ایجاد دولت موقت راهکار یا چالش؟

طرح حکومت عبوری؛ یا دولت موقت، یکی از راهبردهای خام و نپخته‌ی است که از آدرس گرگ‌های منزوی سیاست در افغانستان دنبال می‌شود، که نه جذابیت بین المللی دارد، نه مقبولیت داخلی و نه ظرفیت ختم بحران، این طرح بیشتر کمک می‌کند که گره از کار نگشوده‌ی بحران افغانستان باز که هرگز بلکه چند کور گره دیگر در آن افزوده شود. مردم افغانستان؛ مسیر ایجادشده دموکراسی را قویا پیش آمده‌اند و دو دهه‌ی آزگار تنش و بحران را تحمل کرده اند تا ارزش‌های دموکراتیک و مردم سالار، چون آزادی بیان، آزادی عقیده، حقوق بشر، انتخابات و در کل نوع نظام جمهوریت در افغانستان نهادینه شود. دولت جمهوری اسلامی افغانستان؛ براساس حکم صریح قانون اساسی کشور، ممثل خواست مردم است و در سیاست‌گزاری های کلان، بایستی از مردم خویش آدرس بگیرد، چنانچه سه جرگه‌ی بزرگِ مردمی در راستایِ نوعیتِ نظام در پنج‌سال اخیر در کشور برگزار شد. لویه جرگه‌ی مشورتی، شورای سرتاسری علمای افغانستان و شورای جوانان افغانستان، در پیوند با نوعیت نظام در کشور و نقشه‌ی راه صلح برگزار شد و دولت با مشوره‌ی این سه شورایِ بزرگِ ملی، موظف به تمثیل جمهوریت در سطوح کلانِ سیاست گذاری ها شد.

تا این‌که جمهوریت برای مردم افغانستان خط سرخ تعیین گردید و عدول از این خط سرخ هرگز برای مردم پذیرفتنی نیست. گروه طالبان خواستِ کلان شان اداره‌ی موقت نه؛ بل‌که حکومت دائمی بر اساس خوانش خودخوانده شان از امارت اسلامی است و هرگز از این خواستِ آرمانی شان عقب‌نیشنی نخواهند کرد. با توجه با صحبت های اخیر ملا برادر در پاکستان و تشدید جنگ در جبهات نبرد، این گروه چنین پیامی را دارند مخابره می‌کنند که گفتگوهای بین الافغانی برای شان نمایشی بیش نیست و بیشتر خوراک ِ وقت کشی برای سپری کردن فصل سرما دارد تا در فصل بهار پیش رو بیشتر به خشونت روی بیاورند و از نول تفنگ به زعم خودشان امارت ایجاد کنند. با توجه به ادامه‌ی نبرد میان خواست مردم و دولت که جمهوریت است و خواست طالبان که امارت است خط خاکستری شکل گرفته است که یک مُشت سیاسیون فرصت طلب دوست دارند که با بحرانی ساختن بیشتر اوضاع به مراد سیاسی شان برسند. طرح حکومت موقت تُف سربالایی به روی مردم افغانستان است که بیست سال جنگ و دربدری در بدل حفظ ارزش های جمهوریت تحمل کرده اند و در این راستا از مال و جانشان مایه گذاشته اند.