زه ستا ګناهګار یم

له کلا خړ دېوالونه چاپیر و، د شاخوا په څېر دننه کلا کې هم ډول، ډول میوو ونې ولاړې وې پخلنځي ته څېرمه د لښتي په غاړه ګروپ رڼا  ته نجلۍ ترکاري مینځله، چې مور یې له کړکۍ سره رابهر کړ، ډوډۍ ژر راوړه نیمه شپه دې کړه، ورکه سې او ګروپ هم در سره بند که، بیترۍ خرابه شوې، ټولو ګروپو ته کار نه کويچې تیارې ته مو کېنه نه وې،

لور یې د ډوډۍ په تیارۍ لګیا وه، ښځه راغله د میړه پښو سره کېناسته چې سړي بالښت ته تیکه وهلې وه او پښه یې په پښه اړولې وه سړي ته نژدې  د نصوارو تفداني او راډيو ایښې وه په راډیو کې د نغمې سندره لوړه غږېده. اخ جانان مې ولاړه …

ښخې راډیو ته لاس کړ او غلې یې کړه، میوند هم را معلوم نه شو ، دوه ورځې بعد یې د کاکا خسر دې زوی واده یې دی سلامته هفته تېره شو چې زنګ مو د پیسو لپاره ورته کړی دی، یو جوړ کالي او یوه ګوته خو باید واخلو،پیسې خو به یې نه وي را لېږلي؟

سړی را نیغ شو تفداني یې رواخیسته، چې تف یې کړل، څه وکړي، میاشت نه کېږي چې پیسې راولېږلې، د جرمني د پاچایۍ په چوکۍ خو نه ده ناست. دې سره  موبایل هم و کړنګېد، چې ګوري میوند و، پلار سره د سلام کلام نه وروسته سړي په کاغذ څه ولیکل.

زه اوس کار کې یم مور او خور سره به مې بیا خبرې وکړم، سبا پیسې اخیستی شې، دا خبرې یې وکړي او خدای پاماني یې واخیسته.

دسترخوان خور شو، سړی کاسې ته زیر  شو، په کراتو مې درته ویلي چې نجلۍ غوړ کم اچوه، ګوره د شوروا سر ټول غوړو نیولی، تاته چې وایې لکه دیوال چې وایې.

نجلۍ په زړغوني غږ وویل: خو غوښه کې وازده ډېره وه،نو زه څه ملامته یم، هر وخت ماته په قار کېږۍ،غوښه کې وازده کمه راوړئ چې غوړه رانه شي او نوره له کوتې ووته. ښځې میړه ته مخ ور واړاوه نجلۍ دې خفه کړه، خیر ده د سر غوړ به یې زه په ملاقه ټول کړم.

مور یې پسې ووته له دلاسا کولو وروسته یې بېرته کوټې ته راوسته، پلار یې په خندانه څېره ورته وویل لور، دا غوړ ټول تور ټوپک دي،هسې خو هم پوهېږې چې زه او مور دې د پشار او شکر مرض لرو.

نجلۍ دسترخوان ته ناسته وه خو ځان یې مرور ښوده، ډوډۍ یې هم د شونډو په سرو خوړه،خو  د ورور کوژدنې ته د جوړې اخیستو یې چې وارېدل، په خبرو راغله او داسې ښودله چې زه خفه نه یم او سترګې یې غړولې چې سبا پلاره زه درسره د سودا اخیستو ته ځم، خو ددې د فکر خلاف پلار یې ورته وویل: لورې ته به کور کې پاتې شې، زه او مور به دې کابل ته ولاړ شو دسودا ترد خاله د خسر دعا به هم وکړو.  بده ده باید وختي ورغلي وو، خو پسرلی دی د ځمکې کارونه نه خلاصېدل.

نجلۍ په تروي تندي ورته وویل: نه پلاره د مور پر ځای به زه کابل ته ولاړه شم، دعا ته به بله ورځ ورشئ.له موره مې زه په سودا ښه پوهېږم خیرده زه به ولاړه شم، تګ لپاره یې ډېرې بهانې جوړوې کړې خو پلار یې چېرې منله، ځکه څو ورځې مخکې یې له ښځې سره واعده کړې وه چې کابل ته دې بیایم د چکر تر څنګ د خور کره دې هم بیایم.

سهار چای یې وخوړ او له کوره را بهر شول، د لمر وړانګې خورې شوې وې، سړی مخکې او ښځه ورپسې روان شول څو قدمه نه وه تللي چې ښځه بېرته را وګرځېده او پر لور یې غږ کړ: لیلا چې غوا، خوسي او پسه ته واښه او اوبه ورکړې تیار مې راوړېاو بل چرګانو ته دانه دې هم هېره نشي او نوره پسې ولاړه.

نجلۍ د کور کارونه، مال ته د واښو او اوبو او چرګانو ته تر دانې اچولو وروسته کوټې ته راغله را ډيو چلانده کړه، اوږده ورته وغځېده د موبین وصال هغه ټپيزه په کې غږېده.

ته تر خروړي سپی را تېر شه

تر دې ملالې خولګۍ زه در تېره یمه

همداسې ټپې روانې وې، چې دروازه وټکېده، څوک ویلو سره له هغې خوا غږ شو، زه یم د تره زوی دې بلال،

ور یې خلاص کړ، تر ستړي مه شي وروسته نجلۍ بېرون وکتل، بلال ته یې مخ ورواړاوه یوازې راغلی یې؟

بلال، هو، ولې دا ضروري ده چې ټول کابل ځان سره راولم، دواړو وخندل.

نه ما فکر کاوه چې مور یا خور به دې حتمي در سره راغلي وي ځکه کله چې زه تاسو کره درغلې وم ویل یې چې بلال کله درته حتمي یوه نه یوه ورسره درځو.

زه چې راتلم د کور د توشکو پوښونه او پردې یې خلاصولې داسې ښکارېدې چې کالاشويي یې درلوده، کاکا او مور دې نه ښکاري چېرته دي؟

لیلا: هغوی کابل ته تللي جوره اخلي، دلالا د کاکا خسر د زوی واده ده.

بلال: ښه، خی ته بېچاره یې یوازې پریښې یې، یوازې وېرېږې نه؟

لیلا: نه ولې وډاره شم.

بلال: ځه اوس مه وېرېږه تر څو مې چې تره راځي زه درسره یم.

لیلا او بلال دواړه کوټې ته ننوتل، بلال ته یې کېناستو وویل، بلال کېناسته لیلا چای پسې پخلنځي ته ولاړه.

بلال غلی ناست داسې ښکارېده چې دې څه چرت وهي، چې لیلا پتنوس په لاس پر وره راننوته.

چای یې ورته واچاوه او د کړکۍ مخ ته کېناسته.

بلال به یو غړپ کاوه او لیلا ته به یې کتل، یو ناڅاپه د لیلا سترګې ورسره په سترګو شوې و شرمېده سترګې یې ښکته واچولې، شېبه چپتیا خوره شوه، بلال د چپتیا د ماتولو لپاره د تره پوښتنه وکړه، چې څنګه دی؟

لیلا په ټيټ سره په یوه لاس یې د قالینې پشم سولاوه ځواب ور کړ،ښه دي.

ښه شکر چې ښه دي، ولې دومره لرې ناسته یې راځه وړاندې کېنه،چې د کلچو قاپ ته دې لاس ورسيږي.

لیلا ټکنۍ شوه او ځواب یې ور کړ همدا ځای صي ده.

بلال بیا هم شله وه راځه! څو ځلې ویلو نه وروسته طاقت یې ونه شو ور پورته شو، ټول وجود یې لړزې نیولی وه،له لاسه یې ونیوله راځه دلته نژدې راته کېنه لیلا لاس ترې کش کړ، نه همدلته صی یم او د لرې کېدو یې ورته وویل خو بلال کله منله او نور پر ځان نه پوهېده، لیلا دې بېرون وتلو کوښښ وکړ خو بلال له لاسه کلکه ونیوله او ځان پر لورې را کشوله، د لیلا ټټر د بلال پر سینه ولګېد او بلال په یوه ساه ورته لګیا ده ماته ډېره ګرانه یې، زه مینه درسره لرم.

لیلا سر ښکته اچولی وه او ټېله کاوه یې او د لرې کېدو یې ورته ویل او دا خبر به یې تیکراورله، چې څوک به مو وویني که څه په کوټه  او حویلۍ کې له خدای، ونو او دېوالو نه پرته بل څه نه وه.

بلال نوره هم ځانته جوخته کړه او پر ښکلولو یې شروع وکړه، د لیلا په ژړا شوه خو بلال ددې ژړا ته هم نه کتل او همدا یې ورته ویلو خیر ده زما ډېره خوښېږې زه څه نه درته وایم، ته زما د زړه ټوټه یې هر څه یې په  خوله راوتل، په خپلو خبرو هم نه پوهېده چې زه څه وایم. همداسې ټینګه یې نیولې وه، د لیلا ژړا ودرېده یوازې له سترګو یې اوښکې راتلې، نور یې ځان بلال ته ور ډالۍ کړ.

تر ماسپښین ناوخته پورې دواړو یو له بله خوندونه واخیستل. کله چې بلال له لیلا رخصت اخیست وزته کړل یې زه اوس ځم ته بېغمه شه مور سره مې خبرې کوم،هغه به مې پلار سره خبرې وکړي، زما او ستا کوژده حتمي ده.

ساعت نه وه وتلی چې د لیلا مور او پلار راغلل، له ستړي مه شي وروسته مور یې په غور ورته وکتل، او پوښټنه یې ترې وکړه نجلۍ دا رنګ دې ولې بدل دی خیرت خو به وي؟

لیلا ورخطا غوندې شوه، نه مور کومه خبره نه ده، ویده وم دا اوس ویښه شوم مخ ته مې اوبه نه دي اچولي ځکه.

مور او پلار یې کوټې ته ننوتل لیلا شېبه وروسته پتنوس په لاس په وره ورننوته او مور ته یې کړل ته ایسته چې څه مو ورته واخیستل؟

یوه ګوته او یو جوړ کالي مو  ورته  واخیستل،هو رښتیا تاته دې پلار کالي اخیستل، خو ما ویل چې نه موږ کله کله چېرته ځو تاته مو موبایل واخیست احوال به دې پرې اخلو، نن مې له سودا نه زیات تاته تشویش وه.

لیلا ډېره خوشحاله شوه او ځان سره یې وویل چې ځه زما او دې بلال دا لرې واټن هم را نژدې شو. پلار یې جب ته لاس کړ او سیم کارت یې ورکړ. دوه ساعته یې چارج ته کېږده، لیلا بلې کوټې ته یې منډه کړه هلته بترۍ ایښې وه، د چاچر لینونه تیار بند وه موبایل یې ورته کېښوده.

بېګا چې کله پلار یې له مسجده کور ته راغی له موبایل نه یې د خپلوانو نمبرونه کاپي کړل، لیلا په خط پوهېده ځکه تر شپږمه یې ښوونځی لوستی وه کله چې کلي او منطقه کې طالبان زیات شول د نجونو پر ښوونځي یې بندیز ولګاوه. نو د بلال نوم سره یې ولیکل (زما زړه). پلار، او مور یې ستړي وه د ویده کېدو لپاره یې تیارۍ ونیو او لیلا هم د تېر په څېر راډیو واخیسته او خپلې کوټې ته ولاړه، بلال ته زنګ وواهه له هغې خوا هلو غږ د لیلا تر غوږو شو.د لیلا په وجود د سهار پر څېر لړزه لګېدلې وه دې هم سلام او ځان ور وپېژانده.

بلال هک حیران شو، چې لیلا خو مخکې موبایل نه درلود یا داچې له بل چا سره له مخکې هم اړیکې لري پوښتنه یې ترې وکړه دا موبایل دې چا ده د کاکا شمېره خو مې هم نه ده؟

لیلا د موبایل د راوړو ټوله کیسه ورته وکړه، دې کې بلال موبایل بند کړ، ښه شېبه وروسته یې بېرته ورته زنګ وواهه او بښنه یې ترې وغوښته، موبایل مې کارت نه درلود او د دقیقې د فري کولو لږ وخت ونیو تر ناوخته یې خبرې وکړې او دا خبرې هره شپه همداسې روانې وې او ان دا چې لیلا د تېر پر خلاف سهار وخته پر ځای لس یولس بجې له خوبه پورته کېده بله دا چې د تره د زوی تګ او راتګ یې هم زیات شو، په میاشت کې به پنځه شپږ ځلې به حتمي راته

دا لړۍ تر شپږ میاشتو روانه وه، شپږ میاشتې وروسته لیلا ته زړه بدوالی پیدا شو، همدا سې د نس پاړسوب یې هم زیاتېده ځکه دواړه د تندې اور پسې اخیستي وه له دوی نه غټ ورانی شوی وه بلال یې چې له زړه بد والي خبریږي یو ډاکټر یې ملګری دی هغه ته ددې ناروغۍ کیسه کوي هغه ورته وایي زړه بدوالی په دوو حالاتو کې انسان ته پیدا کېږي یو دا چې معدې تیزاب زیات شي، او بله دا چې  ښځینه حمل واخلي زړه یې بد بد کېږي.دا خبرې چې اوري ورخطا کېږي  بس چرتونه یې پسې اخلي شپه هم خوب نه لري ورځ خو هسې هم سرګردانه وي د موټر د پرزو دوکان کې او تل دا سر ګردانه چرت ورسره وي چې که پلار مې را باندې خبر شي. څه به وشيپه وار ددې چې حل لارې پسې یې وګرځې، لیلا سره اړیکې بېخي پرې کوي هر کله چې ورته زنګ وهي نه یې پورته کوي همداسې د لیلا حالت هم ورځ تر بلې خرابیږي. که څه نس پاړسوب یې د یوه څه مودې لپاره ددې چاغښت نه برملا کوي خو ډېر کله ددې دلبدي او د حالت خرابوالی، مور یې شکي کېږي، مور یې له ډېر اسرار او وهلو وروسته ټوله کیسه پرې کوي. شپې چې د لیلا پلار راځي. مور یې نا چاره پاتې کېږي او ټوله کیسه ورته کوي پلار یې چې کله له کیسې خبرېږي لیلا دومره وهي چې ان د زوفت تر حالته رسوي خیر د لیلا له پلاره هم لاره ورکه وه.

سهار په خړه کې کابل ته ورور کره ورځي، بلال په دې شپه کور کې نه وي له ملګرو سره تللی وي،خو د بلال پلار یې نه مني او وایي چې زوی مې داسې بد کار نه دی کړی او نه به یې وکړي او ټلېفون له جیه راوباسي او بلال ته زنګ وهي، بلال ټلېفون پورته کوي پلار یې ورته وایي چېرته یې؟ ژر کور ته راشه کار مې درسره دی عاجل راشه٫!!

. بلال ورخطا کېږي او ځان سره فکر کوي چې حتمي ده زما او دې لیلا په اړیکه خبر شوی، اوس به څه کوم؟ پلار ته بهانه کوي زه لرې یم،تر غرمې نشم درتلی خو په اصل کې دی، کور ته نژدې د همسایه کره وي.

پلار یې ورته په قار کېږي او د ټلېفون غږ لوړوي او ورته وایي چې دا لیلا سره دې دا بد کار څنګه کړی؟ هغه ده هغې اوس حمل اخیستی او پلار یې وایي چې دا کار بلال کړی، وه هلکه که دې کړی وي ووایه؟

بلال ورته قسم قران خوري چې ما نه دی کړی، همداسې تکراري قسم او قران خوري او ځان ناګاره اچوي.

د لیلا پلار چې دا خبرې اوري په غوسه کې خپل ورور ته وایي اوس درنه ځم بیا به زه او ته سره ګورو.

هغه هم په غوسه کې ورته وایي، ځه لاس دې خلاص هر څه دې چې له وسې پوره وي کوه یې.

بلال سرګردانه د کوټې یوه سر او بل سر ته ځي او راځي، چې ملګری یې راځي، چې ده ته یې دا راز معلوم دی. ورته وایي ولې داسې سرګردانه یې خیرت خوبه وي؟

خیرت نه دی یار، تبا شوم، زما د شطاني غوښتنو له امله په یو وار د څو قتلونو زیمه وار شوم، یو مې د نجلۍ عمر تبا کړ، ملامته نه وه، په لومړۍ ورځ هغې ډېر کوښښ وکړ چې ځان زما له منګولو خلاص کړي خو ما پرېنښوده زما د دروغنیو وعدو کې راګیر شوه، چې واده درسره کوم داسې ژوند به مو وي دا کوم، داده یوه اونۍ وروسته مې مور او پلار د جرګې لپاره درځي مور او پلار ته مې ویلي. بل هر کله به چې زه ورغلم دې ځانته د بیا وړاندې کېدو اجازه نه راکوله دابه یې ویل او کوژده وکړه بیا زما ټول ځان ستا زار. خو  دوه نیمې میاشتې مخکې د ډېرو هڅو وروسته چې دې کې جبر هم مجود وه چې نوره هغې کې شومه نه وه پاتې چې مخالفت وکړي چغې یې هم نه شوې وهلی، ځکه یوه ورځ یې په ټلېفون کې ژړغونکي غږ راته وویل، کله چې ما ورته وویل نور ماسره اړیکه ونه ونیسې نه واده درسره کوم او نه مې په کار یې. ستا د ژوند لپاره مې خپل ژوند تبا کړ که په هغې ورځ مې چغې کړې وې او مور او پلار مې درباندې خبر کړي وی نن به له داسې حالاتو سره مخ نه وم. چې نور ما ټلېفون پرې بند کړ. اوس لاره رانه ورکه ده خپل پلار مې هم بد نام کړ تره مې هم بد نام کړ هغه نجلۍ خو نور ګومان مې نه شي ځان ژوندی پرېږدي حتمي ده چې ځان وژنه وکړي یا تره به مې هغه ووژني یاره له ما خو لاره ورکه ده ته راته ووایه زه څه وکړم؟

ملګري یې له لږ فکر کولو وروسته ورته وویل: ټلېفون دې راکړه، بلال ټلېفون ورکړ، له دوه زنګ تېرولو وروسته له هغې خوا غږ پرې وشو پدرنالیته ووایه که دې کار کړی وي چې څه حل لاره ورته وګورو کنه دادې بدنامۍ تور تاغ مې ورور نه شي زغملی هغه نجلۍ به ووژني، د بلال پلار دا خبرې کولې چې هلک ورته وویل:

کاکا زه احمد یم،دا کار له بلاله شوی نورو خبرو پر ځای باید ته له وروره دې مخکې ځان هلته ور ورسوې او پرېنږدې چې نجلۍ ته زیان ورسیږي، چې په څه ډول یې کوې هغه ستا کار دی. د بلال پلار څو کنځلې وکړې او نور موټر ته وخوت.

لیلا د کوټې په کونج کې ناسته وه ژړل یې مور یې سپکې سپورې یې هم اورېدې او مور یې هم لکه د سیوري په څېر ترې څارنه کوله د میړه تر راتګه یې د لیلا وژنې مخنیوی کاوه چې یو دوه ځلې یې هڅه هم وکړه چې یو ځل په ځان تیلو سلامته بوشکه خالي کړې وه خو د اور لګېدو ته یې مور نه وه پرېښې، او بل ځل یې د پلار د فشار او شکر ګولۍ یو پاکټ خولې اچولې چې مور یې ترې اخیستې وې. همداسې د مور ډونګېدا،  ښېرا یو نیم وار به یې هم تېراوه،  چې د دروازه د وازېدو غږ شو، د لیلا مور پسې راووته، سړی په منډه کوټې ته ننوت چریي په لاس د نجلۍ لوري ته روان شو چې ښځې یې د لیلا کوټې ته د ورتلو مخالفت کاوه. همدا غالمغال روان وه چې دوه سړي په وره راننوتل، یوه ور غږ کړ ګوره وروره چې کومه تېروتنه ونه کړې، هغه زما انګور ده.

د لیلا پلار چې له غوسې نه یې له خولې زګونه بهېدل ورته را وکتل، ښه شېبه یې نفسک هم واهه لکه ښه ستړی چې وي او چریي ښځې کلک نیولی وه، د بلال پلار او هغه بل سړی چې د بلال دوی همسایه او د احمد پلار وه ور وړاندې شول او په نرمه او زاریو یې چریي ټوپک ترې واخیسته.

د کړکۍ مخته په اواره سترنجۍ کېناستل، چې ور وټکېده،د لیلا د پلار پر ځای د بلال پلار ورغی چې ګوري ډله کلیوال په وره کې ولاړ دي او د بلال پلار ته وایي چې نوم یې محمدالله و، وه وروره دا څه غالمغال دی چې خیرت وي؟

د بلال پلار لوستی، هوښیار او کاروباري سړی وه، ځان سره له لږ فکر کولو وروسته وویل: وروره که زه زیات کلي ته نه زاځم ځکه حالات خراب دي د دولت ټېکې نیسم او تاسو خو پوهېږئ، چې طالبان هم داسې کسان نه پرېږدي خو ورور مې دېته مجبور کړم چې دا دې مرګ خطر هم قبول کړم او ده ته راشم.  په کراتو مې ورور ته کسان راولېږل چې لور دې زما زوی ته راکړه خو وې نه منله او زه په څلور اولاده کې دا یو زوی لرم، د هغه  خوښه چې په هر قیمت وي تر لاسه کوم او بل دا چې د نجلۍ رضایت هم شته شرعیت کې هم څه ممانعت نشته دا خبرې د لیلا پلار او د احمد پلار دواړو اورېدې، دې کې د کلي خلکو له ډلې څخه یو سپینږیری د بلال پلار ته وویل: دا خو د خیر کار دی او بل بلال هم ښه هلک دی، هسې ورور دې کبر کوي پوهنتون یې لوستی، ماشاالله شته لري خیر که رسمي دنده نه لري ښایسته دوکان لري چې ما لیدلی په لکهاوو سرمایه ده په کې  موږ در سره یو ځه چې ورور سره دې کینو.

د لیلا پلار په زړه کې خوشحاله وه چې خدای له لویې بې عزتۍ نه وساتلم، خو په ښکاره یې داسې ښودله چې زما زړه نه دی، د کلیوالو له ډېر خبرو او د بلال د پلار پر ځای ډېر عذر کولو وروسته، لوز وکړ چې ما لور ورکړه، خو د بلال پلار وویل، نه داسې نه کېږي ماته دې عادي نښه راکړي هم سمه ده.دې کې د لیلا پلار ولاړ شو، د کوټې پر لوري روان شو چې د لیلا مور تیار په پتناسه کې یو پاکټ چاکلیت چې پر سر یې مبارک دستمال اوار وه ور کړ.

د بلال پلار بغل ته لاس کړ په کمربند کې تړلې تفانچه رواخیسته څو هوايي ډزونه یې وکړل، له کلیوالو ته یې د زیات کار لرلو بهانه وکړه، چې زه به نور درنه ولاړ شم او مننه یې ترې وکړه، چې تاسو نه وئ ورور مې زما زوی ته لور نه راکوله.دې سره کلیوالو دواړو ورونو ته د نوې خېښۍ مبارکي ورکړه دې سره پورته شول چې موږ هم ځو د لیلا پلار چې قار یې له ورایه په څېره کې ښکارېده هر څه کلیوالو ته د چای ست کاوه خو هغوی ویل بیا کوم بل وخت اوس ټول کار لري، څوک د ځمکې کارو کې مصروف دي څوک نور کارونو کې، دعا یې وکړه او خدای پامان ولاړو.

د بلال پلار ښایسته مزل وکړ، بېرته یې د موټر مخه راتاو کړه او د احمد پلار ته وویل: اوس به کلیوال تللي وی راځه د واده او نورو مسایلو باندې هم خبرې وکړو.

کور مخ کې یې موټر ودراوه، د احمد پلار ورته وویل زه پر موټر کې کېنم ته ورشه خبرې ورسره وکړه. د کلا پر وره ور ننوت چې د لیلا د چغو غږ اوري په منډه کوټې ته ورننوت، او بر قهرجنه لهجه خپل کشر ورور ته وایي نور ته زما په امانت حق نه لرې چې لاس پورته کړې دا زما امانت دی تاسره بس په نادانۍ کې ترې یوه تېروتنه شوې او بل زه ځکه بېرته راغلم، چې نن شنبې ده، جمعې ته یې واده دی او واده به یې هم هوټل کې وي کلیوالو ته به موټر ونیسم چې واده ته راشي او که ته هم څه ولور غواړې یا نور څه غواړې زه تیار یم. وړاندې ورغی لیونیه ستا بې عزتي زما بې غرتي ده په نادانۍ کې ترې تېروتنه شوې کیدای شي د دواړو په پالنه کې څه کمی وي.

د لیلا پلار لا هم لیلا ته بد بد کتل، خو ځان یې کنټرول کړ، بس دومره یې وویل چې نور څه مې نه دي په کار یوازې دغه زما له مخې ورکه وه.

د بلال پلار بیا هم ورته وویل: ګوره چې شیطان درباندې غالب نه شي چې نجلۍ ته څه زیان ونه رسوې او نور یې ترې خدای پاماني واخیسته.

کابل ته د رسېدو سره سم یې، یو هوټل بوک کړ، دې ژر نفرو میلمنو ته د ډوډۍ تیارېدو وویل: او کارتونه یې هم چاپ ته ورکړل، بېګا چې کور ته راته د احمد پلار یې هم ځان سره کور راوسته سخت ستړي ول اول یې بلال ته زنګ وکړ، بلال ډېر شرمندګۍ ټلېفون پورته کړ چې حتی اول یې له ستوني اواز هم سم نه خوت غاړې یې ناستې وې ډېر یې ژړلي وه او په خپلې تېروتنې ډېر شرمنده وه کور ته یې راوغوښت، چې راغی پلار ته سترګو په سترګو نه شو کېدای حتی په څه سختی یې پلار او میلمه ستړي مه شي ورکړه په څوړ سر یې نیولی وه یوې ګوښې ته کنیاسته. اول یې پلار څو سپکې سپورې ورته وویل: ښه که احمد ژر زنګ ماته نه وه کړی نجلۍ دې پرې مړه کړې وه، که تا دومره اور اخیستی وه ماته به دې ویلي وه چې کوژده راته وکړئ که ماته دې نشو ویلای مور ته به دې ویلي وه بر پدر دې نالت شه په شرمو دې وشرمولو. شېبه غلی شو ورته وې ویل سبا دې د واده کارتونه چاپیږي جمعې ته دې واده ده. سبا چېرته ورک نه شې دوکان ته هم ولاړ نه شې کرار په کور کېنه، زه ، مور او خور دې سبا بازار ته دې سودا اخیستو لپاره ځو نور یې ټلېفون رواخیست نمبر یې یې رواړاوه، سلام وروره، روغبړ یې ورسره وکړ خو له هغې لوري سم روغ بړ نه ورسره کېده، څنګه دې خوښه ده چې سبا لیلا او مور یې درسره رواخلې چې سودا واخلو خو دلیلا پلار نه منله چې تاسو یې واخلئ که یې نه هم اخلئ زه کومه نیوکه نه لرم. خو له ډېر اسراره وروسته یې ورسره ومنله.

سبا یې، څلور جوړه کالي د لیلا په خوښه ورته واخیستل، د طلا دوکان ته یې بوتله، یو طوق، درې دانې ګوتې او دواړو لاسو ته شپږ شپږ دانې بنګړي واخیستل، یو لک روپۍ یې ورور ته ونیلولې چې که ته هم څه اخلې دادې پیسې او دا یې ور زیاته کړه دا دې خدای له لوري یو امتحان وه، چې واخیستل شو، خیر که څه په نادانۍ کې یې غټه تېروتنه کړې، اوس شوې ده. ورور یې پیسې نه اخیستې اخر یې وریندارې ته ورکړې هغې یو څو د دروغو ست وکړ بیا یې واخیستې.

جمعه رانژدې شوه کارتونه هم ټولو ته ورسېدل، د کلي خلکو د پسې خبرې شروع کړې چې پرون یې نښه وې وړه او نن واده کوي ددې تر شاه هم څه شته خو  ولې داسې ژر؟

د کلیوالو د خولو د بندېدو په خاطر د لیلا پلار خلکو ته ویل: چې ورور مې د د یو نیم کال د کار په سلسله کې هند ته ځي وایي چې کور یوازې نه شم پرېښودی کور هم ځان سره بیایم مشر ورور دی خبره یې چېرته په ځمکه غورځوم او بیا لور، خور پردی امنت دی نن وي که سبا واده یې کاوه نو ما غوره وګڼله چې خپل امانت خویندي کړي او له ځان سره یې بوځي هند ته،

جمعې شپه راورسېده واده ښه په ډنګ او ډول تېر شو، چې ټولو خلکو لومړی کنځل او بیا یې صفت کاوه، چې  دوس، ښه ډوډۍ تیاره کړې وه.او بله دا چې هلک له واده وروسته له ناوې سره په لومړۍ لیدنه کې ورته وویل: زه ستا ګناهګار یم، ماوبښه!؟

خدای دې وبښه، ما بښلۍ یې خو، نورو نجونو ته زما یو نصیحت دی، پوهېږم دا دوران د مستۍ دوران وي خو دا دې پنځه دقیقو خوښي د ژوند دې ختمېدو لامل ګرځي. بله دا چې هېڅ وخت له واده مخکې د چا پر خبرو دې نه غولیږي، نه د چا د دروغینو وعدو په پایله کې ځان ورته وسپاري.