موش کبیر پنجشیر، در لجن تاریخ

نگارش: کمیته وطن پرستان افغان

تبصره اینجانب یعنی محمد داؤد مومند: احمد شاه مسعود پنجشیری یک سمبل بی نظیر خیانت و جنایت در تاریخ کشور است. وی در دوره زعامت سردار صاحب داؤد خان با دو هم مسلک قلاده به گردن استبلشمنت پنجاب یعنی کلب الدین و بحران الدین، به دشمن عنعنوی افغانستان و میراث خوار سیاسی دولت انگلیس یعنی حکومت پاکستان پناه بردند و تحت تریننگ آی – اس – آی پاکستان برای اولین باردرتاریخ کشور به عملیات تروریستی در پنجشیر و مناطق دیگر پرداختند.

نصرالله بابر وزیر داخله پاکستان مسعود را فرزند خطاب میکرد، همانگونه که کلبدین بچه خوانده جنرال ضیاء بود.

مسعود جنایتکار با همدستی یک سادیست بزرگ دیگر بنام عبدالرب سیاف مزدور عرب سعودی و یکی از معاندین بزرګ اعلیحضرت، چهارهزار باشندگان افشار را قتل عام نمود. جنایتی مماثل چنگیزثانی، رشید دوستم که تحت چتر حمایت نظامی اضلاع متحده سه هزار طالب را در کانتینر های بزرگ، مانند کوره های آدم سوزی آلمان هیتلری، زنده سوختاندند!

آیا این جنایت بود یا مبارزه و خدمت ملی و مردمی؟

مسعود جنایتکار به حکم باداران پنجابی خود، اردوی مجهز افغانستان را مضمحل ساخت، اردوی مجهزی که در دوره نجیب، با شهامت کامل در مدخل شهرجلال آباد قوای احزاب مزدور جهادی را که از طرف ملیشیای دولت پاکستان حمایت میگردید، شکست فاحش و تاریخی داد.

آیا اضمحلال همچو اردوی افتخار آفرین، خدمت و مبارزه ملی و مترقی و مردمی بود یا یک خیانت بی نظیردر تاریخ کشور؟

در نتیجه همچو خدمت گزاری مسعود جنایتکار، به دولت پاکستان بود که نواز شریف صدراعظم پاکستان در یک خطابه خود با افتخار تمام گفت که (وی توانست اردوی مجهز افغانستان را مضمحل سازد، پس پاکستان بیشتر از این ازاین، از او چه میخواهد؟)

 مسعود جنایتکار و بحران الدین جنایت شعار، غرامات جنگ و حق یکنیم ملیون شهید و خونین کفنان افغانستان را به پوتین بخشید و به نفع و وکالت روسیه استدلال کردند که (دولت روسیه وارث جنایات دولت شوروی نیست.)

در حالیکه دولت جرمنی تا امروز مبالغ هنگفتی را به ارتباط کشتن اتباع یهودی اش در زمان هیتلر، به یک دولت ثالث یعنی اسرائیل میپردازد.

مگر این خیانت بزرگ ملی را، مسعود دوستان چگونه ارزیابی میفرمایند؟

آیا این یک خدمت قابل قدرملی بود یا یک خیانت بزرگ ملی، که در تاریخ سیاسی کشورهای جهان نظیر ندارد!

برای مسعود و بحران الدین ربانی نوت های ده هزار افغانیگی بدون پشتیوانه  بانکی در ضراب خانه های شوروی چاپ و توسط کانتینر ها به کابل انتقال میافت!

آیا مسعود دوستان، گفته میتوانند که چرا دولت شوروی به همچو عمل ضد منافع اقتصاد ملی افغانستان، این پول های ساختگی را به خاطر گل روی مسعود چاپ ، و توسط کانتینر ها ارسال میکرد؟

آیا مسعود دوستان گفته میتوانند که چرا قیمت منرال های قیمتی افغانستان مانند زمرد و لاجورد در فرانسه، به مراتب ارزانتر از معیار های قیمت بین المللی آن بود؟

آیا نثار کردن این منرال ها در قدوم ژورنالست ها و شخصیت های سیاسی فرانسه از طرف مسعود و شورای نظار یک خیانت بزرگ ملی و دستبرد به ملکیت عامه شمرده نمیشود؟

شورای زمرد فروشان نظار و رهبر جنایت شعار شان، اولویت پلان تجزیه افغانستان را به شمال و جنوب، و مبتنی بر روایت تواریش حسن شرق، (رویای تاجکستان بزرگ) را در صدر پروگرام تداوم قدرت انحصاری تاجک تباران کشور در نظر داشتند.

شورای زمرد فروشان و جمعیت ستم پرچم و رهبران مزدورشان احمد شاه مسعود و بحران الدین، در راه تجزیه کشور و تأسیس تاجکستان بزرگ، تغییر یک نظام متمرکز دولتی را به یک نظام فدرالی شبیه یک نظام کانفدرال، ضامن بقاء و انحصار قدرت تباری و نژادی شان لابدی میدانستند که امروز لطیف پدرام نیز به همان میراث نسخه زهر آلود تجزیه طلبانه مسعود، ربانی، نشخوار میزند.

امضاء پروتوکول ها و توافق نامه های مسعود با مقامات شوروی که بنام توافق نامه های جبل السراج و خنجان یاد میشود، از مظاهرآفتابی خیانت مسعود، در تاریخ معاصر کشور است.

اتحاد گروه مزدور شاخه پرچم و بخصوص ببرکی، با مسعود و گروه ضد ملی اش مبتنی و متکی برسایق و انگیزه تباری، تلاش دیگری در راه تجزیه کشور شناخته میشود.

یونس قانونی تیوریسن، مغز متفکر و مشاور ارشد مسعود پنجشیری( قاتل جوانمرد احمد جان پهلوان پنجشیری)، در مرگ محمود بریالی گفت که (بریالی قهرمان ملی بود)، بدین حساب شورای زمرد فروشان پنجشیر دو قهرمان داشت، یکی مسعود و دیگری هم محمود بریالی!!!!!!!!!!!!

در اخیر قابل تذکر است که اگر مسعود واقعاً یک قهرمان ملی و مبارز بزرگ ملی و ناپلیون پنجشیر شمرده شود، پس چرا با داشتن تجهیزات نظامی و اردو و ملیشیای پنجشیر از ترس آمدن طالبان پای لوچ پیکپ سوار، که نه تانک داشتند و نه قوای زرهی، در نیمه شب مانند موش به مغاره های صعب العبور پنجشیر و احیاناً کولاب تاجکستان فرار کرد؟

اگر یک قوماندان مانند مسعود مدعی جنگ و نبرد و مقاومت و قهرمانی در برابر دولت شوروی باشد، چطور ممکن است از ترس یک گروه جوان، جان نثار طالب، دو پای داشت و دو پای دیگر هم قرض نموده به قول نغز،هم وطنان هزاره، مانند روباه (دوتا) کند؟

جای ماتم ملی است که نه تنها یک بخش اعظم تاجک تباران کشور، خود را به شورای زمرد فروشان و جمعیت ستم پرچم و اتحاد دایره خبیثه شیطانی شمال متعهد میدانند بلکه یک عده ذوات تحصیل یافته و منور نیز صرف و صرف روی سایق تباری، مسعود جنایت پیشه را به حیث یک شخصیت بزرگ و مبارز بزرگ ملی قلمداد مینمایند!!! چو کفر از کعبه برخیزد….

اگر مسعود خائن به وطن، یک شخصیت و مبارز بزرگ ملی باشد، پس در تاریخ کشور خاین و جنایت کاری وجود نخواهد داشت.

من به حیث یک عضو جامعه پشتون تبار متکی و معتقد بر پرنسیپ آباء و بزرگان تاریخ کشور و احترام و تقدس به ارزش های والای ملیت خواهی و منافع علیای کشور، نه تنها مسعود و پیروانش را به حیث خائنان ملی میشناسم بلکه موازی به آن، کلب الدین و سیاف ملعون و یاران شان را، علی السویه خائن و غدار و مزدور بیگانه میشمارم.

من باری در یک مجلس بزرگ، ضمن خطابه خود، انورالحق احدی رهبر بگیل حزب بگیل سوسیال دیمکرات یعنی افغان ملت را مبنی بر رفتن به پنجشیر و گذاشتن گل بر گور مسعود، مورد ملامت و شماتت قرار دادم که حامیان مسعود، آتش بدامن شدند و مجلس به تشنج رفت.

در نتیجه همچو یک وضع، یک عده وطنداران نجیب و شریف، مرا تا موترم (بدرګه) و مشایعت نمودند.

با آمدن طالبان پای لوچ جان نثار، به تجلیل یک عده روزهای مبتذل در تاریخ کشور، و در رأس تجلیل روز (شهید) که به خون یکنیم ملیون شهید، به نام مسعود به یرغمل گرفته شده بود و شباهت زیادی به سوگ روز عاشوری، در دوره جمهوریت کذایی داشت، خاتمه داده شد. احسنت.

هم چنان با آمدن دور دوم طالبان پای لوچ، تاریخ تکرار شد و قهرمان چوچه، یعنی احمد مسعود و تمام قهرمانان پوپکی جهادی، بعد ازلاف و پتاق و به قول بزرگوار محمد رسول خان پشتون رهبر حرکت ویش زلمیان (گوزات ) متعفن خود به تاجکستان و ترکیه فرار نمودند و فرار موش صفتانه خود را(گوزات) یعنی مقاومت دوم  عنوان دادند.این گروه جبون، جنایتکار، گریختگی، و وارثان فرار ناپلیون کاغذی یعنی مسعود جنایتکار هستند که نام شان در لجن تاریخ، یوم الحشر، ثبت خواهد بود.

با ارتباط به تذکر این گروپ جنایت پیشه و منحرف یعنی گروه مقاومت لندغران و چار تکه و نمبر بدل و بی ناموس و مزدور و قلاده به گردن، لازم می بینم چند سطری از مضمون بکر، یک شخصیت مبارز، حق طلب و حقگو و صاحب وجدان و تفکر ملی یعنی استاد گرامی ام انجنیر، خلیل الله معروفی استاد بی بدیل دستور و لغت زبان دری را که همین امروز بدست نشر سپرده است، با احساس و ابراز مباهات، ضمیمه تبصرۀ فوق الذکر خود نمایم. معروفی، گل گفته اند و در سفته اند مشعر بر اینکه:(- ستمی ها و جدایی طلبان مربوط به جبهه منحله شمال و جبهه کنونی زمرد فروشان پنجشیرو جنایتکاران مشهور جهادی- از سیاف گرفته تا دوستم و محقق و خلیلی و عطاء نور و یونس قانونی و برادران مسعود و مسعود کوچولو و ربانی چوچه و دیگر بگیلان تاریخ- که بیست سال نخست در رکاب اشغالگران امریکایی شاطر وار رقصیدند و زدند و خوردند و همه دارایی های وطن را روفتند، «طالبان» را فقط و فقط مولود «پاکستان» میدانند، بدون، اینکه از «بادار مشترک»خود، یعنی «اضلاع متحده امریکا» کوچک ترین سخنی به میان آرند.

-«جبهه مقاومت فی لیلی فس» و «تولی خاکباد» در شهر«انقره» که معجون مرکبی از اراذل و اوباش و قاتل و جاهل و جانی و زانی و لواطتگر و دزد و رهزن و چپاولگر هستند، نیز به عین نظر میباشد.

 ختم نوشته فاضلانه استاد معروفی گرامی.

میراث معنوی و افتخار حیات مسعود، همین گروه لندغران جبهه زنگ و جامن به سرکردگی قهرمان چوچه و خلف الصدق احمد شاه مسعود، احمد امرد، لوده میباشد.

طالبانو سپی بهتر تر ستمی دی

که هزار واره طالب بد تر، ترسپی دی

پاتی په بله برخه کی