به متون دینی دیده شود معلوم می گردد که تکفیرگرای در قدم نخست آفتی است که به شخص تکفیر کننده برمی گردد و خودش را از دایره ای اسلام بیرون می سازد، به این احادیث پیامبر ص توجه شود دیده می شود که شخص تکفیر کننده از قید اسلام بیرون گردیده است.

به هیچ صورتی نمی توان مسلمانی را به شک و گمان، یا به اساس عقده و کینه و یا بخاطر منافع دنیوی، مذهبی یا سیاسی و یا چیزی دیگری کافر گفت، که در این باره پیامبر اسلام چنین می فرماید: {عن ابن عمر رضی الله عنهما قال: قال رسول الله صلی الله علیه وسلم : إذا قال الرجل لاخیه : یا کافر، فقد باء بها أحد هما، فإن کان کما قال و إلا رجعت علیه} متفق علیه.

ترجمه: از ابن عمر رضی الله عنهما روایت است که : رسول الله صلی الله علیه وسلام فرمود: هرگاه شخصی به برادرش بگوید : ای کافر همانا کلمه مذکور (کفر) به یکی از آنها بازگشت می گردد، اگر چنانچه گفته بود، خوب ورنه به وی باز می گردد.

از ابو ذر رضی الله عنه روایت است که : وی از رسول الله شنید که می فرمود: ( آنکه مردی را کافر خواند، یا بگوید، دشمن خدا و چنان نیست، مگر این که بروی باز می گردد) متفق علیه .

کسی مسلمانی را کافر گوید خودش کافر می گردد، از ظاهر حدیث همین مطلب دانسته می شود، پس افراد تکفیری بیشتر خود را مورد قهر و خشم خداوند متعال قرار می دهند چون ایشان دست به اعمال می زنند که از جانب شریعت به آنها اجازه داده نشده است و یا به گمان و خیال مسلمانی را کافر می دانند که وی کافر نیست ، بی خبر از این که خودشان در دام کفر افتیده اند و رضایت شیطان را بدست آورده و خدای بزرگ را ناراض نموده اند.

و حتی دیده میشود که تعداد متعصبین مذهبی که از ظرفیت علمی کم برخوردار هستند هرکی را که مخالف مذهب ایشان باشد و یا مخالف مذهب ایشان سخنی گوید آنرا  تکفیر نموده و در مقابلش چنان عداوت و کینه می گیرند که گویا شخصی یهودی و نصرانی است، و با تاسف دشمن دین را بد نمی گویند بلکه همواره در صدد تخریب و توهین برادر مسلمان خود هستند و نمی دانند که اختلاف دیدگاه از زمان رسول الله ص تا به روز قیامت ادامه دارد و جلوی آن را کس نمی تواند بگیرد ویا صاحب دیدگاه را تکفیر نماید.

عبد الشکور (سالمی ) یک تن از بزرگواران حنفی مذهب چنین می فرماید: ( دین در میان مذاهب تقسیم گردیده است، چهار مذهب اهل سنت و جماعت حق می باشند، شما اگر یک مذهب را حق و دیگران را رد نمائید در حقیقت سه حصه دین را رد نموده اید، و اگر یک  مذهب را رد نماید در حقیقت یک قسمت دین را رد نموده اند، برمسلمان واجب است که همه مذهب اسلامی را قبول نموده و به دیدگاه بزرگان دین احترام بگذارد.)

زیرا انصاف مرد با تقوا و عالم بزرگوار این گونه می باشد، تنها خود را حق فکر نمی کند و دیگران را باطل به حساب آورد، بلکه در پهلوی حقانیت خودش دیگران را نیز حق میداند، و اگر به دیدگاه مذاهب دیگر عمل نکرد، حد اقل احترام به مذاهب دیگر را ترک نخواهد گفت، و از حقانیت دیگران چیزی نمی کاهد با اعتراف به حقانیت دیگران، حقانیت خود را اظهر من الشمس می سازد و زمینه یی هم دلی و هم پذیری میان مذاهب اسلامی را فراهم می سازد.

خداوند متعال در مورد مومنان واقعی چنین می فرماید:{ إِنَّمَا كَانَ قَوۡلَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ إِذَا دُعُوٓاْ إِلَى ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ لِيَحۡكُمَ بَيۡنَهُمۡ أَن يَقُولُواْ سَمِعۡنَا وَأَطَعۡنَاۚ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ ، وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَيَخۡشَ ٱللَّهَ وَيَتَّقۡهِ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَآئِزُونَ } سوره نور آیه 51و52.

ترجمه: هنگامی‌ که  مؤمنان به سوی الله و پیامبرش خوانده شوند تا میانشان داوری شود، تنها سخنی که گفتند این بود که شنیدیم و اطاعت کردیم و اینان همان رستگارانند و کسی‌ که الله و پیامبرش را اطاعت کند، و از الله بترسد، و از (مخالفت فرمان) او بپرهیزد، پس اینانند که کامیاب (واقعی) هستند.

بدون شک رجوع و بازگشت به طریقه پیامبر ص در شئون دین امری است واجب؛ به ویژه در اموری که عبادت محض است مجالی برای رای و اجتهاد دیگران نیست، چرا که این گونه امور(توفیقی ) اند یعنی شریعت امور تعبدی را بیان نموده است جای کم ساختن و یا اضافه نمودن برای کسی باقی نیست.

بدون شک تعصب مذهبی از بزرگ ترین بیماری های است فرا روی امت اسلام قراردارد، و تعصب مذهبی باعث از هم پاشی وحدت مسلمانها گردیده است؛ اهل هر مذهب به فکر حمایت و تقویت مذهب خود است اگر چه دست به گناه زند ویا مذهبش مخالف قرآن و سنت بوده باشد و به یک نوعی مخالفین مذهب خود را به چشم کینه وعداوت می بیند و به خاطر ضعف آنان از هر وسیله ای ممکنه استفاده می نماید، بلکه هدف این است که مذهب را بحیث یک روش فقهی خاصی باید قبول نمود و از آن استفاده کرد، اما اگر مواردی مذهبی که مخالف قرآن و سنت و یا سبب از هم پاشی وحدت مسلمین گردید باید از چنین نکات مذهبی دوری نمود و تمسک به قرآن و سنت رسول الله زد که سبب وحدت مسلمین است.

امام طحاوی رحمت الله یک تن از بزرگان علماء حنفی می گوید:( لا يقلد إلا عصبی أو غبی) تقلید را جز شخصی متعصب و کودن کسی دیگری انجام نمی دهد.