در اقتفای این شعر حضرت ابوالمعانی بیدل

در اقتفای این شعر حضرت ابوالمعانی بیدل

دل حیرت آفرینست ، هر سو نظر ګشائیم

در خانه هیچ کس نیست آئینه است و مائیم

ای غافلان بفهمید

چندی زعمری خود را، در قیدِ این ســرائــــیم

همچــــون حبابِ دریا ،هیـــچیم و در شـــنائیم

از عـرش چو رانده ، مارا ، یکسر غرور بیجا

نخوت رهـــی ندارد ، از خـــود اګر برائــــــیم

پوشـیده راز حکمت ، از فهم ما برون نیســـت

هر جلوه هم عیان اســــت ، ما دیده ګر ،ګشائیم

فـکرِ منی تویی ها ، مـــا را به هــــر کجا بُرد

از خویش اګـــــــــر برائـــیم ،با خلق آشــــنائیم

دامِ هوس چـــو مارا ، رسوای عالمی ســـاخت

در بندِ حرص و آزیـــم ، خـــود را چه وانمائیم

اعمال ما نیکو نیست ، پندار نیک در او نیست

از زشتی ئی درون است ، درچنګ صد بلا ئیم

در جــامه ئی ریایی ،پـــــــندارِ ما همــین است

خلق خــــدا فریبیم ، هر چــــــند و ،بَر مـــلائیم

باطــن مثال دیو ئــیم ،ظاهر فرشــته ګانـــــــیم

در بیرهی روانیم ، یک عـــــمر در خطـــــائیم

سر را اګــــر بــــدزدیم ، در زیرِ بـال خجـــلت

با یک دو ګــام ازین وهــــم ، بر اوجِ کـبریائیم

رمزو اشــــارتی اسـت ، درشـاخ و برګ ګلشن

ما را به فـــــهم آرد ، تـا در ســــــخن بـــــیائیم

از آب و ګِل سرشــــتند ، بنیادِ ، عـــــجزِ مـا را

ګر حالِ ما همین اســـــت ،مغرور خود چرائیم

از عجزِ ما همـــین بس ، در عـــالــم تــوهـــــم

کز ذَره بیش و نیســــتیم ، در فـهم هــــم نه آئیم

سازِ نفس چه ګـــــوید ، ای غافــــلان ، بفــهمید

عالم چــو در خروش است ،ما نیز در نوائـــــیم

بَر آســتان دل چون ، ګـــــــوشِ خِرَد نهــــا دیم

آمد صدا که اینجا ، کـــس نیست ، جز که مائیم