ماتم کده ی افغانستان

امروز ویدیویی را دیدم که در آن ما را به لبخند زدن توصیه میکردی ، برخلاف توقع تو لبخند نزدم و حتی همان نیم لبخند مصنوعی روی لبم هم محو شد و این ویدیو به ناراحتی مداوم من افزود ، چقدر لبخند تو شیرین بود و چقدر توصیه ات مهم اما ما در جهان سوم و در ماتم کده ای به نام افغانستان زندگی میکنیم

اینجای جای لبخند زدن نیست ، اینجا فقط باید گریه کنیم ، به یاد عزیزان مان ، بیاد دوستان مان ، به یاد آرزوهایی که به جای محقق شدن به خاک سپرده شده اند ‌، میبینی راحد ؟ چقدر دلیل داریم برای لبخند نزدن ؟ و حالا دلیل دیگری هم داریم

پر پر شدن تو

اینجا تنها لبخند مونالیزاست که مهم است و محو نمیشود ، لبخند زدن من و تو برای کسی مهم نیست ، فقط نفس های ماست که بعضی ها را به بهشت میرساند .

و ای کاش به بهشت رفتن بقیه به نفس های من و تو بستگی نداشت .

هر کدام ما به اندازه خوشبختی جهان اولی ها غم و غصه داریم و این مشکلات لعنتی جای لبخند را پر میکنند

کم کم باورم شده است که ما برای لبخند زدن آفریده نشده ایم بلکه خداوند ما را برای کشته شدن آفریده است .

کاش خداوند آیه ای نازل کند و در آن به صراحت بگوید که راه بهشت از افغانستان نمیگذرد و با کشتن کودکان و زنان این کشور نفرین شده کسی به بهشت نخواهد رفت .

راحد عزیز

نمیدانم که در روز واپسین ، آنگاه که خداوند با اشاره به تو ، از پاکستانی ها و مزدوران شان بپرسد :

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ؟ (به كدامين گناه كشته شده است ؟ آیه ۹ سوره التکویر)

آنها چه خواهند گفت ؟