له بلې زاویې

د هیواد تهداب له کورنۍ ایښودل کېږي. کوم هیواد کې چې ښځې او میړونه د تربور غوندې ژوند کوي خپل اولاد ته هېڅ هم د سالم ژوند نشي ورښودلی. د مور او پلار به له خپلو کوچنیانو سره لویه ښېګڼه دا وي چې یو بل سره ګران کړي. څومره چې دوی سره صمیمي او نږدې وي هغومره یې واړه سالم، روغ، او په ژوند میین رالویېږي.
دا چې موږ اکثریته برخه ژوند ته هېڅ احترام نه لرو، د انسان ساه راته مهمه نه ده، مرګ دومره په اسانۍ کوو، جګړه پای نه مومي، یو لوی دلیل یې دا دی چې د ژوند کولو چل مو نه دی زده. موږ هسې وخت اړوو. ‌‌‌‌‌‌ډېر لویانو مو په ناندریو، بغض او کینې د ماشوم ذهن لا ور‌‌‌‌‌‌ډک کړي.
که د دې وطن سبا روښانه غواړئ کوچنیان سم ورزوئ. او د کوچنیانو سمې روزنې ته د مور او پلار سالمه‌، مینه ناکه او له درنښته ‌‌‌‌‌‌ډکه اړیکه داسې ده لکه ژوند ته اوبه. هیوادونه وګړي جوړوي، او د نن ماشومان د سبا رهبران دي.
زه هیله لرم د وطن هر مور او پلار همداسې صمیمي واوسي!درناوی یې تر منځ وي! او ماشومان یې هېڅکله په ځان او مینه شکمن رالوی نشي. شکمن وګړي کمزوري دي، او کمزوري وګړي ټولنې ته بې له نفرت او غوسې بل هېڅ هم نشي وړاندې کولی.