…از چشم های سناتور انار کلی اشک

از چشم های سناتور انار کلی اشک، و از چشم های

پشتون تباران خون میریزد

چندی قبل سخن رانی و اشک ریزی سناتور انارکلی به ارتباط گفتار و کردار مؤهن و مستهجن مغایر اخلاق انسانی و اسلامی، یک عده مردم جاهل و بی معرفت جامعه ما، علیه اعتقادات و کیش و آئین اهل هنود، عکس العمل گسترده و جهانی هم وطنان روشن ضمیر ما را در سراسر جهان به همراه داشت و ذواتی نیز با سرودن اشعار ناب، احساس انسان دوستی خود را در زمینه تبارز دادند.

نخست جای مسرت است که در پارلمان کشور یک میرمنی، متعلق به اهل هنود به سویه سناتور در خدمت وطن خود قراردارد.

 ما در پارلمان دوره آزادی خواهانه و انسانی دهه دیمکراسی، که یک عده چپ گرایان و سقو پرستان به شکل اغوا شده ، عنودانه و سفیهانه بر آن دوره مغتنم میتازند، نیز یک  وکیل انتخابی از اهل هنود در ولسی جرگه داشتیم به نام (جی سنگ)

اهل هنود در آن ادوار از آزادی کامل معتقدات دینی، زبانی و کلتوری برخوردار بودند و من شخصاً چندین بار در مراسم مذهبی شان اشتراک نموده ام، پشتون تباران، پیروان مذهب سیک را به نام «لالا» که معنی برادر مهتر را میدهد خطاب میکردند و دری زبانان هم ایشان را به نام «لاله» مخاطب میساختند.

من در طول زندگانی و ایام و لیالی که در قسمت های مختلف وطن گذشتانده ام، به خاطر ندارم که هم وطنان نازنین اهل هنود چه در مؤسسات تعلیمی و چه در درمسال ها و معابد مذهبی شان و یا هم در اجرای علنی مراسم مذهبی شان مورد اهانت و بی حرمتی زبانی و فعلی قرار گرفته باشند.

هم وطنان عزیز اهل هنود از یک موقف نسبتاً خوب اقتصادی برخوردار بودند و سهم برازنده ای در امور مالی و تجارتی کشور داشتد.

شروع همچو رذالت ها و اهانت ها علیه هم وطنان اهل هنود، بعد از تسلط و حکمرانی دوره شوم، کفتاران جهادی در کشور ترویج یافت و یک عده از هم وطنان اهل هنود مجبور به مهاجرت به هندوستان شدند.

مع الوصف، هیچکس از این واقعیت چشم پوشی کرده نمیتواند که در تمام جوامع بشری به شمول اضلاع متحده تا تحریر این سطور اقلیت ها به نحوی از انحاء و به شکلی از اشکال، چه از ناحیه پالیسی های دولتی ویا شرکت های بزرگ مالی و یا هم از اهانت های قوم اکثریت در جامعه رنج نبرند. غیر محتمل به نظر میرسد، جامعۀ در جهان جود داشته باشد که آن را از این قاعده مستثنی قرار داد.

ولی فکر نمیکنم در سطح جهانی به استثناء افغانستان کشوری را سراغ کرد که این قاعده کژ اندیشی علیه اقلیت ها شکل معکوس داشته باشد، چنانکه قوم اکثریت در جامعه یعنی پشتون تباران چه از لحاظ نژادی و چه از لحاظ  زبانی و ثقافتی و کلتوری مورد اذیت و اهانت و کم شمردن قرار گیرد.

در کابل مرکز افغانستان در برابر زبان پشتون تباران کشور که قوم اکثریت جامعه ما شمرده میشود، پالیسی اپارتاید جریان داشت و دارد و این در حالی است که در مقام زعامت کشور پشتون تباران قرار داشتند.

زبان پشتون تباران در پوهنتون، معارف، مطبوعات و تمام ادارات دولتی  کشور راه نداشت.

این زبان را به اندازه تحقیر می کردند که آن را معادل لگن خاصره قلمداد مینمودند.

من در قسمت تلقی نام خدایی خدمتگار در قاموس کبیر افغان جرمن مشعر بر اینکه: «نام خدایی خدمتگار دراصطلاح مفهوم جاسوس را میرساند»، با نوشتن مضمونی تحت عنوان «تفسیر و توضیح انحرافی قاموس کبیر افغان جرمن در مورد نام خدایی خدمتگار» شدیداً معترض شدم و آن را شبیه اهانتی قلمداد نمودم که عناصر مادر زاد ستمی و سقاوی، زبان اکثریتی پشتو را به لگن خاصره مقایسه مینمودند.

یکی از دوستان محترم من به نام پوهاند داکتر شیرزاد یعقوبی استاد و رئیس پوهنځۍ طب ننگرهار قصه میکرد که یک مامورک از قوم تاجک در اداره تدریسی پو هنځی طب ننگرهار، همیشه از من سؤال میکرد که (پشتویت چطور است؟) و من طبق معمول دوستانه جواب میدادم که خوب است.

تا اینکه روزی یک نفر، منظورشوم این مامورک متعصب و کژ اندیش و بد خلاق را برایم تفهیم نمود، همینکه روز بعد آن مامورک رذیل و پست فطرت طبق معمول سؤال خود را تکرار نمود، وی را چنان لت و کوب دادم که پوشاک خود را ترکرد و در جریان بوسیدن پاهایم، همی، معذرت میخواست.

این زبان قوم بزرگ و تاریخ ساز (امیدوارم نژاد پرستی تلقی نگردد و اگر میگردد دست شان آزاد) را زبان دوزخ میدانستند، به همین جهت است که پادشاه تغزل استاد امیر حمزه شینواری، همچو نیت شوم عناصر ستمی و سقاوی را را در بیت خود چنین پاسخ میدهد:

وایی اغیار چی د دوزخ ژبه ده

زه به جنت ته د پښتو سره ځم

هم چنان اصطلاحات افغان شق، افغان غول، افغان هستی یا مسلمان؟ و امثالهم را بار ها در محیط کابل نه تنها به گوش خود شنیده ام بلکه مخاطب همچو اهانت قرار گرفته ام.

جمیل نام، پسر سردار احمد علی خان درانی که هر بار ما را میدید به قوله کشیدن آغاز مینمود و میگفت:

افغانه گفتم راشه، چپلی به پایش باشه….

در مورد زبان اکثریتی جامعه ما میگفتند که:

فارسی شیر و شکر است

افغانی …….خر است

در آن زمان زبان دری را فارسی میگفتند و دری زبانان را فارسیوان.

این واقعیت های بسیار تلخ جامعه ما بود و تلاش پرده پوشی، یا عدم موفقت با ابراز آن عملی است نا جوانمردانه و سر خود را به مثابه مرغابی در آب فرو بردن و انکاری است از واقعیت های انکار ناپذیر محیط زیست ما.

کاش ما پشتون تباران به سویه اهل هنود و جهود در ملک خود از احترام نسبی برخوردار میبودیم.

اگر سناتور انار کلی از اهانت ها و تحقیرهای تاریخی و فراموش نا شدنی ما پشتون تباران مظلوم آگهی یابد، غم خود را فراموش نموده و در ماتم بی عزتی ما خواهد گریست.

مخالفت با اصطلاح مبارک پوهنتون، و ارجحیت استفاده از اصطلاح ایرانی «دانشگاه» توسط ایران پرستان و ایرانیت خواهان کژ اندیش و بد سگال و فاقد شعور، وجدان و تفکر ملی روی همین عناد و ضدیت آشتی ناپذیر با زبان ملی مظلوم و بیچاره پشتوست، زبانی که بزرگترین مفکر سیاسی و ادبی تاریخ معاصر کشور یعنی علامه محمود طرزی بزرگ آن را زبان «ملتی» کشور میداند و توسعه و انکشاف آن را نظر به هر زبان دیگر داخلی و خارجی ترجیح داده و آن را وظیفه خطیر دولت مردان در کشور میداند.

افتخار بر تو ای طرزی بزرگ

نوت: این مبحث در آینده ادامه خواهد یافت.

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

هزار بادۀ ناخورده در رگ تاک است