وختونه او بادونه

زر وشېندل شو، د ونې غېږه خالي شوه، خپله شتمنې یې هم وبایله، هوا ته ګورم، باد نا کرار دی، باد هغه ونه په ملا قاتوي چې ځواک یې نشته او د هغې ونې ښاخونه په یو بل کې تاووي چې پرون یې سهارنۍ وږمې زلفې خورې ورې کولې. پرون خاوره اوبه ورسره مله او پاڼه یې مینه وه، پرون باد نازوله د هوا مستې څپې به یې د مینې زانګو وه تل به یې زنګوله، د هوا څپې سره په غوړېدا وه. شا او خوا به یې سیوري ته کیناستل څوک په مینه، څوک له کرکۍ او بیا چا له درده ډک زړه ورته تش کړ. د ډېرو ملګرې پاتې شوه د ډېرو رازونه یې په خپل سینه کې وساتله.
خو نن همدا چې ددې زرینې څانګې خالي شوې نو هر څه بدل شول خاوره یې دښمنه او اوبه ورته زهر شوي، پاڼې چې یې مینه وه ترې لرې لاړه، باد نازوله خو نن یې پرمخ څپېړې ورکوي، هر هغه پرونۍ څپه چې د غوړېدا، ښکلا او غرور لامل یې کېدو نن هر څه ورڅخه اخلي، څپې خپله غېږه خلاصه کړې پاڼې یې په خپله غېږه کې هوا ته جګوي ته به وایي سیلاني مرغان په هوا وي خو بیا یې داسې پر ځمکه وهي چې ان ټوټۍ موندل به یې ګران وي. همغه کسان به چې له درده ورته ژړل نن یې درد نه ګوري. هغه غاښور اوسپنه یې تېره کړې هغه سینه څیره کوي چې ددوی له رازونه ډکه ده؛ خو د خدای دا مخلوقه ددې هر څه ننداره کوي.
انساني ژوند داسې دی، خلق شئ، ماشوم شئ، بیا په غوړېدا شئ، جوش، شور او ولوله ولرئ، ګڼ ملګري شي خو ګڼ به مو په بد وخت پرېږدي له دردونو غمونو به په ژړا وي درته؛ خو بیا د همغه زړه ماتول ورته ګران نه ښکاري، په شتمني کې درسره پاتې شي نو لکه څنګه چې ونه خالي ته هم شته ونه لرې هر څه به درنه لرې لاړ شي ان تر ځان ګران کسان هم او بوډاتوب ته به هيڅ هم نه لرئ وخت او باد دواړه ظالمان دي وخت له موږ او باد له ونې شتمني اخلي، وخت د انسان او باد د ونې پرمخ څپېړه ورکوي.
دا هم د ژوند وختونه او بادونه

۱۳۹۸/۷/۲۸ کابل پوهنتون پښتو څانګه