نوی پسرلی، زړې خبرې

کلونه پخوا (د شپېتمې لسیزې د پیل کلونه) په کابل کې لکه همدا اوس د پسرلي شپې ورځې وې. د رادیو د یارانو (نصرالله حافظ، زرین انځور) په نوښت، د رادیوافغانستان د پل‌باغ‌عمومي په ستدیوگانو کې پسرلنۍ مشاعره جوړه شوه. ټاکل شوې وه چې مشاعره دې د پښتوغزل د پلار حمزه شینواري د دې بیت په اقـتـفا جوړه شي:

چې پـسرلی پـه مـوسیـدو ښکاري

ښکلې ځواني په غوړیدو ښکاري

مشاعره جوړه شوه، زه هغه وخت د زلمیتوب په هسک کې گرځیدم، زلمي خیالونه مې له ځوانې مستۍ سره لاس‌په‌لاس داسې گرځېدل چې لا په شاهانو او امپراتورانو یې هم خیال نه راووړ. د زلمیتوب په همدې تودو شېـبـو کې ما هم په دې مشاعره کې گډون وکړ، شعر مې ورته لیکلی و، یوبیت یې دا دی:

څوپسرلي دي چې دې لار څارمه

راشه چې لارپـه ورکـېـدوښکاري

هغه پسرلی او هغه شنیلی چې ما غوښتل، نه یوازې را نه‌غلل، بلکې لارې نورې هم تتې شوې، ورکې شوې، رنگارنگ بادونه را والوتل او زه هم لکه نور «لارورکي لارویان» پر ورکو لارو باندې سرشوم او دا دی:

«… او زه بې زړه، بې وطن

د دنیا پای ته رسیدلی یمه

داسې غریب یم، چې نه زړه او نه وطن لرمه

لکه بڼکه سپک یم

که مې باد لږشانتې ور پورې وهي،

نور تر اوبو لاندې یم«

(آصف بهاند)

اوس هم پرهماغو ورکو لارو سر یم، د شنیلیو په وطن کې ژوند کوم، داسې وطن چې پسرلی، وړی، منی او ژمی یې تک شین دی، خوما په کې د خپل وطن شنیلی او پسرلی ورک کړی دی، سترگې مې ورپسې ړندې شوې، خو ترا وسه مې پیدا کړی نه دی.

څه موده مخکې مې همدې ورک پسرلي ته دوې څلوریزې لیکلې دي. اوس به یې د پسرلي د راتگ له پاره تاسو سره یوځل بیا شریکې کړم، گوندې له کومې خوا نه آغه زما د خوښې وړ ورک پسرلی، زما د وطن له شیرامونو، وږمو او توتکیو سره راتلونکی پسرلی، داسې را پیدا شي چې د جگړې په بوی باندې بوین نه وي او د باروتو په لوگي دودغړن نه وي، سترگک راته ووهي او په خندا مې خوا ته راشي:

دا‌هم زما دوې څلورېزې:

څلوریزه

ټول کلی سپیره دی، لږ شنیلــی غــواړم

مـــځـکه مــروره ده، سپـــرلـی غــواړم

درست عمرمې ولید څـلور بول هـرخوا

گــرځـم ورپسـې او یـوســړی غــــواړم

۲//۴۱/۲۱/۳

هیدرسلیف

دنمارک

څلوریزه

سترگې مې ړندې شوې په شنیلي پسې

یـمـه ارمـانـجـن پـه خـپـل لیمـڅي پسې

وگـرځیـدم، ومـې نـه‌مونـد هـېڅ چېرې

اوس هـم سـرگـردان یـم یـوسړي پسې

۰۴ـ۱۲ـ۲۰۱۳

هیدرسلف

ډنمارک