کشور ناامیدان

منصور صاحب بسیار ناامید هستم ، بی واسطه امکان ندارد که کار پیدا کنم ، شما برایم کاری کرده میتوانید ؟

این جملات را دیروز شنیدم ، از زبان کسی که به نظر من از نظر لیاقت و شایستگی چیزی کم ندارد ، شنیدن این جملات خیلی ناراحت کننده بود ، ناراحت کننده تر آن که از دست من هم کاری برایش بر نمی آید ، او ناامید بود ، من هم نا امیدم و آه که

چقدر ناامیدی سخت است

من و میلیون ها جوان افغانستانی دیگر بیصبرانه منتظر بودیم که رئیس جمهور دولتی جوان محور بسازد ، رئیس جمهور این کار را کرد اما با کمال حیرت دیدیم که تعداد زیادی از جوانانی که طی سالها گزینش شده اند یا پدرشان آدم مهمی بوده و یا با بزرگان سر و سری داشته اند ، جوانانی هم که با لیاقت خودشان به جایی رسیده اند یا به دلایل واهی کنار زده شده اند و یا منتظر کنار گذاشته شدن هستند ، اینکه کسی پدرش آدم بزرگی بوده دلیل نمیشود که خودش هم آدم بزرگی باشد و بر عکس .

میتوانم کسانی را به شما معرفی کنم که از نظر لیاقت ، استعداد و توانایی حتی از وزرای کابینه هم شایسته تر هستند اما نه کاری دارند و نه میتوانند کار پیدا کنند چون پدرشان آدم مهمی نیست و خودشان هم از بخت بدشان به بزرگان دست رسی ندارند .

تاکنون جوانان هموطنم را تشویق میکردم که بمانند و وطن شان را بسازند اما دیگر این کار را نمیکنم چون میبینم که در این کشور تنها چیزی که ساخته میشود حساب های بانکی قدرت مندان و عمارت ها و قصرهای آنان است .

دولت ما پر است از کسانی که در طول عمر یک روز سختی نکشیده اند ، کسی که تمام عمر دستش در جیب پدرش بوده و بعد هم به حقوق نجومی رسیده از سختی های زندگی یک کارگر که باید هزینه های زندگی خانواده هشت نفره اش را فراهم کند چه میداند ؟

احساس سوختن به تماشا نمیشود

آتش بگیر تا بدانی چه میکشم

دریغا

کسانی در اطراف رئیس جمهور هستند که نه از درد مردم آگاهند و نه به آن اهمیتی میدهند، بگذارید مثالی بدهم

رئیس جمهور پس از مشورت با دیگران دستور ساخت فابریکه پروسس پسته در بادغیس را صادر کرد و شاید از کسی که این پیشنهاد را به شما داده بود هم تقدیر کرده باشد اما آیا میدانید که با این کار چه بر سر ده ها هزار بانوی بادغیسی که از طریق شکستن پسته آن هم با زحمت بسیار هزینه زندگی فلاکت بار شان را تهیه میکنند چه می آید ؟ برای آن هم فکری کرده اند ؟ نه ، مطمئنم که نه

چقدر از هم فاصله دارند مقامات دولتی و مردم عادی ، یکی نمیداند که در روز جشن استقلال چه لباسی بپوشد که بیشتر به او بیاید و دیگری نمیداند که آخر ماه کرایه خانه اش را از کجا پیدا کند و از چه کسی قرض بگیرد .

بعید میدانم طالبان بتوانند دولت  را ساقط کنند اما گمان نمیکنم مقامات دولتی بتوانند از آه بیوه زنان و کودکان جان سالم به در ببرند :

خانمانسوز بود ،  آتش آهی ، گاهی

ناله ای می شکند پشت سپاهی ، گاهی

محمد شریف منصور

کابل