آلودگی هوا رنج افزون برای مردم بیچاره

شهر کابل این زمان بگونه وحشتناکی در تاریکی دود فرو رفته و گاه و بیگاه چنان به نظر می رسد که هوای این شهر برای تنفس کردن مناسب نیست. البته خطرات ناشی از آلودگی هوا را مسئولان حفاظت از محیط زیست بهتر می دانند و مسئولیت دارند که برای جلوگیری از افزایش آلودگی محیط زیست اقداماتی کارشناسانه انجام دهند. اما واقعیت تلخ این است که وضعیت شهر کابل از لحاظ آلودگی هوا بجایی رسیده است که دیگر برای کنترل آن از اداره محیط زیست و دیگر ادارات مربوطه کاری ساخته نیست.
از سوی دیگر کنترل وضعیت هوای یک شهر مستلزم یک سلسله تدابیر پیشگیرانه می باشد که باید بطور کارشناسانه و معیاری از سوی دولت اتخاد گردد، اما با تاسف باید گفت که در افغانستان در هیچ زمینه ای، تازمانی که خطر آشکار نشده باشد، پیش بینی خطر و آمادگی برای مقابله با آن صورت نگرفته و نمی گیرد.
به هر صورت زیاد وارد بحث کارشناسانه و معیاری در رابطه به محیط زیست نمی شویم، چون در کشور ما کسی علاقمند چنین مباحث نمی باشد، اگر می بود حتما کارهایی نیز صورت می گرفت. بطور مثال استفاده بی رویه از مواد سوخت بی کیفیت در قدم اول در ادارات دولتی، موسسات و مراکز تولیدی و تجاری بیشتر از حد نیاز صورت می گیرد. از آنجایی که ساختمان‌ها و منازل در مجموع بدون در نظر داشت سیستم معیاری شهری ساخته شده اند و می شوند، حتی در برخی شفاخانه‌های کابل که مراجعه کنیم هم دیده می شود که از مواد سوخت بی کیفیت و آلاینده به میزان بیش از حد ضرورت کار گرفته می شود. وقتی شفاخانه‌ها به عنوان مراکز صحی و درمانی یکی از عاملان آلودگی محیط زیست باشد دیگر چه توقعی از مردم عام و شهروندان عادی داشته باشیم. علاوه براین شهر نشینان نیز نه تنها در رابطه به حفاظت محیط زیست بسیار بی توجه می باشند، بلکه خیلی دیده شده است که بخاطر فراهم کردن آسایش برای خود شان حقوق همسایه و دیگر شهروندان را رعایت نمی کنند. با اندک تاملی بر وضعیت کسانی که بیشترین آسیب و بیشترین صدمه را از این ناحیه می بینند، بخوبی می توان یافت که شهرنشینان چگونه در حق یکدیگر جفا می کنند. شاید کسانی فکر کنند که تاثیرات آلودگی محیط زیست بر زندگی تمام شهرنشینان برابر و یکسان خواهد بود. درحالیکه همه می دانیم که بیشترین عاملین آلودگی محیط زیست کسانی هستند که از امکانات بالا برخوردار می باشند و در زندگی شان آسایش بیشتر از حد ضرورت می خواهند. اصل موضوع هم همین مساله است که این آلودگی‌ها بیشتر زندگی مردم فقیر و محروم را متاثر می سازد. زیرا کسانی که از امکانات بیشتر در زندگی شان بهره مند هستند، چه در منزل باشند چه در بیرون در معرض مستقیم دود و آلودگی هوا قرار ندارند، آنان دروازه‌ها و کلکین‌های خانه شان را بسته می کنند و تا می توانند مواد سوخت بی کیفیت می سوزانند و دود آن را به بیرون هدایت می دهند. در سرک و کوچه‌ها هم دود تنها چشمان مردم فقیر را کور و تنفس شان را آلوده می کند، چون کسانی که بیشترین دود را به بیرون فرستاده اند خودشان هنگام بیرون شدن شیشه‌های موترشان را بسته و این بار دود موتر شان را نیز در سرک‌ها رها می کنند.
دراین میان اما تنها مردم فقیر و محروم هستند که همانگونه که از شدت سرما تن شان می لرزد، اشک چشمان شان از شدت دود سرازیر می شود. وقتی مردم فقیر و محروم می گوییم بدون شک شامل کودکان و افراد سالخورده نیز می باشد. از این رو مخاطب ما تمام کسانی می باشند که در فصل سرما سردرلاک‌های گرم خود فرو برده و وضعیت کودکان، زنان و مردان سالخوردهء بی بضاعت و بی چاره را درک نمی کنند.