ملا کافر / نورالله جلالزی

هلک یې تر دواړو غمبورو کش کړ، بیا یې تر زنې ونیوه، سترګې یې په سترګو کې ور خښې کړې ویې ویل:

ـ یو خو له تا سره دا تریو تندی او ځړېدلی څټ هیڅ خوند نه کوي. سم ووایه څه شوي؟

هلک شونډې بوڅې کړې، څه یې ونه ویل، ولاړ شو دباندې ووت.

تر نیم‌کښې دروازې د کور منځ مالومېده. هلک ور نیږدې شو، د سرای په منځ کې یې د څاه پر غاړه ولاړه نجلۍ ولیده. له ځان سره یې وویل:

ـ دا ټول ایتا له لاسه. سي ته نه وای بیا زه ایده په مذب پویېدم. ولاکه مې بې مرګه پرېیښی وای.

شا ته یې د چا د غاړو تازه کولو غږ واورېد. ژر یې ورکتل، ببر سري سړي په خوله کې مسواک واهه، ناړې یې توف کړې، ویې ویل:

ـ عمره څه کیسه ده؟ ولې جواب نه راکوې؟

هلک په غوسه وویل:

ـ الکان سم وایي، ته مازې ما خطا کوې.

ـ څنګه دې خطا کوم؟

ـ تا له ما سره واده (وعده) کړې وه سي غوټۍ تا ته در کوم، خو الکانو ویل سي ابله ورځ رویباران ورته راغلي وو، ایتاسي ورسره خوښه ده.

سړي په ملنډو وویل:

ـ راسئ خلکو، د کیامت الامې دي. ټوله ورځ به تر ما لاندې پروت و، اوس راغلی دیما لور غواړي.

د هلک سترګې رډې را وختې، په حیرانۍ یې وویل:

ـ خو تا به هر وخت راته ویل سي غوټۍ تا ته نه درکوم تا…

سړي یې خبر ور پرې کړه:

ـ ما غ…خواړه. ځه الکه! اصاب مې مه را خرابوه.

هلک روان شو، چې لږ لرې لاړ بیرته یې مخ را واړاوه، ویې ویل:

ـ غوټۍ دیما ده، دیما به یي. د چا پلار یې ولاکه راچي واده کي.

سړي لوڅې پښې په هلک پسې منډه واخیسته، خو هلک دباندې له خوا دروازه پسې ځنځیر کړه.

دوې ورځې وروسته په کلي کې ټکان وشول، اوازه ګډه شوه چې عمر د ملا صاب په لور ټکان کړي. وایي چې ملا صاب لور ما ته راکړې، زما ښځه ده. د چا به  څه او څه وکړم چې خوا ته یې چپ لا ور وګوري.

د ملک صاب په حجره کې له ملک صاب سره څو سپین‌ږیري، د جومات ملا، عمر، د عمر پلار او ملا ګل خان ناست وو.

ګل خان عمر ته برګ برګ کتل، بیا یې ملک ته مخ ور واړاوه ویې ویل:

ـ ملک صاب ته ووایه! دیما په جی که ته وای دې کو… ته دې خپله لور ورکوله؟

د عمر پلار چې د کوټې په کونج کې ځړېدلی سر ناست و، غوښتل یې څه ووایي، خو ملک وار ړومبی کړ ویې ویل:

ـ ګوره ګل خانه! ته هم ولاکه سپینه ملایکه یې. په دې کلي کې تنا(تنها) ته یې سي لیږ سبکونه دي ویلي، ټول دې ملا صاب بولي. سلطان کاکا خپل زوی د دې لپاره در لېږل سي ته د کوران او خدای لاره ور وښیې، خو تا هلک جنې(ځنې) جوړ کړی و. بیا دې وعده ورسره کړې وه چې لور درکوم. اوس له دې خبرې لویه کیسه مه جوړوه، کنه ولاکه دې په دې کلي کې بیا شپه راچي وکړه. کلی دې هسې هم بدنام کړ.

ټولو پر دې موافقه وکړه چې غوټۍ به عمر ته ورکوي، خو په دې شرط چې عمر به دوه برابره ولور پرې کوي. یوه برخه به یې پلار او بله برخه به یې جومات ته ورکوي. ځکه که داسې ونه‌کړي سبا به هر هلک را ولاړېږي په یوه نجلۍ به ټکان کوي چې دا زما ده. ملا ګل خان به تر هغو دلې وي چې غوټۍ ودېږي، له هغه وروسته به له کلي کډه وړي، خو د عمر لپاره دا شرط دی چې ولور به په دوه کاله کې پوره کوي، کنه ګل خان کولای شي لور یې بل چا ته واده کړي.

ښځي ژړل، ښېراوې یې کولې. ویل یې:

ـ ما ویل سي دی کاپر به یو دوه ټکي کوران در زده کي‌، خو ښځې یې ویل سي د ګل خان اوس ما ته را پام ام نه ده، ایتا له زوی سره یې سات تېر یي.

څو وارې مې درته وویل سي ګل خان ډېر مردار سړی ده مه ورځه، خو تا نه منله.

ګل خانه! خدای خو دې غوټ مات که. خدای خو دې ټک له واره که. څنګه لکه ګل داسې زوی دې راته بدنامه کو. اوس به ایتا لپاره دونه ولور له کومه کوي.

عمر له ادې خدای پاماني واخیسته، له دروازې ووت.

یوه میاشت، دوې میاشتې، یو کال، دوه کاله… پوره شپږ کاله یې چا په اړه هیڅ مالومات نه لرل چې چېرته دی او څه کوي.

د موټر کښښښښ شو، سړی یې لرې غورځار کړ، ډرېور او یو بل ځوان ژر ورته را ښکته شول، سړی پروت و، پر ککړ مخ یې سرې وینې را ماتې وې. اوږده خیرن وېښتان یې پر ځمکه پراته وو،  له څیرې څیرې کالو یې ځای ځای بدن مالومېده. په زحمت را جګ شو، ګوډ ګوډ روان شو، چیغه یې کړه: غوټۍ دیما ده، دیما به یي.