آمریکا و خروج از افغانستان

منبع : لاس‌ آنجلس تایمز

نویسنده : دویل مک منس

مترجم : سیدجمال اخگر

ایالات متحده، روی کاغذ متعهد شده است که آخرین 2500 سرباز خود را در کمتر از 10 هفته دیگر ، به تاریخ 1 ماه می ، از افغانستان بیرون کند. این بر اساس توافقی است که سال گذشته دولت ترامپ با گروه اسلامی پارتیزانی طالبان ، که با دولت کابل در حال جنگ است ، کرده است . اما احتمال این که چنین اتفاق بی افتد خیلی کم است.

نه طالبان ، نه دولت افغانستان و نه ایالات متحده به تمام تعهدات خود در توافق نامه یک ساله گذشته عمل نکرده اند.

طالبان قول دادند که حملات به سربازان دولتی و مقامات غیرنظامی را کاهش دهند. که این کار را نکردند.

دولت افغانستان قول داده بود که با طالبان وارد گفتگوهای جدی صلح شود ، اما پای خود را ازین پروسه بیرون کشید .

ایالات متحده قول داده بود که تحریم های بین المللی علیه طالبان را لغو کند ، اما وقتی جنگ شدت گرفت و مذاکرات صلح به بن بست رسید ، ایالات متحده مانع این کار شد.همچنان در همین حال ، طالبان ارتش کم عملکرد دولت را از مناطق وسیع بیرون رانده اند.

و کسانی – به احتمال زیاد طالبان – یک کارزار بی رحمانه ترور قضات ، روزنامه نگاران و معلمان ، به ویژه زنان را آغاز کرده است. طالبان مسئولیت این کشتار ها را انکار می کنند ، اما این ادعای طالبان را کسی باور نمی کند .

در نتیجه ، مسیر پایان دادن جنگ که سه رییس جمهور پیشین ایالات متحده آغاز کرده بودند برای رئیس جمهور بایدن دشوارتر شده است .

حال او با تصمیمی روبرو شده است: که آیا باید همانطور که بایدن در زمان کاندیداتوری خود گفته بود ، تعداد بیشتر یا همه نیروها را با خطر دیدن سقوط افغانستان در حمام ،خون بیرون بکشد یا خیر؟

آیا او باید 2500 سرباز را در افغانستان نگه دارد و اعلام کند که به محض آغاز مذاکرات صلح آنها آنجا را ترک خواهند کرد ، اما نه قبل از آغاز مذاکرات؟

یا همانطور که برخی مقامات پیشین استدلال می کنند ، آیا بایدن باید نیروهای بیشتری را تا رسیدن به توافق نهایی صلح‌ به افغانستان اعزام کند – که یک دستورالعمل بالقوه برای یک حضور نظامی طولانی خواهد بود.

برای آمریکایی های خسته از جنگ دشوار است که به افغانستان نگاه کنند و بگویند : ما بیش از 2400 تن سرباز خود را از دست دادیم و بیش از 2 تریلیون دالر هزینه کردیم و اخرالامر شکست خوردیم . وقت آن است که برویم .

اما هنوز ایالات متحده درین بخش از جهان منافع دارد ، از جمله مهار القاعده و سایر گروه های تروریستی که در منطقه سرگردان هستند.

پس از 19 سال ، هنوز ارزش آن را دارد که این فاجعه غم انگیز را گونه ای به پایان برسانید که از آسیب های بی مورد در طول مسیر جلوگیری کند.

– اینجا سه گزینه اساسی وجود دارد.

یکی ماندن است – و شاید حتی حضور نظامی ایالات متحده را کمی بیشتر کند.

این درست همان چیزی است که «کمیسیون نوار آبی» به ریاست جنرال بازنشسته جوزف اف. دانفورد جونیور ، رئیس سابق ستاد مشترک ارتش ، در این ماه توصیه کرد.

وی هشدار داد: “ما می دانیم كه اگر ما در اول ماه می برویم چه اتفاقی خواهد افتاد.” “اگر ما بیرون شویم در صورت که جنگ داخلی رخ ندهد هرج و مرج حتما بوقوع خواهد پیوست”

وی اظهار داشت كه ادامه حضور نظامی آمریكا کار را برای وادار ساختن طالبان به مذاکره دشوار می سازد، زیرا بیرون کردن نیروهای خارجی یکی از اولویت های دیرینه ای این گروه است.

در یک دید دیگر ، کارترمالکاسیان یکی از مشاورین اسبق دانفورد و کارشناس افغانستان می گوید که زمان بیرون آمدن گذشته است.

وی اخیراً به واشنگتن پست گفته است که : “وقتی به هزینه ها نگاه می كنم ، ترك كردن الان بیش از هر زمان دیگری قانع کننده است.”

ملکسایان استدلال می کند که بعید است حضور سربازان آمریکایی در افغانستان طالبان را تا زمانی که در میدان جنگ دست اورد داشته باشند و حضور 2500 سرباز آمریکایی مانع آنها نشود به ادامه مذاکرات ترغیب کند .

اما یک گزینه معتدل نیز وجود دارد : عقب نشینی را به مدت شش ماه ماکول کنید ، روی یک جدول زمانی جدید برای گفتگو های صلح مذاکره کنید و یک دیپلماسی پر انرژی تری را امتحان کنید.- از کشور های همسایه مانند روسیه و چین برای تحت فشار قرار دادن طالبان برای مذاکرات جدی درخواست کمک کنید.

لورل میلر ، نماینده سابق وزارت امور خارجه در افغانستان ، به من گفت: “روند صلح بهترین گزینه برای نتیجه مناسب است ، حتی اگر کمترین موفقیت را داشته باشد.” “شما برای داشتن هرگونه امکان احیای مجدد آن به یک تمدید شش ماهه نیاز دارید.”

وی گفت ” بهترین اهرم فشار آمریکا علیه طالبان حضور نظامی آنها نیست ، بلکه به آنها باید نشان داده شود که اگر قدرت را به زور بدست بگیرند ، منفور جامعه بین المللی خواهند شد.

بارنت روبین دیگر ، مشاور سابق وزارت امور خارجه ، افزود: “ما می دانیم که آنها می خواهند تحریم ها برداشته شود.” “ما می توانیم آن فرآیند را به عنوان انگیزه ای مثبت برای مذاکرات آغاز کنیم.”

وی افزود ، برنامه تمدید نباید نامحدود باشد بلکه باید برای یک بار آزمایشی انجام شود و اگر تا اول نوامبر کارگر واقع نشد ما مبجور به مردم از قبل بگوییم که ما مجبور به ترک هستیم . این پاسخ منطقی به نظر می رسد که به مردم بگوییم که پس سپری شدن 19 سال و کشته شدن بیش از 2400 ، ما هیچ مسئولیتی در قبال ادامه حیات دولتی نداریم که نمی تواند کار کند.

اما هنوز یک بحث اخلاقی برای عقب نشینی مناسب وجود دارد – باید طوری صورت گیرد که از هرنوع هرج و مرج پس از خروج جلوگیری کند.

شش ماه زمان بسیار زیادی نیست . فقط زمان کافی است تا فرصتی برای مذاکرات صلح فراهم شود.