چاکلیت های تلخ / داکترسیدخلیل الله هاشمیان

  4 نوامبر 2017

چای سبز رابسیارخوش دارم و ترموز چای تازه  با نُقل وشیرپیره درپهلوی میزم قراردارند، اما ازبسیار شیرینی خوردن، دهن ومزاجم درجستجوی چاشنی های تلخ میباشد. یک مغازۀ در نزدیک خانۀ ما چاکلیتهای تلخ میفروشد، یک قطی از آن چاکلیت بدست آورده انرا بازکردم، آنچه یافتم با مزه خوردم وشما را هم با این مزه شریک میسازم :

نویسده ای که “کتاب خاطرات استادخلیل الله خلیلی” را درین اواخر نقدکرده، در پاراگراف اخیرآن مقدار زیاد چاکلیت مزه دار از جنس “چاکلیت تلخ” اضافه کرده که آنرا یکجا باشما میخوانیم ومزه میکنیم:

“استاد خلیلی پس ازسفر به پاکستان، دراین کشوروفات میکند، واما زنده نمی ماند تا دردومین حاکمیت سقوی، به مقامی برسد که ازتجربۀ نومداحی به مسعود و ربانی در دل اشت. او اگر زنده می ماند، حتما باردیگربه ارگ میرفت تادرقامت مسعود- ربانی  روزهایی را به یاد می آورد که درزمان کلکانی درمیراث تاریخی بزرگان این سرزمین، همیشه سیاه و سیاه کار بوده اند.”

همین چاکلیتخورچاکلیت ساز، درمقالۀ دیگر، به ارتباط  “تصویری از یک پای لچِ پسرخوجه ئین ربانی” چنین رقم کرده است”

” تصویر بسیار دردناک، رنج آور وبی شرمانه! شجاع ربانی، از زاد و ولدان ملا ربانی، درکشاکش های سال گذشته برسرِ کلمۀ افغان در تذکرۀ الکترونیک، برای اینکه نفرت خویش را به نمایش گذاشته باشد، پاسپورت افغانستان را زیرپامیکند وازعکس آن،  درشبکه های توویتر، تویت می فرستند. تماشای این تصویر بسیار مستهجن دراین عرض مرام ملی،  خوب نیست، امابا آوردن آن میخواهم بگویم، وقتی ازچنین جریانی تهدید میشویم، خوب است جرات و  جسارت سیاسی آنان راسرمشق بسازیم. اگرچنین مخالفت میکنند، فرض ماست که از کلمۀ افغان  درتذکره، تادم مرگ دفاع کنیم. ماهیت دشمنی ستمی، سقوی وتنظیمی مخالفان ما، بدتر از آن است که کسانی فکر میکنند اینان ابن الوقتانی اند که فقط پول وکرسی میخواهند، تعویض نامهابرای اینان، مثل تعویض قباله هاست. نام افغانستان، سندتاریخی، شرعی وحقوقی است که به اصل افغان راجع میشود، اگرتغییرکند، چه کسانی سود میبرند.”

من ازبرکت چاکلیتهای تلخ، قدرت یافتم نام (عمرزی) را بااستفاده ازتغییروتبدیل واول (مصوت)ها، به(عـُمـُر زِی) تغییر بدهم – عمرت دراز باد !

با نوشتن سطور فوق یک قطی چاکلیت خلاص شده بود، قطی دیگر رابازکردم که مملو ازاحساس محترمه (پلوشه راستکار) بود ومعلوم شدکه اوهم چاکلیتخور چاکلیت ساز است، طرفه اینکه چاکلیت هایش باوجودسیر چهل روز هنوزهم تازه گی دارد:

“سلام دوستان خوانندۀ این پورتال ! من هرروز تمام گوشه های این ویبسایت ملی را مرورمیکنم- این جروبحث هااکثرا جنبۀملی دارند، ولی بعضی اوقات خارج موضوع، بلکه تعرضات شخصی میباشند. حالا بگفتۀ غلام حضرت صاحبّ بیائیم دراصل موضوع: من میخواهم دربین تبادل افکار جناب محترم حضرت وجناب محترم خواتی صاحب، کمی مداخله کنم. اگرچه مداخله ثواب نیست، ولی بحیث یک افغان این حق را لازم می بینم. جناب خواتی صاحب مینویسند:”خود نظریاتو په برخه کی کله ناکله یودوه تنه چه شایی روانی ناروغی ولری، یاداچی دافغانستان دخلک دموکراتیک گوند په واکمنی کی حورول شوی وی، زما لیکنی خوند نه ورکوری اوبیخایه منفی غبرگون شئی {زه له دی انکار نه کوم چی ما د نوموری گوند غریتوب دلود} او دخپلی ماضی خه او دگوند دواکمنی پرمهال می د دندی ترسره کولو په مهال نه داچی پشیمانه نه یم، بلکه افتخارکوم.”

خوش میشوم اگر افتخاری که من از آن خبرند ارم، توضیح شود !!

بازجناب خواتی صاحب می نویسند: “هرحوک حق لری خپل عقاید اونظریات په آزاده  توگه بیان کری، اوحکومتونه حق نلری چی دمخالف نظر خاوندان ترحارنی لاندی ونیسی او یایی بندیان کری.” بازهم سوالی پیدامیشود: شما که از آزادی بیان صحبت میکنید، این حزب موردافتخارتان چقدر به أزادی بیان پابند بود؟ آیا جناب شما کدام سندی دارید که کسی در پُل باغ عمومی  یا پارک زرنگار “مرگ به حزب دموکراتیک خلق” گفته باشد که از امواج رادیو و یا روزنامۀ انیس، هیواد به نشررسیده باشد؟ پس این اضافه از 50 هزار زندانی در زندان پلچرخی چی میکردند ؟ آیا به رضای خود آنجا رفته بودند؟

جناب شما که قبل از اقتدار حزب وبعد ازاقتدارآن همه ظلم رامشاهده میکردید! هنوزهم به آن افتخارمیکنید، بازچرا دو نفر را روانی میگوئید !! ؟؟

آگرمن جای شما بودم، بحیث یک انسان آگاه ازمردم افغانستان معذرت میخواستم، بقیۀ عمر را درتلافی گناهان کرده وناکرده درخدمت افغانها می بودم.” – (  کلکین نظریابی، مورخ 30 سپتامبر 2017).

متاسفانه یگانه کمبود درین قطی چاکلیت (حروف پشتو) بود که خداکند  تلخ ها را تلختر نساخته باشد. تا قطی دیگری را  باز کنم، شما رابخداوند متعال می سپارم- با تقدیم بوسه ها – سیدخلیل الله هاشمیان