د هرات لوی غم ته
ژوند مرور سوی ژوند نتلی دی.
دلته لوی حشر د مرګ راغلی دی.
چغه د صبوري ځمکې عرش ته ځي.
زړه د طبیعت داغدار چاودلی دی.
وړي د درد دباو سنګین هرات سکوت.
روح د بشریت خاموشه غلی دی.
چوي عاطفه ددې ناورین په تاو.
تاب مو د حواسو تښتېدلی…