نانک بابا د ویناو یوه څڼډه

« دا لایتناهی کاینات، دا نړۍ، خوب، خیال، افسانه او داستان نه دې، ژوندی ریښتینی حقیقت دي، خپل خالق لری، څوک یی «الله»، «رام»، «کیش»، «شیوا»، «ګوپال»، … بولی، چې پرته له شک څخه یې ذاتي نوم «حق» دی، ما یی د لیدلو په لیوالتیا، کلونه، کلونه په وچو شاړو کې، د لمر سوځنده وړانګو تودخې تاو لاندی، په غرونو او رغونو کې، سمندرونو او سیندونو وژنکو یخو ساړو په زغملو، په خورا اوږدو مزلو پرېمانه کړاونه ګاللی، هر ګوټ مي په‌سې لټ په لټ کتلی، چیرته مې هم وءنه‌موند، هغه لوی ذات چې د ټولو خدایانو خدای دی، ځانګړی مکان او کور، رنګ او جسم نه لری، چې له مخې یې مجسم، تجسم او تصور شي، خو هغه په هرزمان، هرمکان، په هر څیز او په هر چا کې، تعال (تلپاتی حاضر او ناظر) دي او هغه د ابدي ښایست ازلي جوهر دي هغه ستاسو په باطن او ظاهر کی د مینی، ښکلا، اخلاقو، رښتیا او ایمان په بڼه څرګند ځلیږی؛ په موږ فرض ده چی په وار وار یي، په منترونو، نعتونو، نظمونو او نثرونو کې وءستایو، شيبه په شیبه یی ترانو او سرودنو کې په مینه او محبت ذکر کړو، بې له دمی په خبرو کې ذکر کړو، په هغه زړه له کومي باور وکړئ، هغه ته غوره عبادت د هغه مخلوقاتو ته درناوی او ښیګڼه رسولو کې دی، اصلی معبد ستاسو زړه او ستاسو به زړه کې دي، د هغه په توکل دننه خپل زړه د نیکو او ګټورو انګیزو په نعمت دومره ډک کړی چې، د کینې، کرکې، حرص تعصب او خوشنت خیری په کې ځای وءنه مومي. نو هغه تل د تودو ولولو په ترڅ کې، د الفتونو په رڼا کی، دم په دم او په هره ساه کې، تر هغې دمه ذکر کړئ، چی ستاسو له ژوند، کهوله او چاپیریال، څخه تر ابده ابلیس د پلیتی ځالی خبیثه ارواح ورکه شی پوپنا شی،

په دی ټړاو پروردیګار د شعور او ارادی په نیت واکمن کړی یاست، که څوک ورکې پاتی راځی نو بې له ځڼډه، زړه له تله تری مرسته وءغواړﺉ، هغه مهربانه، زړه‌سوانده او مینه‌ناک رب دي، هغه ستاسو لاسنیونه کوی، شونی نه ده چی په ټګۍ ریا، نيرنګ یا په دروغجنو، سجدو، روژو، اعتکافونو هغه تیر باسی، او نه هم هغه ور ته اړتیا لری، هغه بی نیازه، بي احتیاجه رب دي، سیال، مرستیال، شریک، مشاور… نه لری، نه مني، هغه واحد دي.

د بی روحه بُت، شمشان (هندوسوزان)، زیارت، مکان او نورو بی هویته شرک مزاجه شیانو لمانځلو د مټاکو خرافاتو نه پرهیز وکړئ».

***