روز جهانی اعلامیۀ ارزشمند حقوق بشر/ ملالی موسی نظام

10/12/2018

به استقبال از هفتادومین سالگرد اعلامیۀ حقوق بشر

همه افراد بشر در حقوق و مقام خود آزاد و مساوی تولد شده اند

بعد از ختم جنگ جهانی دوم و اثرات ناگوار آن بالای عالم بشریت که منجر به کشتار پراگنده و وسیعی در اکثر ممالک بروی کرۀ ارض گردید، در سال 1945 تهداب مؤسسۀ خیریه ایکه ممالک عضو و ذیعلاقه بتوانند در پناه مقررات آن حتی المقدور به یک همزیستی مسالمت آمیز راه یابند، در شهر نیویارک گذاشته شد.

در پهلوی شرائط و اصول نامه ها و فیصله جات این تشکیل خیریۀ بین المللی و کمیته ها و کمسیون های متنوع آن، کمبود یک توافق نامه و یا اصول نامه ایکه بتواند حقوق و احتمالاً وجایب افراد بشر را تا حدودی که حاکمیت دول و قوانین متبوعۀ آنان مجاز بداند، بصورت یک اعلامیۀ جهانی همه جانبه شدیداً احساس می گردید. در حقیقت حوادث و تصمیم گیری های خود سرانه ایکه در اثر مظالم و استبداد حکمروایان بر اتباع ممالک منحیث اصول و مقررات تحمیل میگردید، نمیتوانست در چوکات قوانین و مقررات شرافتمندانه و حمایت از حقوق بشری آنان مری الاجرا گردد؛ مخصوصاً که پامال حقوق انسان بصورت وسیع و لجام گسیحته ای در جوامع بعد از جنگ، کاملاً خود سرانه جامۀ عمل میپوشید و حتی

موجودیت قوانینی که خود به آن رسمیت بخشیده و پذیرفته بودند، از جانب اولیای امور بر سر اقتدار دول مراعات و پذیرفته نمی گردید.

در چنین حالت زار جهان بشریت، بازهم احتیاج مبرمی به یک اصولنامۀ عمومی که حقوق و مزایای انسانی را بتواند درجه بندی و حمایت نماید، شدیداً محسوس گردید، همان بود که بعد از تشکیل اجتماعاتی از خبرگان و متخصصین تحت نظارت سازمان ملل متحد، تصویب و تصدیق نظریات گوناگون و البته با «افهام و تفهیم مثبت» در زمینۀ پشتیبانی از حقوق بشر بر روی کرۀ ارض، اصول نامۀ ارزشمندی بوجود آمده و رسمیت حاصل نمود، طوریکه بتاریخ 10 دسمبر سال 1948مجمع سازمان ملل متحد در پاریس «اعلامیۀ جهانی حقوق بشر» را با هشت رأی موافق و چهار رأی ممتنع تصویب کرد؛ از آن تاریخ به بعد روز دهم دسامبر به عنوان روز جهانی حقوق بشر در سراسر جهان تجلیل می ‌شود که مواد سی گانۀ آن در حقیقت حقوق مشروع اتباع یک مملکت را که بر مواد مندرجۀ آن صحه گذاشته باشد، باید تأمین و حمایت بنماید.

بااعلام این اصول نامۀ حقوقی جهانی معتبر و نهایت ارزشمند، سازمان ملل متحد از همهممالک عضو درخواست نمود تا هر سی مادۀ «اعلامیۀ حقوق بشر» را نه تنها جزئی از متون قوانین اساسی خود ها نمایند، بلکه بکوشند تا در جوامع شانامکانات عملی چنین مقررۀ ارزشمندی در پناه قانونیت، جامۀ عمل بپوشد.

در پهلوی ده ها پروگرام و فعالیت کمسیون های متفرقۀ سازمان جهانی ملل متحد، یکی« کمشنری اعلای حقوق بشر» مربوط آن مؤسسه می باشد که خدمات انسانی وسیع و متفرقۀ آن حیات ملیون ها آوارۀ مستحق را که قربانی فقر و جنگ های آتش افروز انسان بر انسان باشد، به صورت های گوناگون نجات بخشیده است.

روز دهم دسمبر ۲۸ سال از تشکیل دفتر «کمشنری اعلای حقوق بشر» ملل متحد سپری می گردد؛ در سال ۱۹۹۳ میلادی اسامبلۀ عمومی ملل متحد چنین روزی را مشخص نمود تا توجۀ ملل و دول جهان را به مواد مندرجۀ «اعلامیۀ جهانی حقوق بشر»، این مقررۀ ارزشمند حقوقی بین المللی به منظور حمایه و مراعات حقوق حقۀ انسانی اتباع شان، منحیث یک خط مش درج شده در قوانین آنان، جلب نموده باشد.

۸2 سال قبل حین تشکیل دفتر کمشنری اعلای حقوق بشر، در یک کنفرانس بین المللی در ویانا پایتخت اطریش که به منظور حمایه و وقایه از حقوق انسانی تشکیل گردیده بود، موجودیت و رسمیت این دفتر برای پشتی بانی ملل جهان برای حفظ حقوق آنان، رسمیت حاصل نمود، چنانچه مواد مندرجۀ این جلسه که به «کنفرانس ویانا»  شهرت دارد، اساسنامۀ دفتر کمشنری اعلای حقوق بشر را احتواء مینماید.

در افغانستان که از هر نوع « روز جهانی» از جانب دولت و گاهی هم مردم استقبال «!؟» میگردد، همه ساله روز «جهانی حقوق بشر» هم با راه پیمایی ها و مظاهراتی از جانب درد رسیدگان نا امید از عدم وجود عدالت انتقالی و انصاف در قبال ناقضین حقوق بشر و جنایتکاران جنگی بر سر قدرت، صورت می گیرد که بیشتر به منظور اعتراضات و جلب توجه حکومت برای تأمین عدالت، بازخواست جنایتکاران جنگ های خانمان سوز و البته محکمه و حق ستانی ملیون هایی که درین دهه های اخیر بصورت انفرادی و یا گروهی شکنجه، مجروح و یا کشته شده اند و هیچ عدالتی در قبال آن خلافکاری ها و خشونت ها تا امروز صورت نگرفته است. در زمرۀ ده ها نوع پامال حقوق بشر در افغانستان، عملاً رد غیر قانونی حقوق زنان و تعمیل انواع خشونت بر زن و دختر افغان، بیدریغ و دردا که همه ساله قوس صعودی را می پیماید؛ چنانچه کمسیون حقوق بشر افغانستان چنین تزاید ضد انسانی را هر سال گزارش میدهد!

درد مردم افغانستان بیشتر بخاطر موجودیت جنایتکاران و ناقضان حقوق بشر در قدرت های گوناگون است که با سر افراشته در چنین احوالی از عدالت و انصاف حرف میزنند. طور مثال عبدالله عبدالله علم بردار ائتلاف معلوم الحال شمال و یکی از قهرمانان فاجعۀ بشری «قتل عام افشار» که در نوع خود ثبت تاریخ جهان گردیده است، بدون تردید عملاً با همراهی و امر مسعود به اشتراک یونس قانونی، قسیم فهیم و گروه سیاف، یکی از دلخراش ترین مظالم بشری انسان بر انسان «افغان بر افغان» را در آن ماه سرد و استخوان سوز از فراز کوه آسمایی بر اهالی شهر های مختلفۀ آن نواحی مرتکب گردید که منجر به قتل بیشتر از 5000 هموطنان بی دفاع هزارۀ ما گردید. این قهرمان آن تراژیدی بشری، در مورد حمایه از حقوق بشر«؟!»، چنین گفتاری داشته است:

عبدالله عبدالله رئیس اجرائیه افغانستان در پیامی به مناسب روز جهانی حقوق بشر سال قبل گفته است، که در کنار سایر مشکلات در این کشور، مهم‌ ترین مانع فرا راه تحقق حقوق بشر “گروه‌های تروریستی” اند.

به گفتۀ آقای عبدالله این گروه‌ ها همواره در پی خلق فاجعه و نقض حقوق بشر می‌باشند و بار ها “مرتکب جنایت جنگی و نقض صریح حقوق بشر” در افغانستان شده‌ اند، که البته سهم جنایات گروه های مخالف دولت واضح بوده و شکی در آن نیست، ولی مگر خود وی و گروه های تنظیم هایی که پایتخت را ویران و 65 هزار سکنۀ بیدفاع آنرا به قتل رسانیدند، قدمی بر علیه مواد « اعلامیۀ حقوق بشر» نه برداشته اند؟؟!

آقای عبدالله در پیامش تأکید کرده است که تروریزم، وابسته و متعهد به هیچ قوم، ملت، مذهب و جغرافیای خاصی نیست؛ بلکه تهدید جهانیِ است که در برابر ارزش‌های حقوق بشری قرار دارد.

مشاهده می گردد که دزد هم میگوید وای و صاحب خانه هم، یعنی جنایات ابتکاری و مظالم ضد بشریت که در جریان جنگ های داخلی ذریعۀ همه تنظیم های تشنۀ قدرت  که هنوز هم مقتدر اند، بر ملت افغانستان و اهالی شهر کابل وارد گردیده است گویا ارتباطی با پامال مواد اعلامیۀ حقوق بشر نداشته است، وگرنه افغانستان از جملۀ اولین مملکت عضو ملل متحد بود که این اعلامیۀ حمایوی حقوق انسانی را امضاء نمود.

البته که تروریزم امروز به انواع مختلف برای پامال حقوق بشر و عملیات ابتکاری از نوع جنایات بشری، سخت جوامع را به خون و آتش کشانیده است، ولی دردا که در افغانستان با پامال عدالت، جنایت کاران جنگی بر مسند قدرت از حقوق انسانی و افغانی دم میزنند، آنچه را خود شان سال های متمادی پامال جفاکاری های ضد بشریت نموده اند!

اصل مطلب درین جاست که اگر از مردم بیچاره و بیوسیلۀ افغانستان بخواهیم که هر روز به استقبال روز شهید، روز مبارزه بر علیه خشونت بر زنان، روز اعلامیِۀ حقوق بشر، روز روز…. بروند، برای آنان نهایت درد ناک بوده، همۀ این جریانات ملت را زیاد تر به فکر تقلب کاری اولیای امور و پشتیبانی و قدرمندی هرچه بیشتر جنایتکاران و قاتلان خانواده ها و هموطنان مظلوم شان در عدم وجود عدالت و دادخواهی می اندازد. آخر تاکی و تا چند باید با نقاب ریا و تزویر بر ملتی محروم قدرت نمایی نمود که تشنۀ برقراری عدالت و بازخواست جنایتکاران ۴۰ سال اخیر مردم خویش بوده و از حمایه، تقرر و انتخاب غیر عادلانۀ مجرمین جنگی و ناقضین حقوق بشر به مقامات بالا، در۱۸سال اخیر، در اندوه و نا امیدی بیشتری قرار می گیرند.

افغانستان امروز در خون و آتش مذاب غرق است، نه تنها جنایتکاران مسلکی به نام طالب و داعش در کشتار و مظالم غیر انسانی در سر تاسر مملکت دست اندر کار جنایات فجیع غیر بشری اند، بلکه اشتباهات قوای امنیتی و عساکر خارجی هم در خون و آتشی مهیب که بر مردم بیگناه و بی دفاع عارض میگردد، سهیم شمرده میشوند.

پایان