با پاکستان، با زبان توپ و تانک باید سخن گفت

از سال‌های متمادی به اینسو، نیروهای فوج پاکستان ولایات کنر، ننگرهار و نورستان افغانستان را همواره مورد حملات راکتی سنگین قرار داده‌اند. این حملات افزون بر خسارات سنگین، هرازگاهی تلفات خونین نیز از مردم افغانستان گرفته است.

آوارگی، ترس از زندگی در مناطق همجوار دیورند، نابودی مواشی، تخریب خانه‌ها و زمین‌های زراعتی، آسیب پذیر شدن محیط زیست منطقه از اثر برخورد راکت و باروت همه تاوان‌هایی است که سال‌های سال نظامیان پاکستانی بر مناطق همجوار دیورند افغانستان روا داشته اند.

با خاموشی چند ماه، از چند روز به اینسو اما دوباره حملات راکتی پاکستان در مناطقی از ولایت کنر آغاز شده است. دولت افغانستان تا اکنون مشخص نکرده که بلاخره این راکت‌ها چرا بالای غیرنظامیان و قریه نشین‌ها پرتاب می‌شود. از پاکستان در نهادهای بین‌المللی شکایت نکرده که چرا بدون هیچ گونه تعرض از سوی افغانستان، پاکستان به خود اجازه می‌دهد که مردم افغانستان را در ولایات مختلف امتداد دیورند هدف راکت قرار بدهد.
پاکستان ساحات امتداد دیورند را دیوار هم می‌کند؛ اما راکت پراکنی خود را همچنان متوقف نکرده است.

در پیوند به این موضوع، جای بحث دو نکته بسیار مهم وجود دارد.
نخست اینکه، پاکستان راکت‌هایی را بالای مردم افغانستان فیر می‌کند که مجاهدین آنان را از افغانستان خارج کرده و به پاکستان فروخته بودند. در حقیقت پاکستان با راکت افغانی، افغان‌ها را هدف قرار می‌دهد. در روزگاران قدیم، افغانستان مجهزترین اردو و نیروهای مرزی را در منطقه داشت؛ اما مجاهدین بخش بزرگی از دارایی و تجهیزات جنگی کشور را به پاکستان انتقال دادند.
اکنون همین سلاح‌ها، بلای جان مردم افغانستان شده و دولت کابل همواره دَم از دیپلوماسی و گفت‌وگو با اسلام آباد می‌زند.

کابل همواره گفته که موضوع حملات راکتی را از مجرای دیپلوماسی با پاکستان حل می‌کند؛ اما با گذشت‌ سال‌ها از این ادعا، همچنان نتیجه‌یی نداده و با چنین روند، در آینده‌ هم نتیجه‌یی نخواهد داد.

نکته‌ی دوم این است که نظامیان افغان یا کسانی که در راس رهبری نیروهای امنیتی قرار دارند، فورمول جنگ یا تقابل نظامی را درست نمی‌دانند. مسوولان امنیتی افغانستان باید بدانند که نقطه‌ی ضعف دشمن (پاکستان) چیست؟ پاکستان همواره با چه چیزی ساحات دیورند افغانستان را تهدید می‌کند، پاسخ این سوال آشکار است. جواب بالمثل.

پاکستان می‌ترسد که نیروهای افغان بالای آنان فیر نکنند، پاکستان از قدرت تهاجمی نیروهای امنیتی افغانستان هراس دارد. نمونه‌ی کوچک آنرا در جنگ چند روزه ساحات تورخم مردم مشاهده کردند.

دیروز نیز نیروهای سرحدی افغانستان در ولایت کنر، چندین پوسته‌ی ملیشه‌های پاکستانی را هدف قرار دادند. در یک هفته‌ی گذشته نزدیک به یک هزار راکت به ولایت کنر پرتاب شده و دیروز نیروهای افغان جواب متقابل دادند.
این موضوع باید گسترش پیدا کند. مسوولان امنیتی در مرکز و ولایات باید به سربازان در پوسته‌های سرحدی دستور بدهند که پاسخ راکت پاکستان را به توپ و تانک بدهند. ضعف پاکستان در تدافع است، افغانستان باید از این ضعف به نفع خود استفاده کند.

وقتی نیروهای افغان پوسته‌ها و مواضع ملیشه‌های پاکستان را با راکت و تانک مورد حمله قرار بدهند، در حقیقت لانه‌های تروریستان و طالبان نیز آسیب دیده اند. زیرا پاکستان در ساحات قبايلي از تروریستان نیز حمایت می‌کند.
این واقعیت است که نیروهای افغان آنچنان تجهیزات و امکانات جنگی ندارند؛ اما مقداری از سلاح‌های سنگین از گذشته باقی مانده که می‌توانند با ترمیم آن، پاسخ ملیشه‌های پاکستان را بدهند.

حمایت قاطع هم در جریان چند سال گذشته چندین تانک و توپ‌های دوربرد به اردوی ملی داده است که با مستقر کردن چند عدد از آنان در سرحد، جرات حمله را از ملیشه‌های پاکستانی بگیرند.

نظامیان افغانستان برای پایان دادن به حملات راکتی پاکستان و فراهم کردن فضای امن در ساحات همجوار دیورند، باید جواب حملات راکتی پاکستان را با راکت بدهد تا این ملیشه‌های بی‌خِرد، اجازه‌ی تعرض را به خود ندهند.

روزنامه سرخط