چپاټي یا پاستي

چپاټي یا پاستي پخول، د افغان ښځو او نجونو تر هر څه یو موهیم  کسب او هنر ګرځیدلی چې اکثره نجوني او ښځي یې لري او زده کوي.
دا کسب د کورنۍ د مشرانو  ښځو  لخوا نوې کورني کارو ته لویدلو  نجونو ته ور  زدکوي چې ډو‌ډۍ پخول تر هرڅه ورته اړین او د  راتلونکي ژوند لپاره امادګي  ده.
چپاټي یا پاستي یو رنګ د غنمو ډوډۍ پخولو ته وایی چې په تناره سره پخیږي.
چپاټي  ته د شپې لخوا  اوړه  لمدیږي او د سهار  راتلو سره په تنور کې اور بلیږي, مخکې د, دې چې اور  ساپ  او  یا پای ومومې  پېړې  یا  زغالې جوړیږي,  او د ښځو په اصتلاح زغالې  ولیږي , تر څو زغالې غاز  یا  ساء  واچوي او د  اور  د ساپیدا  او  زغالو د ساء  لویدو  سره  زغاله  په  شکرۍ کې پیصله یا نرۍ کیږي  د لاس په څلورو  ګوتو  سره  او  ورسته  د رپیدې  په مخ تنور ته وهل کیږي,  ترڅو د څوثانیو په تیریدو سره یو چپاټي پوخ شي.
د افغانو کورنیو شمیر اکثره ګڼ وي چې چپاټي پخونکې ښځه یا پېغله  کم تر کمه هر سهار دیرش یا څلویښت چپاټي  د دریو وختو خوړو ته پخوي یا تیاروي.

د چپاټي زدکول یا پخول زیاتره په کلیوالو سیمو کې تر هرڅه اړین ګڼل کیږي.
او هیره دي نه وي چې زیاتره د رویباري لپاره راغلې ښځي  د  پېغلي نجلۍ لیاقت په چپاټي پخولو کې معلوموي،  او چپاټي پخونکې پېغله یوه کسب ګره پېغله ده چې هیڅوک هم نه غواړي چې د چپاټي د کسب نه محرومه پېغله کورته راولي دا ځکه چې د کلیوالو خلکو د  چپاټي پخول د کور  یو لوی ضرورت ده.

او د دې تر څنګ  په پښتو ادب ځینو شعرونو او په خاصه توګه لنډیو کې هم  ورته ځای ورکړل شوی او نه دي هیر کړل شوې, او ترې یادونه شوې, لکه داسي .

په تناره ولاړې پېغلې
ډوډۍ دي نه خورم د دیدن وږی دي یمه

په ځواب سره ورته ویل کیږي.

ستا د دیدن خاطر که نه وی
ډوډۍ مې سوځي مور مې شنه په لښتو کړمه