خداوند به صلح و باهمی تاکید میکند

قرآن کریم، عنایت ویژه ای به صلح نموده و بدان تاکید کرده و مردم را به پرهیز از انزاع و کشمکش دستور داده است؛ اینکه به برخی از دستورات و رهنمودهای قرآنی در زمینه ای اهمیت صلح و آشتی پرداخته میشود.

الف- خداوند متعال می فرماید: (يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ ۖ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ ۖ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ) [الانفال: ۱] ترجمه: از تو در باره ای غنایم، میپرسند و میگویند که غنایم جنگ بدر چگونه تقسیم میگردد و به چه کسانی تعلق میگیرد؟ بگو: غنایم، از آن خدا بترسید و ( اختلاف را کنار بگذارید و در میان خود صلح و صفا به برقرار نمایید؛ و اگر مسلمانید از خدا و پیغمبرش فرمانبرداری کند»

ب- همچنین میفرماید: ( وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا ۖ فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَىٰ فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّىٰ تَفِيءَ إِلَىٰ أَمْرِ اللَّهِ ۚ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا ۖ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ ) [ الحجرات: ۹] ترجمه: « هرگاه در گروه از مو‌ٔمنان با هم به جنگ پرداختند، در میان آنان صلح برقرار سازید، اگر یکی از آنان در حق دیگری ستم کند و تعدی ورزید( و پذیرای صلح نشود)، با آن دست هایی که ستم میکند و تعدی میورزد، بجنگید تا آنکه به اطاعت از فرمان خدا بازگردد و حکم او را پذیرا شود، هرگاه بازگشت و فرمان خدا را پذیرا شد، در میان ایشان دادگرانه صلح برقرار سازید و ( در اجرای مواد و انجام شرایط آن ) عدالت را رعایت نمایید، چرا که خداوند عادلان را دوست دارد»

ج- و نیز خداوند متعال به بندگان خویش دستور میدهد که میان یکدیگر، صلح و صفا برقرار سازند؛ زیرا مومنان با همدیگر برادرند: ( إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ) [الحجرات: ۱۰] ترجمه: « یقینا مؤمنان برادرند، پس میان برادران تان صلح (و آشتی) بر قرار کنید»

چنانکه پیداست، در این آیه صیغه یی حصر بکار رفته است؛ بنابر این اخوت و برادری مورد اشاره در آیه ی مذکور، منحصر به مومنان است و تنها مومنان با انتساب به اصل ایمان که منشا ماندگاریشان در بهشت است، از این دستورات و اوامر قرآنی، چنین بر میآید که اصلاح ذات البین و ایجاد صلح و صفا در میان مسلمانان از مصادیق تعاون و همکاری با یکدیگر در راستای نیکی و تقوا و همچنین از مصادیق امر به معروف و نهی از منکر میباشد که خداوند عزوجل مومنان را به این دو امر مهم، در روابط اجتماعی شان با یکدیگر، دستور داده است، خلاصه اینکه هر مسلمانی موظف است همواره به اصلاح و برقراری صلح و صفا میان مسلمانان و بلکه همه ی مردم بپردازد تا بدین سان زندگی اجتماعی مبتنی بر دوستی و برادری در جامعه تحقق یابد. لذا حفظ این برادری و ایجاد فضای پر از صفا، صمیمیت و تحکیم صلح از مصلحت های شرعی است که باید برای تحقق آن از هیچ نوع فداکاری دریغ نورزند.