آیا زمان خروج نیروهای امنیتی به موقع است؟

آمریکا در افغانستان به منظور نابودی تروریزم به ویژه نابودی دشمن دیرینه اش القاعده وارد افغانستان شد. اما حالا دیده میشود که نه تنها القاعده را به کلی نابود نکرده است که مسبب رشد بی پیشینه تروریزم در افغانستان شده و تلاش دارد تا با ترفند های سیاسی پای خود را از این منجلاب که خود بانی آن بوده است بیرون بکشد. آمریکا با دولت جمهوری اسلامی افغانستان معاهده استراتژیک سال ۲۰۰۹ ، پیمان امنیتی سال ۲۰۱۴ و اعلامیه مشترک سال ۲۰۱۹ را دارد. اما با وجود این همه پیمان ها دیده میشود که آمریکا در تلاش است تا این همه پیمان ها را بخاطر منافع زودگذر خود بشکند. البته در گذشته های دور و نزدیک هم دموکراسی خواهان و هم متحدان خود را تنها گذاشته و به تعهدات خود پشت پا زده است ولی آنچه در واقعیت امر رخ داده  به زبان آمریکا تمام شده است. بطور نمونه در سال ۲۰۰۴ آمریکا به بهانه براندازی رژیم دیکتاتوری صدام به عراق حمله کرد در سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ ، اوباما بغداد را در اوج درگیری با القاعده و دیگر گروه های تروریستی تنها گذاشت که باعث خیزش گسترده دولت اسلامی داعش در سوریه و عراق شد. ولی در نهایت این خود آمریکا بود که در سال های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۹ طیاره های جنگی خود را بر فراز آسمان عراق بلند کرد و بیک های پول دالر را دوباره به عراق فرستاد تا داعش که امنیت آمریکا را تهدید میکرد نابود شود بدین ترتیب آمریکا یک بار دیگر درگیر جنگ از طریق هوا و هزینه پولی با تروریزم شد. همینطور دولت آیزنهاور در سال ۱۹۷۵ از حمایت جبهه ملی آزادیبخش ویتنام  جنوبی دست کشید و با خروج آمریکا  در ویتنام ، کامبوج و لائوس حکومت کمونیستی را در ویتنام حاکم ساختند و ویتنام جنوبی را ضمیمه ویتنام شمالی نمودند. اما تا زمانی که آمریکا بمب های بی شمار را به ویتنام شمالی می ریخت چنین حادثه غیر قابل اجراء بود. آمریکا حامیان دموکراسی و مردم سالاری را در آمریکا لاتین و در شرق دور یعنی دست از حمایت اعتراضات لیبرال های شانگهای در برابر اقدامات محدود کننده آزادی توسط چین برداشت که نتیجه آن بوجود آمدن حکومت های استبدادی در آمریکا لاتین و موفقیت چین در سرکوبی لیبرال های چین شد.

آمریکا یکبار دیگر می خواهد افغانستان را در چنین یک وضعیت قرار بدهد و با خروج زودهنگام و بدون سنجش اوضاع افغانستان و منطقه را دچار مشکلات امنیتی و سیاسی سازد. در حالی که در توافق نامه بین آمریکا با طالبان ، طالبان تعهد کرده اند که دست از حمایت همکاری با القاعده بردارند و آمریکا نیز خروج نیروهایش از افغانستان متعهد خواهد بود و از طرف طالبان تعهد به کاهش خشونت ها و عدم انجام حملات انتحاری در شهر ها را به جانب آمریکا داده اند. اما آنچه به یک واقعیت عینی است افزایش خشونت ها و انجام حملات انتحاری که نمونه آن حمله انتحاری اخیر در جلال آباد و بغلان بود میباشد و از طرف گزارش ها از نهاد های متعدد در دنیا می رساند که طالبان با القاعده و شبکه حقانی و دیگر گروه های تروریستی قطع رابطه نکرده اند بلکه این روابط گسترش نیز یافته است. این بدین معنی است که طالبان عهد شکن اند و به عهد خود وفادار باقی نمانده اند. بناءً هیچ تضمین وجود ندارد که آمریکا یکبار دیگر مورد حمله به مانند حمله سال ۲۰۰۱ قرارگیرد.

سیاست نادرست آمریکا در مسئله صلح و جنگ افغانستان سبب شده است که طالبان کمر بر اندازی سریع جمهوریت ببندد و در مذاکرات هم موضع سختی در برابر هیات دولت اتخاذ کنند. با خروج بی برنامه نظامیان آمریکا خطر گرفتار شدن افغانستان به سرنوشت سوریه و عراق ( قدرت مند شدن داعش در افغانستان) هرج و مرج در شهر ها بالا خواهد رفت و افغانستان یکبار دیگر به جنگ داخلی مواجه خواهد شد اما این که دولت افغانستان از مفاد پیمان امنیتی امریکا افغانستان استفاده ببرد که مطابق به آن حضور نیروهای آمریکایی تا سال ۲۰۲۴ قانونی و با امکان تمدید است . نیرو های خارجی تا زمانی نباید افغانستان را ترک بکنند که یک توافق کلی صلح میان دولت و طالبان به وجود بیاید، طالبان دست از حمایت تروریستان بردارند و تروریستان به معنی واقعی آن از افغانستان فراری داده شوند. از طرف برگ برنده افغانستان در پروسه صلح و جنگ افغانستان ، مردم افغانستان و بحث جمهوریت خواهی آنهاست که حکومت می تواند با تقویت پایه های آن چالش های ناگوار فعلی را تبدیل به  فرصت های قابل توجه نماید و این مورد زمانی قابل اجراء است که بنیاد های جمهوریت تقویت شود و توجه جهانیان به آن معطوف گردد