دوستی بخاطر منافع؛ دشمنی بخاطر منافع

سید جمال اخگر _

در جریان چند ماه اخیر شاهد تلاش های بی پیشنه از سوی دولتمردان روس در کار گفتگوهای صلح با طالبان بوده ایم ؛ گفتگوهایی که حکومت افغانستان به دلایل مانند نزدیکی طالبان با روس ها ، ارتباطات پنهانی دولتمردان روس و تمویل و تجهیز این گروه از سوی روسها به آن روی خوشی نشان نداده است.

گروه طالبان که بارها به خواست های صلح خواهانه حکومت افغانستان دست رد زده و هیچگاهی حاضر به گفتگوی رو در رو با حکومت نشده اند اما بر عکس ذلیلانه به خواست های روس ها و امریکایی ها تن میدهند ؛تن دادن هایی که تا کنون کوچکترین تاثیری بر وضعیت امنیتی کشور نداشته است.

آنچه در حال حاضر ما نظاره گر آن میباشیم در واقع بازی هایی است که از سوی رهبران طالبان بخاطر دستیابی به منافع فردی و گروهی خویش دست و آستین بر زده و روی صحنه آمده اند و هر گاه این آستین بالا زدن ها بخاطر خدا و دین پیغمبر آخرالزمان محمد مصطفی (ص) می بود حاضر به گفتگو با حکومت افغانستان که از چندین بعد مناسب ، مساعد برای و مؤثر برای گفتکوهای صلح میباشد ، میشدند.

آنها نمی خواهند با حکومت افغانستان کنار بیایند و استدلال می کنند که حکومت افغانستان نمی تواند به صورت فردی تصمیم بگیرد اما بر عکس خودشان عامل عمده و مانع بزرگ به خاطر حضور نیروهای خارجی در کشور میباشند و همین اکنون هم دست از دامان روسیه، پاکستان و امریکا بر نمی دارند.

ضرب المثل معروفی داریم که میگویند؛ «تخته که به تخته جور آید حاجت نجار نیست» و در کنار آن خداوند (ج) صلح را خیر دانسته و آن را ستوده است مگر طالبان با براداران دینی و تباری خویش روی میز صلح و گفتگو نمی نشینند و نمی خواهند دستکم برای یک بار هم که شده گزینۀ گفتگو با حکومت را تجربه کنند.

فرضاً هرگاه در صورت گفتگوهای بین الافغانی راهی برای برون رفت از ناامنی های کنونی پیدا شود مطمئناً آنگاه بهانه ای برای حضور نیروهای خارجی باقی نمی ماند و آنگاه دولت افغانستان می تواند از مجراهای دیپلوماتیک به حل و فصل آن بپردازد چون در شرایط کنونی بزرگترین استدلال نیروهای خارجی و امریکا این است که غرض مبارزه با تروریزم ، حفظ مصونیت شهروندان و منافع خویش در افغانستان حضور دارد و ظاهراً این ادعای آنان توجیه پذیر است چون ما همه روزه شاهد کشتار غیر نظامیان و مردم بیگناه کشور از سوی جنگویان گروه طالبان می باشیم و در صورتی که طالبان به هموطنان و هم کیشان خویش رحم نمیکنند و آنان را به خاک و خون می نشانند پس چه تضمینی وجود دارد که در صورت فراهم شدن امکانات دست به اعمال تروریستی و جنایکارانه بر ضد منافع دیگر کشور ها نخواهند زد؟

مسلماً آنچه رهبران گروه طالبان در چندین دور نشست های شان با روسیه و امریکا انجام دادند عکس ادعاهای شان بود و این مسئله برای کسانی که کوچکترین خرد سیاسی دارند میدانند و همانند آفتاب روشن شده که برای طالبان در گام نخست برآوردن اهداف باداران و در قدمه های بعدی منافع فردی و گروهی شان که همانا دستیافتن به پول وافر و ثروت هنگفت می باشد و متاسفانه اسلامیت و انسانیت کوچکترین جای پایی در گفتگوهای شان ندارد.

روی همرفته پاکستان نیز مانند روسیه در این میان آرام ننشسته و تلاش دارد بصورت پنهانی آتش اختلافات را شعله ورتر سازد که گفته های گاه و ناگاه عمران خان گوشه ای از این دخالت ها میباشد.

پس اینجاست که گروه طالبان می خواهند به اصطلاح پنج انگشت را به گلو فر ببرند و افغانستان را به صورت خود کامه در قبضۀ نظام مستبد طالبانی یکبار دیگر فرو ببرند آنچه که خواب است و خیال است و مهال است و جنون. چون دیگر نه تنها حکومت بلکه مردم افغانستان اجازه این کار را برای طالبان و باداران سیه رو و زرد موی شان نخواهند داد.