بستن پا در سلسله سونگ

بستن پا در سلسله سونگ (906-1279) شروع شد و در سال 1911 در سقوط آخرین سلسله در چین – سلسله چینگ (1644-1911) غیرقانونی شد.

این سنت حدوداً از قرن ده میلادی (۹۵۰) تا اوایل قرن بیستم(۱۹۱۲) در چین مرسوم بوده‌است.

مقایسه پای بسته شده و پای بسته نشده

قربانیان این سنت در زندگی به ناتوانایی‌های همیشگی دچار می‌شده‌اند.

«بستن پاها» ی زنان یکی از رسومی بود که در چین باستان اجرا می‌شد. این عمل باعث تغییر شکل و کوچک شدن پاها تقریباً به اندازه پاهای یک عروسک می‌شد. عوارض این رسم دشواری و دردناک شدن راه رفتن و بیماری به نام “اوستئوپروسیس” (شکنندگی پوکی استخوان‌ها) بود.

رسم بستن پاها از دورهٔ سلسلهٔ سانگ، بین سال‌های ۹۷۶–۹۶۰ قبل از میلاد آغاز شد. گفته می‌شد یکی از شاهزاده‌ها محبوبه یی داشت که با پاهای بسته می‌رقصید. درحقیقت شاهزاده به‌دلیل علاقه‌ای که نسبت به پاهای کوچک داشت محبوبه‌اش را وادار می‌کرد که با پاهای بسته حرکت کند. این موضوع باعث شد که داشتن پاهای کوچک به‌عنوان یک «ارزش» در خانواده‌های سنتی به‌شمار آید؛ به‌این‌ترتیب، مرسوم شد که پاهای دختران جوان بسته شود تا کوچک بمانَد. اصطلاح «پاهای سوسنی» برای توصیف پاهای کوچک به کار می‌رفت و در جامعهٔ چین باستان نشانگر زیبایی و سمبل اصالت و طبقهٔ اجتماعی بالا به‌شمار می‌آمد. فرایند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می‌شد. ابتدا پای کودک با آب داغ شسته و ماساژ داده می‌شد، بعد تمامی انگشت‌ها به جز انگشت شصت شکسته شده به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می‌شدند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه یی محکم می‌بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از ۱۰ سانتیمتر می‌شد. سپس انگشت‌های شصت را در راستای پا کشیده می‌شکستند. بانداژ پارچه یی از انگشتان تا “قوزک پا” محکم پیچیده می‌شد تا انگشتان را در جای خود نگه دارد.

بعد از گذشت دو یا سه سال پاهای کودک آنقدر کوچک می‌شدند که در کفش‌هایی که تنها ۳ اینچ یا تقریباً ۵\۷ سانتی‌متر طول داشتند جای می‌گرفتند. این کفش‌های کوچک که «کفش‌های نیلوفری» نامیده می‌شدند از جنس ابریشم بودند و با قلابدوزی‌های زیبا تزیین می‌شدند. در نتیجه این محدود کردن و بستن، پاها بشدت از فرم افتاده و راه رفتن با آن‌ها بسیار دردناک می‌شد. در بسیاری از مواقع نیز انگشتان پا قطع می‌شدند زیرا بانداژ آنچنان محکم بسته شده بود که مانع از رسیدن خون به انگشتان می‌شد.

هدف از بستن پاها، متمایز کردن زنان طبقه بالای جامعه از زنان عادی و همین‌طور جلوگیری از «انحراف» زنان بود. بستن پاها کنترل زنان را آسان تر می‌کرد زیرا درد ناشی از آن چنان شدید بود که حتی طی کردن مسافت‌های کوتاه را بدون یاری دیگران ناممکن می‌ساخت. در بین طبقات بالای جامعه چین، اگر دختری فاقد پاهای کوچک بود، احتمال یافتن همسری مناسب برای او بسیار ضعیف بود. رسم بستن پاها ادامه پیدا کرد تا زمانی که سلسله مانچو در سال ۱۹۱۱ سرنگون شد. با شکل‌گیری جمهوری جدید، پس از گذشت یک هزار سال این رسم غیرقانونی اعلام شد.