پښتون / سلیمان لایق

څو ځلې نیولي باچهانو هندوستان په ما
زه د هر جابر د هوس لار کې وژل شوی یم
څو واره له ډال او له خنجر او کمربند سره
یا رانیول شوی یا په نورو پلورل شوی یم
ما چې چاته تاج او سلطنت او واک ورکړي دي
زه بیا د هغه په لاس بندي یا شړل شوی یم
زما په ځیگر یشي زمانې لک پرهارونه دي
زما له خولې وتلي میلیونونه فریادونه دي

زما په مټ عربو ملتونه لاندې کړیدي
زما په زور بابر پراخ ملکونه رانیولي دي
زما په یون محمود د سومنات بتکده ماته کړه
زما په تیغ څوک مړه، څوک سلطنت ته رسیدلي دي
ما ته مګر تورې لوږه، تنده، بدبختي راوړه
ډیر ځله مې یوې گولی ډوډۍ پسې ژړلي دي
څوک چې فاتح شوي زه ېې وره کې درولی یم
دا زما تقدیر دی زه تل وږي ګرزیدلی یم

نه نه زه غلط شومه ما څوک لاندې کوی نشي
ما د چا قوت بربادوی او څملوی نشي
ما په غلامي کې له دې وروسته څوک ساتی نشي
ما له خپلې لارې اړوی او ګرزوی نشي
ما څوک په ګولیو او اورونو ماتوی نشي
اوس ستر ملتونه څوک خوړی او هضموی نشي
ما څوک خښوی، محوکوی او ورکوی نشي
زه اوس د پیړیو له خوبونو را ویښېږمه
لږه دمه راکړه آزادی چې در رسېږمه

نور د چا لپاره ستر ښارونه ورانومه نه
وینې بهومه نه او چا ته څه گټمه نه
یوه کونډه کومه نه او بل یتیمومه نه
دوست خپه کومه نه، دښمن خوشحالومه نه
بیا د چا لپاره خپل بچي حلالومه نه
بې له خلکو تر چا سر قربانومه نه
ماته غوږ کې نوي حوادثو څه ویلي دي
ما د دې استاد درسونه ټول په زړه منلي دي

زړه خو هغه زړه وي چې جذبه د آزادي لري
سر خو هغه سر وي چې هوا د سربازي لري
مټې هغه مټې چې توفیق د آبادي لري
زه هغه ملت یم چې ننګونه او مردي لري
تندر او توفان لري، بریښنا او ترږمي لري
لاره د نجات لري، ماڼو لري بیړی لري
زه د توفانونو په زانگو کې روزل شوی یم
زه د زمانې سختو څپیړو ازمویلی یم

یو شی سره یو شی ای غریبو پښتنو وروڼو
ای زما پښو لوڅو او ښبنو او غوبنو وروڼو
ای زما بدمرغو، دربدرو، لیونو وروڼو
ای زما د پرون د بې وسیو د اسرو وروڼو
ای زما د هیواد د سباوون د عظمتو وروڼو
ای د انقلاب د غورځنګونو د څپو وروڼو
پاتې مو لا مخې ته دارنه درانه مزلونه دي
غرونه دي، کوهي دي، بې حسابه ګړنګونه دي