صلح با لامذهب‌ها ناممکن است

طالبان لامذهب هستند. اعمال این گروه مطابق به هیچ دین و آیین نیست. بر بنیاد اصول انسانی و اخلاق اجتماعی، ارتباط داشتن با این گروه نجاست خوار خلاف ارزش‌ها است.

طالبان وابسته به عقیده دگماتیزم و وهابیت است. پیروان این جریان‌ها کسانی هستند که کمتر با انسانیت و اسلام محمدی آشنایی دارند. بلکه دوست دارند خون بیاشامند.
بیست و سه سال پیش که طالبان به وجود آمدند تا اکنون تاریخ سیاه و قتل و کشتار و وحشت را آفریده است. بنابر گذشته‌ی این گروه صلح با آن که چنین اوصاف و تاریخچه دارد ناممکن است.

حملات خونین درغزنی، ننگرهار، کابل و پکتیا دال بر مدعا است. در این رویدادها نزدیک به نود نفر شهید شدند. این افراد گوسفند و جانور نبودند بلکه انسان‌ بودند و فراتر از آن مسلمان. دولت افغانستان با چنین گروهی تلاش برای صلح دارد. ظرفیت پذیرش مردم افغانستان از مخالفان مسلح دولت یک حد دارد، در مورد طالبان دیگر مردم افغانستان این ظرفیت را ندارند. مردم نمی‌توانند طالبان را بپذیرند. وحشتی که طالبان عاشق‌اند تا بیافرینند، خون مردم افغانستان را به جوش آورده است.

این گروه به جز دگماتیزم و تشدد چیز دیگری نمی‌داند و فقط به نام، با شعار اسلام و مسلمانیت مصروف جنگ هستند.
اکنون دولت در مقابل مردم و این گروه خون خوار مسوولیت‌هایی دارد. مسلم است که حفاظت مردم در برابر این گروه وجیبه و مسوولیت اصلی دولت است؛ اما راه‌های رسیدن به این وجیبه متعدد است. دولت اشتباه نکند. صلح و برگزار کردن نشست‌های صلح در چنین شرایطی معقول به نظر نمی‌رسد.
در حالی که طالبان روزانه ده‌ها افغان را به خون غوطه‌ور می‌سازد، دم از صلح و نشست برای ترسیم راه صلح عاقلانه نیست.

پاسخ جنگ را از موقف جنگ و زور باید داد. دولت دوباره جان تازه گرفته، استراتیژی جدید امریکا را با خود دارد. در مقابل طالبان، مردم در کنار دولت قرار دارد. پس تا می‌تواند باید طالبان را سرکوب کند.
در بیشتر حملات ماه‌های گذشته دیده شده که طالبان از تجهیزاتی که غارت می‌کنند علیه دولت و تاسیسات دولتی و مردم استفاده کرده.

حمله دیروز پکتیا نیز موترهای نظامی پر از مواد انفجاری بود. وزارت‌های امنیتی باید موقف خود را مشخص کنند. می‌توانند در تمام موترهای نظامی سیستم ردیاب نصب کند. پس از اینکه طالبان تجهیزات را با خود به قرارگاه‌های خود منتقل می‌کند از طریق GPS یا سیستم ردیاب آنرا شناسایی و با حملات هوایی گروه‌های طراح حملات را نابود کند.

این یکی از پیشنهاداتی است که در چنین شرایطی علیه این تکتیک جنگی طالبان کارساز است. گرچه طالبان پشتیبان نجس‌تر از خود (پاکستان) دارد و تیم‌های تخنیکی را کنار خود دارند؛ اما ناممکن نیست.

اعدام کردن سران طالبان که زندانی هستند. متوقف کردن تمام تلاش‌های صلح و اعلام جنگ تمام عیار. دعوت از جوانان برای مقابله را طالبان و بیرون کردن آنان از کشور. شفافیت و پاسخ‌دهی منظم در سطح رهبری جنگ شایسته سالاری در مدیریت از دیگر مولفه‌هایی است که دولت می‌تواند موقف قدرت و زور خود را در برابر طالبان بیشتر کند.

انسجام و قدرت‌گیری دوباره اردوی عراق نمونه‌ی خوب برای دولت افغانستان می‌تواند باشد. عراق هم پس از حمله امریکا اردوی منظم خود را از دست داد؛ اما در کمترین فرصت توانست قدرت بگیرد و اکنون داعش را بیرون کرده است. پس دولت افغانستان هم که حمایت امریکا و جامعه‌ی جهانی را دارد می‌تواند به چنین هدفی دست یابد.

انسجام قوای امنیتی و هدفمندی جنگ می‌تواند صلح را به کشور بیاورد زیرا طالبان دیگر توانی برای جنگ نخواهند داشت. دولت می‌تواند با دستگاه دیپلوماسی پاکستان را که حامی اصلی طالبان است نیز به زانو در آورد.

روزنامه سرخط