دا زړونه دي،که کاڼي /سلیم څمکنۍ

څلوېښت کله یې وشول. چې یو غریب، بې چاره، دکن‌‌‌‌‌‌ډوالو،خټواوسپيرو دښتو هیواد سرولمبو راګیرکړی دی،ته وا دا خلک یې هیڅ غوښه نلري،زړونه نلري،ه‌‌‌‌‌‌ډونه نلري،وجدان نلري، ضمیر نلري.

ماشومان وزږیدل،ځوانان شول، د کن‌‌‌‌‌‌ډوله هیواد لپاره مورچې ته ولاړل، سرونه یې وشیندل، له ځانه تیرشول هغه چې ژوندي پاتې شول، په همدې خونړي جنګ کې زاړه شول، نسلونو یې دجنګ تراخه ولیدل، خولا تراوسه هم همغه وطن همغه باروت همغه افغانان دپردیو دجنګ پور ادا کوي، داسې یو ځوان نسل چې د یوه سولیز افغانستان لپاره شپه او ورځ هیلي لري کارکوي لګیا دي زده کړې کوي سرونه ورکوي دهیواد دسرحدونو نه دساتلو په خاطر یې خپلې سینې د دوښمن مرمیو ته سپر کړي ترڅوله خپل هیواد ساتنه وکړي، خو دا بدبخته کشر په داسې ذلیله مشرانو اوښتی چې نه دخاورې په خرڅلاو بند دي نه دهیواد دعامه شتمنیو په لوټلو .
داخو پریږده چې دهمدې سرتیرو دهیواد دساتنې په مورچه کې له ناستو ځوانانو دټوپک مرمۍ هم خرڅه وي ‌‌‌‌‌‌ډو‌‌‌‌‌‌ډی یې خرڅه وي حال داچې په یوه یې هم زړه نه سړيږي
چې داکن‌‌‌‌‌‌ډواله هیواد نور څومره خوار کړي
نو سړي ته فکر ورشي چې دا دې خلکو ولې دافغانستان په ورانولو دامه نه کیږي
نه پوهیږو چې سینو کې به یې زړونه وي که کاڼي