زما افغانستان/ اجمل ستانکزی

زه د یو داسې افغانستان ارمانجن یم چیرته چې ټول افغانان که د هر دین، قوم، ژبې، مذهب او رنګ وي یو ډول حقوق ولري.
چیرته چې د هر افغان شخصي ژوند یوازې د هغه ملکیت او حریم وي او هیڅ دولت، دین او شخص پکې د مداخلې حق ونلري.
چیرته چې هر افغان ته فقط د انسان په سترګه وکتل شي او په اړه یې قضاوت د هغه د اعمالو له مخې وشي نه د هغه د عقیدې په اساس.
چیرته چې دیني ازادي وي. هر افغان چې د هر دین پيروان وي خپل دین په ازاده پخپل ځان عملي کړای شي او نورو ته یې ضرر ونه رسیږي. عقیده پکې د بنده او خالق تر مینځ رابطه وګڼل شي نه د نورو انسانانو د کنټرول وسیله.
چیرته چې یو کس د هغه د عقیدې، قوم، ژبې، مذهب، سمت او نورو په وجه تر بل کسه بهتر ونه ګڼل شي. مثلاً مسلمان په نامسلمان بهتر ونه ګڼل شي او پښتون په تاجیک. همدارنګه له هیچا څخه هم د هغه د قوم، ژبې، عقیدې او مفکورې په وجه نفرت ونشي.
چیرته چې انسانیت تر هر دین او مفکورې لوړ وګڼل شي. او د هرې مفکورې او عقیدې افغان ځان محفوظ وګڼي.
چیرته چې د دین په نوم تجارت او امتیازات اخیستل نه وي.
چیرته چې په هر څه کې د بیان، فکر او پوښتنې ازادي وي. په فکري مخالفت چاته تاوان ونه رسیږي او د ښار په مینځ کې سنګسار نشي.
چیرته چې یو مسلمان دومره انسانیت او زغم ولري چې په عقیده یې انتقاد، ورسره مخالفت او ردول له ځان سره دښمني ونه ګڼي. دی چې څنګه د نورو عقیدې دروغ او غلطې ګڼې د خپلې عقیدې په اړه د نورو دغسې خبرې هم وزغمي.
چیرته چې یو افغان له نورو سره داسې رویه وکړي څه ډول چې غواړي نور یې له ده ورسره وکړي.
چیرته چې هلک او جینۍ باندې تعلیم جبري وي او ښوونځيو کې ماشومانو ته له انسان او هیواد سره مینه ورزده کړي.
چیرته چې قانون انساني او د وخت او ټولنې د ضرورتو په اساس د ملي ګټو په رڼا کې جوړ شي او د ټولنې د ضرورت په اساس بدل شي.
چیرته چې په دولتي مامورینو کې خپلپالنه، قومپالنه او سمت پالنه نه وي.
چیرته چې مسلمان، هندو، سیک، یهود، عیسوي، بیدینه، اتیسټ او بل افغان په یو قوت او اتحاد د هیواد دفاع وکړي او دا ومني چې تر ټولو لمړی ورته افغانستان مهم دی.
چیرته چې په غم او ښادي کې د هرې مفکورې او عقیدې افغانان له یو بل سره شریک وي. داسې نه چې په جنازو او فاتحو کې د خلکو د عقیدو تفتیش شروع شي.
او چیرته چې د هرې مفکورې او عقیدې افغان په یوه خوله دا ووايي چې ((زه یو افغان یم)).