د سکوت بحر

د انګړ چنارو ټالونه خوړل. په چوتره کې ناست کسان غلي؛ خو جرس په نارو و. د ځوانې ښځې سپېرې شونډې وخوځېدې:

–         کاش نن شپه سبا نه شي!

ماشومې به يوه ستوري ته د اشارې په دود ګوته ونيوله، بيا بل ته، بیا بل ته. د سپیانو په غپا یې یو دم سترګې رډې راوختې، ویې ویل:

–         ادې!

ځواب یې وانه ورېد. پاڅېده. د پلار مخې ته کېناسته:

–         ابه! ادې ولې خپه ده؟

سړي د چایو پیاله يوې خواته کړه، ویې ویل:

–         نه ده خپه وړانګې لورکۍ.

سړي ښځې ته مخ کړ، سترګې یې د سپوږمۍ رڼا ته ځلېدې. ده غوښتل څه ووایې خو د تسلۍ الفاظ یې له ذهنه والوتل. شېبه وروسته کلی د سکوت به بحر کې ډوب او خلک د خوبونو په نړۍ کې سرګردان و.

***

د  سهار لمر په غرونو نه و رااوښتی، ښځه د کلا په دروازه کې ولاړه وه، سترګې یې سرې اوښتې وې. سړی د سفر پنډوکی په شا په کلي کې ګړندی روان و. ښځه له ښه ځنډ وروسته دننه لاړه. خواښې یې له کړکۍ په زوی پسې کتل، ځوانې ښځې زر زر اوښکې پاکې کړې، زړه نا زړه یې وویل:

–         ادې کاش اجازه دې راکړې وای چې زه او وړانګه هم ښار ته ورسره تللي وای.

زړې په غرور شونډه بوڅه کړه. نګور یې ووته. دې وویل:

–         اوس دې کم رانه پردی کړی، چې ښار ته هم ورسره ځې.