صلح خواست و نیاز اساسی ماست اما کی ها مانع این حق مشروع ما می گردند؟

درباره برقراری صلح و ایجاد آشتی و زدودن رنجشهای مردم ، فرمایش های آن حضرت “ص” از اهمیت ویژه ای برخوردارند،چنانکه می فرمایند: (آیا من به شما چنان کاری نشان ندهم که درجه آن از نماز روزه و صدقه هم افضل است؟) صحابه عرض کردند: بلی لازم بفرمایید. آن جناب “ص” فرمود: “آن کار اصلاح ذات البین است” یعنی اگر در میان دو نفر کینه وکدورتی پدید آید،آن را برطرف کرده صلح و صفا را برقرار سازید.

ونیز رسول الله “ص” فرموده است که “فساد ذات البین هی الحالقه” یعنی ، ستیزه جویی با یکدیگر را به “تراشنده” تعبیر فرموده است ، بدین معنی که منازعه وستیزه جویی با یکدیگر سر را نمی تراشد: بلکه دین را می تراشد و به عبارتی ، حسنات را می زداید وبر گناهان می افزاید.

در دنباله آیه ، مطلب مهم دیگری چنین بیان فرموده که این نیکی ها ، صدقه ، امر به معروف و اصلاح بین الناس وقتی معتبر و مقبول می باشند که با اخلاص برای رضای خدا انجام گیرند ، درآنها اغراض وخواهش ها مطرح نباشند.

که درآن کمک به مظلوم رسیدگی به نیازمندان ، رهنمایی گمشدگان وغیره همه کار های نیک داخل اند صدقه اصلاح بین الناس هم اگرچه دراین داخل اند، چون به سبب آنها زندگی اجتماعی مردم زینت می گیرد ونیز این کار شامل ابواب خدمت به خلق می باشد: یکی جلب منفعت یعنی نفع رسانی به خلق الله ، دوم دفع مضرت یعنی نجات دادن مردم از رنج و مشقت است از اینجاست که جمهور علمای تفسیر فرموده اند که در اینجا صدقه عام است که در آن هم زکات و صدقات واجب داخل اند وهم صدقات نفلی و همچنین هر نفعی که به دیگران برسد.

اگر در این مشورت ها و سخنان درگوشی خیری باشد، فقط در این است که یکدیگر را به صدقه و کمک دادن ترغیب کنند یا به نیکی دستور دهند یا برای اصلاح و آشتی مردم مشورت بدهند .

چون قرآن کریم در این راستا یک حقیقت اجتماعی تربیتی را بازگو می کند ، زیرا جامعه انسانی در حقیقت یک دهکده ای بیش نیست و افراد آن مانند اعضای یک پیکرند ، هر لطمه ای به عضوی از اعضای این پیکر برسد اثر آن کم وبیش در سایر اعضا آشکار می گردد ، زیرا یک جامعه بزرگ از افراد تشکیل شده و فقدان یک فرد خواه ناخواه ضربه ای به همه جامعه بزرگ انسانی است .

از اینجاست که قرآن کریم موضوع را بسیار هایزاهمیت دانسته و به خون انسان ارج می گذارد و به خاطر عدم ریختن یک قطره خون انسان مسلمان ، مسلمان را به صلح آشتی دعوت نموده و می فرماید: (والصلح خیر) یعنی صلح و آشتی کردن با یکدیگر بهتر است و این فرمان الهی عام بیان شده که درآن تمام اختلافات ، منازعات ، معاملات ، خصومت های فردی ، اجتماعی ، سیاسی ، اقتصادی ، ذات البینی و بین المللی را در بر داشته ، الفاظ قرآن کریم عام بوده که صلح بهتر است .

جنگ و ناامنی تمام هست و بود این ملت مظلوم را به باد هوا سپرده ، صدها انسان معصوم و بیگناه را به خاک وخون کشیده ، صدها عالم و دانشمند فقهی و مدرس ، معلم مربی ، انجنیر، حبیب و اهل خبره و معارف را در زیر خاک مدفون کرده ، هزاران طفل را بی پدر و بی مادر، یتیم وبی سرنوشت ساخته ، صدها پدر ومادر را از داشتن اولاد ونورچشم محروم گردانیده ، هزاران زن را بیوه و بی سرپرست صدها انسان بی دفاع را معیوب و معلول نموده ، میلیون ها انسان بیچاره مهاجر آواره شده صدها خانه و کاشانه ، قریه و قصبه ، شهر و بازار ایران ،صدها مکتب دیوان تباه ، صدها محصل و متعلم محروم از نعمت دروس تدریس شده صدها آثار عتیقه و ارزش های فرهنگی و باستانی یا نابود شده ویا به غارت برده شد، بالاخره تمام ملت را یکی پی دیگری بسوی اختناق واختلاف، عداوت و دشمنی وبرادرکشی سوق داده ، تخم نفاق و شقاق را در میان ساکنان این مرزوبوم کاشته است .

بناء یکبار دیگر تمام جهات درگیر را بسوی وحدت ویک پارچگی، اتحاد و اتفاق ، برادری و اخوت اسلامی ، تعاون و همکاری دعوت نموده واز خداوند خیر الناصرین استدعا می دارم تا این ملت مجاهد و شهید پرور را مورد مهربانی و شفقت دائمی خویش قرار داده و این ملت را از اختلاف و تفرقه تشنج نجات بسوی رستگاری و فلاح دارین سوق دهد.