آنچه در لویه جرگۀ مشورتی افغانستان گذشت

 سید جمال اخگر_

لویه‌ جرگه ئ مشورتی صلح که با اشتراک ۳۲۰۰ نماینده از سراسر افغانستان دایر گردیده بود پس از گذشت 5 روز با صدور یک قطعنامه 23 ماده ‌ای به پایان رسید.

لویه جرگه مذکور که تحت تدابیر شدید امنیتی در خیمه بزرگ لویه جرگه واقع پولی تکنیک کابل برگزار گردید نماینده های نقاط مختلف کشور در کمیته های گوناگون در مدت 5 روز روی مسائل شامل اجندأ بحث و تبادل نظر نمودند که در این نوشتار مسائل مهم آن نظر اندازی می کنیم.

دولت افغانستان در رأس رئیس جمهوور غنی به خاطر نشان دادن حسن نیت اش در مورد صلح اعلام کرد که 175 زندانی طالب را آزاد می کند تا گامی عملی از جانب دولت در زمینه صلح برداشته باشد.

اشتراک کننده گان در لویه جرگه در مواد قطعنامه بر آتش ‌بس، حفظ دستاوردهای 18 سال گذشته افغانستان، حفظ جمهوری اسلامی و نهادهای امنیتی، اجماع داخلی و منطقه‌ای، اصلاح شورای عالی صلح و تعیین هیات جدید مذاکره‌ کننده صلح تاکید به عمل آورده اند.

رئیس جمهور غنی نیز در سخنرانی خود گفت این قطعنامه نقشه راه و برنامه عمل دولت افغانستان است.

 غنی در نشست پایانی خطاب به طالبان گفت: “انتخاب با شماست که خوشحالی را به مردم می‌دهید یا به غم مردم باز هم ادامه می دهید… بیایید بشنوید که مردم چه می‌خواهند؟”

سپس آقای غنی برای نماینده گان اشتراک کننده گفت:” من که چک سفید به شما (اعضای لویه جرگه) دادم آیا مولوی هبت الله (رهبر طالبان) هم حاضر است به مردم افغانستان چک سفید بدهد؟“

با توجه به حسن نیت دولت افغانستان امیدواری ها برای تسریع روند گفتکوهای صلح بیشتر گردیده مگر ظاهراً طالبان با وجود تمام حسن نیت از جانب دولت تأکید بر ادامه جنگ حتی در ایام مبارک رمضان داشته اند.

یکی از موارد مهم دیگری که از سوی اعضای جرگه به دولت افغانستان پیشنهاد شده این است که هیات جدید مذاکره ‌کنند با طالبان را بازنگری کند و در تشکیل آن حضور شخصیت‌های جهادی، افراد ملی، متخصص و متعهد به ارزش‌های حقوق‌ بشری را در نظر داشته باشد.

همچنین نماینده گان از دولت افغانستان خواسته اند تا زمینه گشایش دفتر طالبان در کابل را فراهم کند و از دولت و طالبان خواسته تا روی آزادی زندانیان دو طرف توافق کنند.

با توجه به دو پیشنهاد فوق هرگاه شخصیت های ملی در ترکیب هیئت شورای عالی صلح جای بگیرند و دفتر طالبان در کابل گشایش یابد مطمئناً که پیشرفت های چشمگیری را در کار رسیدن به صلح شاهد خواهیم بود زیرا در آن صورت تاثیر گذاری کشورهای مغرض بالای هیئت گفتگو کننده طالبان کمتر خواهد شد و تا اندازه ای این گروه قادر خواهد بود تصامیم مستقلانه بگیرد. اما پرسش این جاست که آیا کشورهای ذیدخل در کار طالبان به این گروه اجازه گشایش دفتر در کابل را اعطا خواهند کرد، داد یا خیر؟

روی همرفته گزارش هایی از ایجاد یک وزارت در امور صلح خبر داده می شود که این اقدام حکومت افغانستان گام بلندی در راستای جدیت آقای غنی برای رسیدن به صلح می باشد.

عبدالرب الرسول سیاف، رئیس لویه جرگه در سخنرانی پایانی خواست که پس از آغاز گفت‌ وگوهای صلح، مجمعی از علماء تشکیل شود تا در مورد اختلافات از قرائت‌های متفاوت از مسایل دینی تشکیل شود تا این اختلافات رفع شود.

هرگاه این پیشنهاد آقای سیاف عملی شود می تواند بخش بزرگی از نقاط اختلافی میان دو طرف حل و فصل گردیده و زمینه وحدت نظر بین طرف ها ایجاد گردد.

همچنین رئیس جمهور غنی در مورد تقاضای آتش بس از سوی نماینده گان گفته است که :” من حاضرم خواست مشروع شما را که آتش بس است، عملی کنم. اما آتش بس یک طرفه نمی‌شود. اگر طالبان حاضر باشند ما حاضریم که روی مسایل فنی آن با آنها کار کنیم“.

حالا که حکومت افغانستان تمام امکانات را غرض دستیابی به صلح این آرزوی دیرینه مردم افغانستان فراهم نموده است توقع اکثریت قاطع مردم افغانستان از طالبان این است تا از زیر بار کشورهای نا مطلوب و کینه توز مانند پاکستان بیرون آمده و حق زنده گی صلح آمیز را از مردم رنج دیده افغانستان سلب ننمایند.