مور

مور
هلته ده،
چې ډېوې بلیږي

مور مې دې خدای وبښي
په دې باور وه، چې پخوا کلونه
له برکت او خیر نه ډک ول، لمر به سپین ځلېده
نوسونه* پاک ول او سپوږمۍ رڼه وه
ستوري به داسې پړکېدل، لکه د ناوې په پیکي کې د دړیو ځلا

مور مې دې خدای وبښي
هغې ویل، چې (ملانور اخند) به سپور پر دیواله ګرځېده
او (غفارجان صاحب) به سیند کې د اوبو پر سر روان پورې وت
خو د پڼو پوندې یې نه لندېدې
مور به قران په دومره ځیر لوسته، چې
د مشدد توري لپاره به یې ساه لنډه شوه
(رشیدبیان) یې په روانه لوسته
(معراج‌نامې) تـه بـه یـې وژړل او نـیـمـه (نـورنـامـه) یـې هـم لـه یـاده زده وه
مور به د شپې د تاوخانې له بامه
د کلي لویه هدیره کې د یوازې شهید قبر باندې
ډېوې له ورایه لیدې
هغه شهید چې چېرته لاره کې وو غلو وژلی.
مور به د زوړ (وظیفات) ټولې وظیفې لوستلې
او لوی ارمان یې دا وو:
که هغه سپین نوراني اس یې – چې په خوب لیدلی –
د پاک رسول براق وي.
موږ ماشومانو د سالم اکا پالېز نه ول بادرنګ شکولي
مور د سنځلو یو پنډوکی لاس کې
سهار، د زوړ پالېزوان کور ته ولاړه
ګوندې چې شوخو ماشومانو ته بښنه وکړي
بیا به بادرنګ نه شکوي.

مور مې دې خدای وبښي
نه شته، چې ویې پوښتم:
مور ې! دا اوس ولې د ستورو ځلا نه شته او سپوږمۍ خړه ده؟
ولې د لمر په مخ کې سرې کرښې د وینو ښکاري؟
مورې!
دا نن، چې هدیرې د شهیدانو له قبرو ډکې دي،
ولې پر هېڅ یوه ډیوې نه ښکاري؟
مورې!
دا نن د ملانور اخند تر پښو لاندې دیوال ولې ویجاړ دی،
وران دی؟
او غفارجان صاحب دوینو په څپو کې لامبي؟
مورې خبره شوې، چې نن یې په جومات کې د قران او نورنامې پاڼې د اور خوراک کړې؟
معراجنامه په بم کې والوتله
مورې!
له لویې هدیرې څخه یو غږ راوکړه
بس دومره ووایه چې:
د ملا نور او غفار جان صاحب پر مېنه رالوی شوي ځوانان
چې د پلرو په شان دوی هم سپینې پګړۍ تړلي
ولې پر ځای د کتابونو تور ټوپک ګرځوي؟
نیم یې په تور بیرغ راټول دي نیم په سپینه جنډه
او مشدد توري د یو بل په تکفیر حفظوي؟

مور مې دې خدای وبښي
د کلي لویه هدیره کې لا د پاک رسول براق ویني په خوب، ویده ده.
او زما باور دی، چې پر هر قبر ډیوې بلې وي
بس هم هغه به زما د مور قبر وي.

————————————————————————–

* نوسونه: نفسونه