ما چرا و چگونه صلح میخواهیم؟

افغانستان در کتگوری کشور های جهان سوم به حساب می آید کشور های جهان سوم به کشور های اطلاق میگردد که نارسایی ها و امکانات رفاهی زندگی در آن کم بوده و مردم آن از شرایط زندگی خود راضی به نظر نمی رسد. دلایل این نارضایتی مردم بطور ویژه نبود امنیت، درآمد کمتر، بی ثباتی سیاسی، اقتصاد از هم پاشیده و بازار سرد دارد و بیشتر یک کشور وارداتی به نظر میرسد تا یک کشور صادراتی. مردم افغانستان حدوداً چهار دهه میشود که این زجر این نارسایی ها را میکشند و برای بیرون رفت از این بحران ها قربانی های بی شمار داده اند و هم اکنون نیز قربانی میدهند. مردم افغانستان تا قبل از ایجاد حکومت انتقالی در سال ۲۰۰۱ شاهد بدبختی های بی شمار بودند، در واقع مردم افغانستان همه چیز خود را در جنگ های داخلی از دست دادند ، دیگر آن کشور که زمانی بنام تمدن آریایی و باختری یاد میشد و زمانی هم سرزمین شاهان خراسان و افغانستان و قدرت های شرق و غرب از حضورش در هراس بودند وجود نداشت. فقط آنچه به نظر میرسید خون ، وحشت ، ترس و نا امیدی بود. مردم افغانستان قبل از جنگ های داخلی که صاحب ارتش مجهز بودند با جنگ های داخلی آنرا از دست دادند حتی که به گونه واضح سیر تحول در ا ین کشور به بن بست مواجه شده بود و عملاً در زمان رژیم طالبان از سوی بیگانه گان رهبری میشد و مردمان آن همه روزه قربانی خواسته های بیگانه گان بودند. اما سال ۲۰۰۱ و ختم جنگ های داخلی و آغاز یک روند تازه حکومت داری که در آن خوشبینی ها برای آینده بیشتر بود مردم افغانستان را بیدار ساخت. مردم افغانستان در ۱۸ سال گذشته سیر تحول و ترقی را آنچان پیموده اند که کشور های همسایه در حیرت اند ، آنچه که آنها با تلاش چندین ساله خود آن هم در ثبات و آرامش بدست نیاوردند ما توانستیم در چند سال همزمان با جنگ در مقابل پدیده مخرب تروریسم بدست بی آوریم به گونه مثال افغانستان که قبل از ۲۰۰۱ حتی اداره برای رهبری این کشور وجود نداشت واضح تر بگویم فرنیجر برای نشستن در ادارات این کشور باقی نمانده بود و شهر به خود شکل کاملاً هیولایی و خون خور را گرفته بود اما امروز افغانستان به عنوان یک دولت مستقل ،آزاد و غیر قابل تجزیه صاحب حکومتی است که به افتخار از مردم خود در مقابل تروریسم و در میان خانواده بین الملل دفاع میکند و صاحب ارتش منظم ، قانون اساسی مدرن و نهاد های حقوق بشری و دها نهاد دیگر که در راستای حاکمیت مردم تلاش می ورزند میباشد.امروز ما در مسیر ترقی گام گذاشته ایم و عملاً آزادی بیان ، آزادی عقیده ، آزادی رسانه و آزادی انتخاب را تجربه می نمایم ، موارد که خیلی از کشور های دیگر در جهان هنوز به این جا نرسیده اند . بناءً مردم افغانستان برای حفظ  دستاورد های که در طول هژده سال گذشته با ریختن عرق و خون خود در میدان های نبرد و محافل سیاسی بدست آوردند و عملاً کشور خود را بسوی ترقی هدایت میکنند صلح میخواهند ، صلح میخواهند تا کشور یکباردیگر شاهد جنگ های داخلی به گونه ای فجیع آن نشود ، صلح میخواهند تا دیگر از بیوه شدن زنان افغان ، یتیم شدن فرزندان این سرزمین جلوگیری شود، در واقع صلح میخواهند تا دیگر بساط کم سوادی و بی سوادی از این کشور چیده شود و مردم این کشور به رفاه اجتماعی برسند ، بتوانند بیرق این کشور را به قله های موفقیت به اهتزاز در آورند و نام نیاکان خود را روشن داشته باشند. در کنار این همه تلاش ها برای صلح مردم افغانستان صلح میخواهند تا بعد از آن به حاکمیت کشور صدمه وارد نشود، صلح میخواهند که در آن تمامی اقوام ساکن در آن آزادنه و دور از تعصب زندگی نمایند. صلح که ازرش های را حفظ کند و جایگاه مردم افغانستان را همه روزه در خانواده بین الملل بیشتر با اهمیت جلوه دهد. مردم افغانستان هرگز خواهان صلح که در آن ذلت باشد و بیگانگان برای آنها تعیین سرنوشت بکند را نخواسته اند و هرگز چنین صلح را به توافق نخواهند پذیرفت. مردم افغانستان صلح میخواهد که در آن مردم افغانستان سربلند باقی بمانند و از خود یک دولت مقتدر ایجاد نمایند.