شخ سترګي – لنډه کیسه

چرګان په اذانونو کې په ضد ورغلي وو، د نړۍ پر مخ د تروګمېو پاچاهي ړنګېده، د سهار روښنايي ورو ورو ډېرېده او د ځمکې په مخ یې احسان زیاتېده، له خوبځای پورته شوم.

اودس مې وکړ او د کلي جومات ته روان شوم، د کور کوچنۍ دروازه مې پرانېسته، شاوخوا راته تنهايي وایسېده.

له لمونځ او تلاوت وروسته کور ته راستون شوم. له کاري مېز مې کتاب را پورته کړ؛ وړاندې مې تر نیمايي لوستی و، دوام مې ورکړ؛ له ښه ځنډ وروسته د سهارنۍ د چمتو والي غږ وشو. کتاب مې تر مالومې پاڼې ولوست، په نښه او بند مې کړ.

د سهار ناری مې وکړ؛ موبایل مې وشرنګېد، خپلې خوني ته ولاړم، د پوهنتون دورې ټولګیوال ښار ته وغوښتم. بوټان مې په پښو کړل او سړک ته مې ګړندي ګامونه واخیستل.

په سړک سپین ټاغی ملي بس را روان و، ورو ورو را نږدې کېده، څراغونه یې را کړل؛ له تم کېدو مې ورته وویل، ور پورته شوم او درېیمه څوکۍ کې کېناستم. ملي بس تر نیمايي ډک و. سهار سپرلۍ ډېرې موندل کېدې، ځکه خو بس د ملي بس کلینډر ښار ته په لومړي وار تګ نه ستړی کېد. ملي بس تر نیمايي لارې ډک شو او مزل یې چټک کړ.

له ښه ځنډ مزل وروسته مې ولیدل چې د سړک یوې څنډې ته څو عمر خوړلې تور سرې ناستې وې، ملي بس ته یې لاس ور کړ؛ موټروان بریک ته پښه یوړه.

څو سپین سرې میندې را پورته شوې، د ملي بس شاوخوا څوکېو ته یې وکتل، ټولې نیول شوې وې، دې سپین سرو مېندو د ملي بس په ښيښه ییزو کړکېو ځانونه کلکول، سملاسي له خپل ځایه پورته شوم او یوې مور ته مې د ناستې څوکۍ خالي کړه.

مېندو خپلو کې یو بل ته ستونه وکړل؛ خو په عمر تر ټولو مشره مور په څوکۍ کېناسته.

زما تر څوکۍ شا او مخ لوري ته ګڼ شمېر نورې څوکۍ څو لنډ فکره ځوانانو نیولې وې، د سر په وېښتو او جامو یې نخرې کړې وې، فېشن یې مړه خره را ژوندي کول، خو شخې سترګې یې ړندولې، غټ غټ غوږونه یې کڼول او د مېندو درناوی یې نه کاوه.

 د ملي بس حرکت ورو ورو ګړندی کېد، په زړه مې پنډ خبرو وزن ډېراوه. داسې شخې سترګې مې په ژوند نه وې لېدلې.

پای

د اپرېل ۲۰مه، ۲۰۲۰