مجاهد جرنیل

سپین سرې ښځې چې له ډیر زړښت اوکمزوتیا څخه یې په ناسته لمونځ کاوه، سلام وګرځاوه، سمدستي یې لاسونه د خدای دربار ته لپه کړل – یا الله، زما ځوی او ملګري یې په خپل آمن کې وساته، یا الله! په خپله موخه کې یې بریالي کړې، تا پيداکړي تاته مې سپارلي، ته یې مل شې، یا الله! ددې وطن دښمنان نیست اونابود کړې، خدایه! سوله راولې چې هیڅ یوه مور، نور د خپل بچي لپاره اوښکې تویې نکړي، له آمییین ویلو سره سمدستي یې څنګ ته ایښی مبایل وکړنګید.

• هلو،
• السلام علیکم مورې، څنګه یې پلار مې څنګه دی، ادریس جان او وړه خورکۍ شبانه څنګه ده، کور کې څه حال دی.
• وعلیکم سلام ځویه، له غږ نه دې کوربان  شم، ایله چې در یاد شو، تاویل چې درځم دادی روژه هم راغله، اختر به هم راشي خو خدایزده چې ته به راشې او کنه.
• نه مورجانې په درتلو خو حتما درځم، بس چې نور ملګري مې له رخصتۍ راغلل، زما نوبت دی، که خدای کول اختر ته به ارو مرو درځم.
• خدای دې سهي سلامت لره ځوی کیه، د کور سودا هم په خلاصیدو ده، سترګې مو تاته دي چې پخیر راشې.

سپین سرې مبایل کیښود، په ډیر تکلیف له خپله ځایه پورته شوه، د رحیم کوټې ته ننوته، لومړی یې د هغه  د کوزدې دسمال ته چې په المارۍ ایښی وو ور وکتل، بیا یې د رحیم دریشي کړی عکس چې دسمال ترڅنګ یې ایښی وو راواخیست، د ټیکري پيڅکه یې پرې راکش کړه، ځویه! پخیر راشې، دا ارمان مې دې خدای ج ژر پوره کړې چې ستا ناوې کورته راولم.

***

پوره څلور میاشتې رحیم کورته نه وو تللی، د ژوند بله روژه یې هم سنګر کې پرې راغله، خو دا ځل مسافري پرې ځکه سخته تمامیده چې، د کوزدې په لومړۍ اونۍ یې رخصتي پوره او دندې ته راغلی وو، خو بیا یې هم ځان خفه نه پریښوده، کله به چې له پیرې څخه وزګار شو، ساعت نیم به یې له خپلې کوژدنې ملالۍ سره په خبرو کولو خپله ستړیا لیرې کوله، له روژه ماتې څخه وروسته به یې خپلو ملګرو سره په ګډه د قرآنکریم تلاوت، ماخوستن لمونځ او تراویح کولې، د روژې تر ۲۶ مې رحیم د قرآنکریم درې ختمونه کړي وو، د روژې اوه ویشتمې قرآنکریم له ختم څخه وروسته ټول سرتیري خپلو ځایونو ته لاړل، د ستړیا له وجې ټول سرتیري دخواږه خوب غیږې ته ورغلي وو، رحیم او دریو تنو نورو ملګرو یې د پیره کولو لپاره چانټې وتړلې او په خپلو خپلو ځایونو کې په خپله نوبتي پیره په داسې حال کې ودریدل چې ملایانو د سهار آذانونه کول، او ددوې په ژبه د (اللهم اجرنی من النار) دعاوې جاري وې، چې ناڅاپه ددوې په سنګر د برید او ډزو غږونه واوریدل شول، توره تیاره وه، یو کس بل نشو کتلی، عسکرو په ډیره بیړه ځانونه د دښمن مقابلې ته اماده کړل، د ډزو تبادله شروع شوه، ترڅو چې رڼا خپریده، دښمن ماته وخوړه، سرتیرو په ډیره میړانه برید په شا وتمباوه، جګړه ختمه شوه، ښه رڼا شوه، سرتیرو د خپلو شهیدانو په راټولولو پیل وکړ، رحیم په خپلو وینو کې لت پت پروت وو، یو عسکر په اړخ واړاوه، تسپې یې په لاس کې وې، د خپل رب یادولو پرمهال یې خپل روح خدای ته سپارلی وو، ددښمن دمړو شمیر تردې ډیر زیات وو او څو تنه یې ژوندي هم سرتیرو ته لاس ته ورغلي وو.

***

وسله والو په خپله محلي راډیو کې د فتحې زیری ورکړ- په بیګاني عملیاتو کې تر لسو زیات مزدور عسکر ووژل شول، مجاهدینو ته کوم زیان ندی اوښتی.

نظارت خونه کې، فوځي قوماندان له نیول شوي وسله وال نه پوښتنه کوي!

• نوم دې څه شی دی؟
• امجد.
• د کوم ځای یې؟
• بنو (پیښور).
• دلته څنګه راغلی یې او ولې؟
• خپل ملک د جهاد لپاره رالیږلی یم،
• چاسره جهاد کوې، موږ خو مسلمانان یو، مسلمانان وژنې؟
• زه … زه…جج جهاد
• چپ، بیشرفه، روژه په خوله دې زما عسکر ووژل، دا جهاد دی؟ وایه! اصلي دنده دې څه ده، څه کاره یې، کنه نو…
• وا.. وایم یې…
• ځان مه تیر باسه، خلاصیدی نشې، اصلي خبره وکړه، د کومې موخې لپاره راغلی یی؟؟
• امجد، فوځي جرنیل یم، په دې سیمه کې د یو لوی ګروپ مشر یم،

له ډېرې غوسې د افغان فوځي له خولې چیغه وځي یوه کلکه سپیړه جرنیل ته ورکوي، تباه شې، جرنیل مجاهده، تاسې د خپلو شومو موخو لپاره بیا څومره میندې وژړولې او څومره کورونه مو وران کړل.

فوځي قوماندان له څیړنو وروسته خپل افسر ته اشاره کوي، افسر، جرنیل مجاهد لاس تړلی مرکزي زندان ته بیا يي.