کاهش خشونت ها تنها راه برون رفت از وضع موجود

 از آنجا که طالبان تا اکنون توافق بر آتش بس نکرده اند بناءً لازم است تا موقع کسب یک نتیجه مطلوب در گفتگوها، به خشونتها عنوان یک انعطاف مثبت در جهت رسیدن به توافق، کاهش وارد کنند. طالبان با آغاز گفتگوهای صلح بر کمیت حملات شان افزوده اند. و این چیزیست که دور از تصور مردم و حکومت افغانستان بود. مردم توقع داشتند تا طالبان با شروع مذاکرات چند گام دیگر نیز بسوی آشتی بگذارند که یکی آن آتش بس بود. صلح پروسه اجباری بالای طالبان نیست و این گروه بنابر تفکیک منافع از نواقص شان و ترغیب جامعه جهانی بدور میز حاضر گشته اند. همچنان گفته میتوانیم که یکی از بزرگترین دست آورد های حکومت افغانستان در چند سال اخیر دیپلماسی چند جانبه یی بود که طالبان را وادار به مذاکره ساخت. طالبان بعد از ۱۸ سال جنگ با حکومت افغانستان باید بدانند که جنگ جز طعم تلخ ندارد و این جنگ ناعادلانه شان باعث بی خانمان شدن خودشان و مردم بی گناه میشود. دهشت افگنی و وحشت سرایی در کوچه و پس کوچه ها مکاتب، مساجد و سایر اماکن عام المنفعه، ترور، خلاصه هر نوع خونریزی، اگر اندک نتیجه مثبت برای این گروه می داشت باید در طول این ۱۸ سال بدست می آورند.

جنگ واژه زشت است، و صلح نا عادلانه بهتر از جنگ عادلانه است. جنگ مرگ آور است، و صلح زنده‌گی ببار میآورد. این نزاع میان طرفین جنگ افغانستان به هیچ یکی از جانبین مفاد دنیوی یا اخروی ندارد. صلح در فطرت آدمیست و آدمی زاد وابسته به آنست که هیچ یک بدون آن درست نفس کشیده نمیتوانند، چه طالب باشد یا مردم عادی در این کشور هردو انسان استند و بالاخره از این جنگ خسته می شوند. اگر یک قدم بر گردیم و از کینه ها و عقده های خود بگذریم بزودی دنیایی ما دگرگون خواهد گشت. در غیر آن این بدبختی همانطور که ادامه داشت، ادامه پیدا خواهد کرد.

و آخر آن چیزی نیست جز سیاهی و بربریت. مردم و حکومت افغانستان با وجود جنگ ۱۸ ساله این گروه علیه مردم و منافع این کشور باز هم از خود گذشت نشان داده اند و آغوش شان را بطرف این گروه باز کرده اند. این بهترین فرصت برای طالبان است تا این چانس را غنیمت بشمارند و از مردم استقبال کنند. در غیر این صورت زمانیکه خشم‌ مردم شعله ور گردد آنگاه راهی برای وصل نخواهند داشت و مجبور استند در آتش غضب ملت رنجیده افغانستان بسوزند. طالبان تا میعاد رسیدن به توافق توجه بر کاهش خشونت کنند، و مجال دهند که حکومت متمرکز بر گفتگو ها باشد تا جنگیدن در میادین گرم با این گروه. اعمال طالبان در جریان پروسه گفتگوها که مقدمه یی برای صلح با این گروه است نمایانگر این است که طالبان علاقه قلبی و نیت خالص برای تامین صلح در کشور ندارند. حکومت افغانستان هر گامی که در راستای تامین صلح بسوی طالبان به جلوی میگذارد طالبان صد چند آن به عقب فرار میکنند. لهذا بهتر است تا طالبان نیز این حقیقت را بپذیرند و دست از هیزم انداختن به شعله دشمنان کشور بپرهیزند. با مردم  بپیوندند و سهمی را که خواهند یافت قانع باشند، تا ازین بدبختی و کشتار نجات پیدا کنیم و باشد مردم افغانستان صلح واقعی را تجربه کنند.