بز درغم جانکندن، قصاب درغم چربو

 درردیف مضامین ویب سایت پیراخ افغان جرمن، چشمم به مقالۀ خورد تحت عنوان (بزرگداشت از شهدا) (شکل تحریر درست کلمه شهداء است – مومند) به قلم ژورنالست مسلکی و فارغ التحصیل پوهنتون کابل «نه دانشگاه ایران».

این مقاله، مرا به یاد وجیزۀ معروف مردم ما انداخت، که مقالۀ خود را بدان معنون ساخته ام.

مردم و کشور ما بعد از دورۀ مسلمان و ناسیونالیست بزرگ سردار محمد داود خان، تا امروزدرکورۀ جنگ های خانمانسوز، تجاوزات خارجی و جنگ های تنظیمی و بخصوص افتراق ملی میسوزد ولی شاغلی جلیل غنی درغم تجلیل هفتۀ شهید است.

جنگ میان افغانستان با شوروی در واقعیت امر جنگ اضلاع متحده با دولت شوروی بود، که میدان نبرد میان دو قدرت بنابر یک اشتباه بزرگ تاریخی دولت شوروی، افغانستان انتخاب شد. چیزی که اضلاع متحده از خدا میخوست.

راد مرد بزرگ آسیایی خان عبدالغفار خان، در همان آوان فرمودند که:(این جنگ، جنگ روس و امریکاست ولی مردم افغانستان در آتش آن میسوزد)

این فرمودۀ خان عبدالغفارخان از طرف مزدوران تنظمی مخلوق استبلشمنت پنجاب در دورۀ جنرال ضیاء، با عکس العمل های بسیار شدید مواجه شد.

خنازیر تنظیمی هفت گانه مخلوق آی اس آی، به شمول طالبان، تا امروز، روی همین دلیل از خان عبدالغفار خان مرحوم دل خوش ندارند.

برایم باور کردنی نبود که جناب فاروق اعظم یکسال قبل در یک مجلس بزرگ، در بارۀ شخصیت خان عبدالغفار خان، بیانیه ای غرای ایراد کرد که در خور آن شخصیت بزرگ مشرق زمین بود. مرحبا بر ملای روشن ضمیر، جناب فاروق اعظم.

آیا جهاد افغانستان با دولت شوروی، برای کشور و ملت افغان چه ارمغانی با خود آورد؟

میگویند آزادی!

کدام آزادی؟

خروج عساکر شوروی در نتیجۀ سیستم ناکام اقتصاد دولتی، و غلامی پنجاب و کشور های منطقه و جهان را میتوان آزادی تلقی کرد؟

همین را گویند آزادی؟

مگر حکومت سقاوی مسعود – ربانی، صد ها بلیون ها دالر غرامات جنگی، تباهی کشور و و شهادت صد ها هزار، خونین کفنان تمام اقوام کشور(بکار بردن اصطلاح «ملیت» به عوض «قوم»، در مضمون شاغلی جلیل هروی، نادرست است – مومند) را به خاطر گل روی بادارشان پوتین، به روس نه بخشید؟

همین بود ثمرۀ همچو جنگ نا برابر و نکبت بار و به اصطلاح آزادی؟

متکی به روایت از محتویات مضمون بزرگوار، جناب مایار صاحب، مگر طبق موافقتنامه  ربانی با حکومت نواز شریف، مسعود تمام اسلحه مدرن دورۀ نجیب را به پاکستان تحویل نکرد؟

مگر نتیجۀ کشته شدن و شهادت صد ها هزار هم وطن از اقوام مختلف کشور«نه ملیت ها»   همین جهاد نکبت بار نبود؟

شاغلی جلیل غنی مینویسد:«ما در آستانه ی بزرگداشت از هفته ی شهید قرار داریم که به یاد و بود شهدای که در راه مبارزه با قوای مهاجم اتحاد شوروی سابقه و اشغال افغانستان توسط این ابر قدرت شهید شده اند.

…اما مهم و با ارزش اینست که به قربانیان نامدار (شاغلی جلیل غنی لطفاً نام بگیرید و توضیح کنید که این قربانیان نامدار کیانند؟ مومند) و گمنام …. ادای احترام نمود … و یاد شان را گرامی داشت.»

شاغلی جلیل غنی ادامه میدهد:«از آوانی که در نخستین حکومت بعد از حکومت تنظیمی و متعاقب آن دوره ی اول حکمرانی طالبان پس از کنفرانس بن در سال 2001 هفته ی به نام هفته ی شهید نامگذاری شد همه ساله تا همین اواخر در داخل افغانستان و تا کنون در بیرون از افغانستان توسط افغانهای پناهنده در کشور های مختلف از این هفته یاد و بود به عمل میاید .»

شاغلی جلیل غنی در نوشتۀ خود پیشنهاد میکند، که به عوض نام هفته شهید، باید هفته شهداء یاد شود، ولی شاغلی جلیل غنی روی دلیل اینکه چرا به عوض هفته شهداء، نام هفته شهید انتخاب شده، طفره روی نموده و از بیان واقعیت ها روی انگیزه های سیاسی شان اباء میورزند.

تصریاحات و تبصرۀ این جانب بر مقاله شاغلی جلیل غنی :

اولتر از همه باید گفت که افغانستان تنها یکبار توسط دولت شوروی اشغال نشده بلکه بار دوم هم از طرف دولت ایالات متحده و متحدین شان اشغال شد.

در تجاوز دوم هم قرار تخمینی صد ها هزار هم وطن ما کشته داده و شهید شده اند. اگر قرار باشد که تجلیل از شهداء جنگ، با دولت شوروی تجلیل آید، باید در موازات آن از شهداء راه آزادی از قوای اشغالگر ناتو نیز، تجلیل به عمل آید.

متأسفانه شاغلی جلیل غنی خود را در زمینه غلی وخاموش گرفته اند.

شاعری گفته است:

چی نشه د استبداد لری په سر کی

ماته یو دی که مغل دی که افغان

چی زما د کور ازغی ته کاږه ګوری

ویمه او شم د هغه په ګلستان

اشغال، است اگر از طرف دولت اتحاد شوروی باشد یا ناتو

شهید شهید است اگربدست عساکر اتحاد شوروی صورت پذیرفته باشد یا مادر بم ها و طیارات ب 52 ناتو.

مجاهد، مجاهد است که اگر باقوای دولت شوروی جنگیده باشد یا قوای جهنمی ناتو.

شخصیت دانشمند و متقی و صادق تاریخ معاصر کشور، یعنی استاد محمد عزیر نعیم با مجرد اشغال اضلاع متحده فرموده بودند  که کشور بار دوم اشغال شد.

تنها برای سگ های زنجیری گروه های هفت گانه مخلوق پاکستان و تکنو کرات های بی مسلک و شرف باخته، اشغال ناتو یک اشغال قانونی بود، چنانکه ناسیونالیست های بگیل حزب افغات ملت در زمرۀ همین شرف باختگان به حساب میروند.

طوریکه خان عبدالغفار گفته بود این جنگ میان سی آی ای و کی جی بی بود و بس.

این یک جنگ پروژه یی دولت اضلاع متحده و متحدینش برای اضمحلال دولت شوروی شمرده میشود.

گوشت قربانی این جهاد را اضلاع متحده و کشور های منطقه زهر جان کردند و استخوانش تا هنوز در حلقوم ملت افغان بند مانده است.

طوریکه شاغلی جلیل غنی هروی میگوید، بعد از کنفرانس بن در سال 2001 هفته ای به نام هفتۀ شهید نامگذاری شد، اما شاغلی جلیل غنی نمیگوید که چرا یک هفته و توسط کی و به چه منظور؟

کنفرانس بن یک کنفرانس استعبادی و اعمال زورگویی اضلاع متحده ، بمنظور به قدرت رسانیدن سگ های زنجیری شان یعنی تفویض قدرت برای شورای نظار و جمعیت ستم پرچم و خوکان جهادی تحت ریاست حامد کرزی بود.

شورای نظار و جمعیت با همنوایی کرزی تصمیم گرفتند که مدت یک هفته را به نام مبتذل شهید یعنی در حقیقت جنګ سالار بزرګ قرن (احمد شاه مسعود پنجشیری) مسماء سازند و به تخلیق روز دیگری مانند زنجیر زنی جاهلانه شیعی عاشورا پرداختند.

این هفتۀ منحوس که غالباً مصادف به هژده ماه سنبله است، از طرف لندغران شورای نظار و جمعیت ستم پرچم یعنی سقویان دوم و سوم ، به یرغمل گرفته شد، و درین روز و هفته، لچکان و او باشان لجوج گروه های فوق الذکر، به بزرگترین تظاهر بد اخلاقی و زور گویی و فیرهای تفنگ میپرداختند.

شاغلی جلیل غنی مدعی است که این روز در داخل و در بیرون توسط افغان های پناهنده در کشور های مختلف از این هفته یاد و بود به عمل می آمد.

وضع داخل را توضیح نمودم که دو روز در دورۀ جمهوریت تحت اشغال، به نام بزرگداشت قربانیان کربلا از طرف لندغران شیعی وابسته به گروه های مخلوق ایران و هم چنان لندغران جمعیت و شورای نظار به نام و خاطر کشته شدن مسعود، لچکانه و مفتضحانه تجلیل میشد.

در حالیکه حتی بینی هیچیک از سران گروپ های هفت گانه مخلوق آی آس آی و هشتگانه دولت شیعی اخوندی ایران درین به اصطلاح جهاد خون نشده است.

مسعود پنجشیری غالباً به دسیسۀ رقیبان مقتدر پنجشیری اش مانند فهیم و دبل عبدالله و دیگران به جهنم پیوست.

همانگونه که مسعود به کشتن رقیب بزرگ پنجشیری اش، احمد جان پهلوان، مرتکب جنایت شد.

این روز و یا این هفته نکبت بار، هیچگاه در کشورهای بیرون افغانستان از طرف هم وطنان با شعور و ملیگراء تجلیل نشده است.

تنها و تنها وابستگان شورای نظاری و جمعیتی و ستمی به تجلیل این هفته و صرف به منظور قدردانی از افکار تجزیه طلبانه و تفوق طلبانه (تاجک فوق همه) مسعود، درسالون یا صالون هوتل ها، میپرداختند و میپردازند.

من شخصاً دعوت اشتراک یک هم صنفی پینجشیری ام را درهمچو برگذاری رد کردم.

کمیته کلتوری ما تنها روز استرداد استقلال و شخصیت بزرگ ملی را تجلیل میکند.

شاغلی نصیر جان یاسنی رئیس افغانی کلتوری ټولنه، امسال بیشتر از یکصد هزار دالر از جیب خود برای تجلیل روز استرداد استقلال مصرف کرد و تقریباً مردم از سراسر اضلاع متحده درین مراسم شاندار اشتراک ورزیده بودند.

ما به تجلیل روز شهید که به مثابه ماشین تبلیغات گوبلز وزیر تبلیغات جرمنی در مورد مسعود جنایت شعار، به دروغ پراگنی ها میپردازد، اعتقادی نداریم.

اگر شما شاغلی غنی در همچو مجالس ستمی ها و سقاوی ها و تجزیه طلبان و زور گویان

در میشن پرادیز شهر هیوارد اشتراک میکنید، مبارک تان باشد.

افتخار بر امارت اسلامی که کعبۀ کابل را از بتخانۀ مسعود تجزیه طلب پاک کرد.

افتخار بر امارت اسلامی که بعد از تقریباً نیم قرن، تجزیه طلبان و خراسان پرستان و فارس پرستان را به اقصای جهان فرار داد و متواری ساخت.

افتخار بر امارت اسلامی که قدرت مرکزی دورۀ مسلمان و ناسیونالیست بزرگ سردار محمد داؤد خان را مجدداً احیاء کرد.

افتخار بر امارت اسلامی که لانه های جاسوسی ایران را در شهر هرات تحت نام خمینی، مسدود ساخت، راه تاراج فرهنگی ایران را هم در سطح مذهبی و هم در سطح اصطلاحات ایرانی مانند دانشگاه، تضعیف بخشید.

افتخار بر امارت اسلامی که زبان ملتی و جنتی افغانی پشتو را از لوث و لجن، حقارت «گوزخر» و «زبان دوزخ» تا اندازۀ برون کشید که ممکن روح نر پشتون، محمد گل بزرگ را شاد ساخته باشد.

با عرض حرمت

***************************************