وطنداری!!!/ احمد جاوید

با عجله خودم را به آنجا رساندم مریض یک پسر جوان کارگر بود که تمام انگشتان دست راستش را ماشین گرفته بود و تمام انگشتانش شکسته هم بودند

مریض از درد فریاد میکشید و یک پسر جوان دیگر که گویا پایوازش بود عرق هایش را با دامن پیراهن خود پاک میکرد و اشک میریخت

بعد از کمک های عاجل اولیه، تزریق دوا ضد درد و تثبیت ابتدایی کسر ها وقتی کمی حال مریض بهتر شد از مریض جریان مجروح شدنش را پرسیدم
به مشکل دری حرف میزد
گفت ازبک و از ولسوالی اندخوی ولایت فاریاب است و در اعمار ساختمان بلند منزل در کابل کار میکند

پایوازش را که اشک میریخت صدا کردم تا یک قلم دوا را از دوا خانه بیاورد
با کمال تعجب دیدم که این جوان هم دری درست یاد ندارد ولی جالبتر اینکه ازبکی نه بلکه پشتو حرف میزند
به زبان پشتو پرسیدم
از کجا هستی؟
گفت از ولسوالی دیشوی هلمند
گفت این کارگر ازبک برادر خوانده و دوستم است
در همین گفتگو بودیم که چند تا دیگر از برادران هلمندی که همکاران اینها بودند سر رسیدند
همه کارگر و مزدور کار بودند با روز ۳۰۰ افغانی معاش
با همین حال یکی شان برای جوان ازبک میوه آورد، دیگرش دوا و دیگرش که در اول اشک میریخت برایش خون داد.
گفتند ما هلمندی ها و فاریابی ها در یک ساختمان بلند منزل یکجا کار میکنیم و سالهاست دوست و برادر جانی همدیگر هستیم.
یکی شان گفت وقتی من ملاریا داشتم این برادر ازبک یک هفته مزدور کاری نرفت و از من وارسی کرد
حالا ما هم به کار نمیرویم و دوست خود را به ولسوالی اندخوی فاریاب به خانه اش میرسانیم

احساس شان، وطنداری شان، افغانیت شان و برادری بی آلایش شان بحدی مرا تحت تاثیر قرار که چشمانم پر از اشک گردید
گونه هایشان را بوسیدم
و زیر لب گفتم:

زنده باد افغانستان!