مراکز تدریس علوم دینی را باید نجات داد / حضرت نادری

در ماه می سال 2015، مقاله‌ای، زیر عنوان “فاکولته‌ی شرعیات یا جوان آزاری و ارضای جنسی” منتشر کردم. این مقاله بخشی از حقایقی بود که به نقل قول از یکی از محصلان دختر در فاکولته‌ی شرعیات پوهنتون کابل نبشته شده بود. اکنون با تایید این مقاله، نیاز است تا راه‌ حل‌ها و پیشنهادهایی برای اصلاح مراکزی که در آن علوم دینی تدریس می‌شود ارایه کنم.
افغانستان کشوری کاملا اسلامی است. کشوری که به اسلامی بودن و به داشتن بهترین قانون اساسی مبتنی بر اسلام، افتخار می‌کند، این افتخار مربوط به هر افغان است. افغانستان کشوری است که تازه مولفه‌های دموکراسی را تجربه می‌کند. افغانستان کشوری است که تازه از زیر باروت و جنگ‌های کوچه به کوچه سر بیرون آورده است.

افغانستان کشوری است که تازه گام به سوی ترقی، آبادانی، توسعه و رفاه اقتصادی و اجتماعی برداشته است. افغانستان کشوری است که در جریان چهار سال گذشته، افتتاح بزرگترین پروژه‌های اقتصادی در تاریخ خود را تجربه کرد. افغانستان کشوری است با مردم دلیر، بومی و سنتی.
افغانستان کشوری است که میلیون‌ها شیعه و سنی را در خود جای داده و دشمنان، هرگز موفق نشده‌اند تا آتش جنگ میان این دو گروه مذهبی را دامن بزنند باید به این لطف خداوند، شکر کرد.

افغانستان کشوری است که بیشتر از هرچیز دیگر از افراط‌گرایی دینی آسیب دیده است. طالبان خون آشام، داعش وحشی و درنده و همچنان گروه‌های دیگر تروریستی که فقط عاشق کشتار مردم افغانستان هستند. دورتر از آن، شبکه‌های استخباراتی خارجی که همواره در تلاش نابودی کشور و آسیب رساندن بوده‌اند.
با چنین وضعیتی، سوالات اصلی که مطرح می‌شود این است. جنگ امروزی عقیدتی و مربوط به نام اسلام است یا خیر؟ جنگی که اکنون افغانستان را می‌سوزاند فرهنگ و زیربناهای افغانستان را هدف گرفته است یا خیر؟ اگر بلی، در کنار نیروهای امنیتی، مسوولیت کدام گروه اجتماعی است که باید مبارزه کند؟ و چندین سوال دیگر که هرگز به آن پاسخ داده نشده است.

باید تاکید کرد که افغانستان در جنگ رسانه‌ای و در جنگ مذهبی به دشمنان باخته است. بررسی شکست افغانستان در جنگ رسانه‌ای تحلیل مجزا می‌‎خواهد؛ اما در بخش جنگ مذهبی و عقیدتی که فعلا جریان دارد باید نکاتی مطرح شود.
افغانستان، دانشمندانی در بخش علوم دینی کم ندارد. از استاد محمد محق شروع تا به استاد واعظ زاده‌ی بهسودی و سرانجام داکتر ایاز نیازی و امثال آن. این دانشمندان باید برای نجات مراکز تدریس علوم دینی آستین بالا بزنند.
محمد محق، اسلام را برای زندگی کنونی افغان‌ها تشریح می‌کند و مردم را به آگاهی می‌رساند، آقای بهسودی و داکتر نیازی هم برای اخوت شیعه و سنی هرچه در توان دارند انجام می‌دهند. دانشمندان ما باید فکری به حال مراکز تدریس علوم دینی کنند.
فاکولته‌های شرعیات پوهنتون‌های سراسر کشور، مراکز تدریس علوم دینی رسمی و غیر رسمی، دارالعلوم‌ها و غیره، نیاز به بازنگری و اصلاح دارند.

دستگیری یک استاد فاکولته‌ی شرعیات پوهنتون کابل به جرم ترویج افراطیت و تروریزم شرم بزرگی است. خواستگاری کردن استاد شرعیات از شاگرد دخترش در بدل نمره کامیابی دادن، ننگ بزرگی بر دامن دانشمندان اسلامی است. همین طور مثال‌های دیگری که در مقاله قبلی منتشر شده، عزت و وقار مراکز دینی و دانشمندان را با خاک یک سان می‌کند.
کسانی که لباس مدرسی بر تن دارند؛ اما گرفتار آفات اجتماعی و اخلاقی هستند و مسایل جزیی را بر مشکلات بزرگ ملی ترجیح می‌دهند، استادانی که با لباس استادی با دیدن اندام دختران لذت می‌برند در حالی که نیروهای امنیتی و مردم نیاز به آگاهی دهی دینی دارند درحالی که کشور نیاز به تولید و به روز رسانی (اپدیت) علوم دینی مطابق به شرایط حاضر اجتماعی دارند کار شرم آوری است.

پوهنتون‌ها و به خصوص فاکولته‌های شرعیات باید برای نجات مردم، پیروزی نیروهای امنیتی در میدان‌های جنگ و دین داری مردم نقش برجسته داشته باشند. وزارت‌های حج و اوقاف و تحصیلات عالی باید بررسی را انجام بدهند که مراکز علوم دینی و استادان آن چقدر برای جامعه مفید بوده‌اند. وزارت تحصیلات عالی باید از محصلان بپرسد که چرا استادان شرعیات همواره با فاکولته‌های دیگر به خصوص فلسفه، هنرهای زیبا، ادبیات انگلیسی و غیره مشکل دارند. چرا در صنف استادان و محصلان این فاکولته‌ها را تکفیر و توهین می‌کنند.
وزارت تحصیلات عالی باید نصاب درسی فاکولته‌های شرعیات و مراکز دیگر علوم دینی را بررسی و جدیدترین متود درسی را از کشورهای اسلامی چون مصر و اندونیزیا وارد کند.

استادانی که در تلاش بهبود وضعیت هستند اما در حلقه خبیثه‌ی برخی افراد پشم صورت، نادان و افراطی گیرمانده را باید نجات داد، زمینه تولید علم را برای آنها مساعد کرد. مدرسان را به کشورهای بزرگ اسلامی فرستاده و با کسب مهارت‌های جدید علمی در فاکولته‌های شرعیات و دیگر مراکز استخدام کند.
دانشمندان بزرگ اسلامی افغانستان باید نظارت جدی و مستقیم به مراکز علوم دینی داشته باشند. مذاهب شیعه و سنی باید بدون تعصب در این مراکز تدریس شود تا پایه‌های اخوت بیشتر از گذشته محکم گردد. بخش‌های عقیدتی و آموزشی نیروهای امنیتی را باید عالمانی مدیریت و اجرایی کنند که دو کلمه از اسلام برای گفتن دارند. جنگ اصلی را عالمان دینی در برابر دشمنان و تروریستان باید مدیریت کنند، نیروهای امنیتی یاری رسان‌ آنها خواهند بود.

دشمنان باید بدانند که اسلام در افغانستان درست تطبیق شده و ثابت شود که دین اسلام، دین دوستی، دین نرمش، دین انسان دوستی، دین اعتدال و برابری است.
بیان کردن حقایق توهین نیست. اکثریت محصلان فاکولته‌های شرعیات نه تنها در کابل بلکه در ولایات، خاطرات خوشی از محیط و استادان خود ندارند. اصلاح یک امر مورد نیاز در جوامع اسلامی است.
آراستن ظاهر خود بر اساس دستورات اسلامی و سنت، امر مهربان و درستی است؛ اما با ریش، عمامه و ادا کردن حروف از حلق کسی عالم دین نمی‌شود. دانشمند دینی شدن از مسیر ریش و دریشی پوشیدن یا نپوشیدن نمی‌گذرد. بیشتر استادان شرعیات با نکتایی زدن و حتا با دریشی پوشیدن مشکل دارند و آنرا رد می‌کنند، در حالی که دانشمندان بزرگ جهان اسلام با همین یونیفورم روزانه ده‌ها تن را به اسلام دعوت می‌کنند.
به امید روزی که همه، اسلام را آنچنان که باید عملی و پیروی کنیم. حد اقل امانت دار خوبی باشیم.

روزنامه سرخط