ګولۍ وخورمه ویده شم، بیا هم نیمه شپه پاڅیږم

تر سهاره زیاتي ویښ یم او بیا ټوله ورځ زنګیږم

شکور مې شکر خالي نه دی، د ډوډۍ بوی ترې راخیژي

ټول هډونه مې سم پټ دي او ساړه پښې نه سیزي

پاس په سر  مې مضبوط چت دی او کړکیو کې ښیښې دي

نه د واورې کوم تشویش دی، نه باران ته اندیښنې دي

بخارۍ لړونه سره دي، حرارت شیندي لګیا ده

خونه ښه سمه توده ده که بیرون سړه هوا ده

خو بیا هم ګنګس او پریشان یم، د سکون خانه خرابه

بیرون روغ رمټ ښکاریږم او درون سینه کبابه

دا دی ورغلم  ډاکټر ته، ما ویل وګوره تبا یم

دواړه سترګې رانه لویږي، دا په څه رنځ مبتلا یم؟

ډاکټر ټول معاینات وکړل، ویل یې : ګوره روغ او جوړ یې

هسې بې ځایه تشویش کړې، په قسم دی که ناجوړ یې

ویل یې: راکه دا مبایل دې ګالري به یې زه وا کړم

که محرم پکې څه نه وي، هر تصویر  به تماشا کړم

ګوره، دې واورین موسم کې ستا د واورې تصویر نشته

ستا ذوقونه کنګل شوي، پریشانۍ ته قصور نشته

ما ویل: واورې ته نه ګورم، په لیدلو یې ویریږم

سرحدونو کې بند پاتې مساپرو ته ځوریږم

ویل یې: کله چې ویده شې په خوبونو کې څه وینې؟

دا چې رنګ دې داسې ژیړ دی، ښکارې څښې د زړګي وینې

ما ویل : خوب کې عجب حال وي؛ څوک ډوډۍ غواړي ژړیږي

د چا ټول بدن کنګل وي او په اور پسې مړ کیږي

کله شور د ټالۍ واورم، ډله ډله مکتبیان وي

خو چې ګورم ټول پردي وي او زموږ  ترې محرومان وي

ویل یې: بس کړه، په مرض باندې دې پوه شوم انډیواله!

څو چې غم په زړه کې ساتې، تر هغې به یې بد حاله

ته مسول د هغو نه یې چې له وسه دې بهر وي

دا غلطه ده چې غم دې، د هر چا د تا په سر  وي

ما ویل سمه ده، راجګ شوم اوس د کور په مخ روان یم

خدای خبر چې خوب به راشي

که به بیا هغه ( نعمان ) یم

نعمان دوست

۱۶/۱۰/۱۴۰۰