گروه طالبان حتی به کودکان کشور هم رحم نمی کنند

روز گذشته در شبکه های اجتماعی به تصاویر برخورد کردم که تمام حال و هوایم را دگر کرد و از دیروز به اینسو در کنار تمام ناخشنودی ها به حجم دلتنگی ام افزوده است و این تصاویر همان عکس های زننده و دلخون کنندۀ ای بودند که از اجساد کودکان و افراد ملکی از بین رفته در اثر پرتاب هاوان گروه طالبان می باشد که در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود.

صادقانه بگویم آدم مات و مبهوت میماند به آنچه گروه طالبان میگویند و آنچه را عملاً انجام میدهند.از دید من گروه سیاسی طالبان در دفتر قطر طالبان یا این که توان کنترل جنگجویان طالب را در داخل افغانستان ندارند و یا این که به معنای واقعی اراده ای برای دست یافتن مردم افغانستان به یک صلح پایدار را ندارند.

یک ضرب المثل داریم که گفته اند: خون با خون شسته نمی شود، بلکه با آب میشود. اما دیده میشود که طالبان تلاش دارند خون را با خون بشویند کاری که در واقع از محالات است.

همین که اندکی وضعیت بهتر میشود و مردم دلگرم میگردند که ما به صلح دست پیدا میکنیم، دیده میشود که گروه طالبان دسته گل تازۀ دیگری را نه دست آب بلکه گل هایی تازه ای را پرپر میکنند و در عوض گل هایی از جنس زقوم،گل هایی از جنس خون و خشونت و گل هایی از جنس کشتار را در سرزمین ما میکارند.

هرچند به راستی مردم افغانستان توقع چندانی از گروه طالبان ندارند و این گروه عملاً در دونیم دهۀ اخیر از عمر افغانستان عامل اصلی کشتار نظامیان و غیرنظامیان مسلمان افغانستان بوده است اما آنچه قابل پذیرش نیست و در عین حال پرسش برانگیز است سکوت مرگبار سازمان های داخلی و جهانی حقوق بشری می باشد که با دیده درایی کشتار مردم بیگناه افغانستان را به تماشا نشسته اند.

من به عنوان یک شهروند اندکی آگاه این سرزمین به تمام انسانیت بدون هیچ نوع تبعیض احترام قائل هستم و انسانیت را بر هرچه مقدم میپندارم، اما متاسفانه دیده میشود در برابر کشته شدن یک شهروند آمریکایی ، فرانسوی یا سایر کشورهای غربی جهان به لرزه در می آید و فریاد سازمان های حقوق بشری به آسمان بلند می شود مگر بر عکس زمانی که طالبان با انداخت های خود سرانه،ماینگذاری و انتحار و انفجار روزانه ده ها غیر نظامی را به کام مرگ میفرستند گویا سازمان های مدافع حقوق بشری پنبه در گوش کرده و عینکی از جنس عایق بر جلوی چشم زده اند.

زمانی که جوانانی به رعنایی یما سیاوش به خاک و خون می نشیند سکوت مرگبار حقوق بشر و سایر نهادهای مدنی پرسش برانگیز است!

به هرحال؛هرگاه طالبان به معنای واقعی حلقۀ غلامی کشورهای بیرونی را از گوش خویش بیرون نکنند و سازمانهای حقوق بشری نیز شهروندان افغانستان را به عنوان یک انسان حرمت نکنند حال و روز ما بهتر از این نخواهد شد.