طالبان و تاکید شان بر قتل عام افغانان

مطابق به توافق نامه صلح گروه طالبان با آمریکا این گروه تعهد به اجرای کاهش خشونت ها دارند ، اما تا کنون آنچنان که باید خشونت ها کاهش پیدا میکرد از سوی این گروه عملی نشده  بلکه برعکس در مواردی خشونت ها افزایش  یافته است ،اما از آنجا که این گروه تحت فشار های تاکتیکی جنگی و سیاسی حکومت افغانستان ، فشار های سیاسی ایالات متحده آمریکا به شمول اتحادیه اروپا و همچنان فشار کشور پاکستان قرار دارند. استراتیژی جنگی خود را نسبتاً تغیر داده و به استراتیژی جنگ روانی روی آورده اند. این گروه با مشوره با حامیان بیرونی و همکاری افراد نفوذی شان در داخل نظام بیشتر بالای اهدافی که تاثیرات بیشتر روانی بر مردم و نظام دارد برنامه ریزی میکنند و با اجرای آن میخواهند تاثیرات روانی بیشتر را وارد نمایند که نمونه از برنامه ریزی ها و اجرای این استراتیژی را اینجا ذکر میکنیم.

۱- هدف قرار دادن افراد ملکی عادی : طالبان همیشه از افراد ملکی به عنوان ابزار و ایجاد قوه فشار بالای نظام استفاده کرده اند و درست از این ابزار زمانی استفاده میکنند که موقعیت جنگی خود را از دست بدهند ، از آنجا که این گروه در این اواخر زیر فشار های جهانی قرار دارند نمی توانند در صفوف جنگی بیشتر فعال باشند بناءً دست به گروه گان گیری افراد ملکی عادی میزنند تا بواسطه آن بتوانند فشار های خود را علیه نظام ادامه داده باشند، اخیراً این گروه در ولایت دایکندی ولسوالی کجران ۵۳ تن غیر نظامی را به شمول ۲۸ زن و کودک گروگان گرفته اند. بر اساس گفته های محمد علی ارزگانی ، معاون والی دایکندی طالبان به دلیل فرار یک پسر و دختر از روستای گوهر نگین ولسوالی چهار چینوی ارزگان این افراد را گروگان گرفته اند اما با توجه به استراتیژی جنگی جدید این گروه که مبنای روانی دارد دیده میشود که طالبان کوشش میکنند از شرایط پیش آماده به نفع خود استفاده کنند به همین دلیل ۵۳ تن را گروگان گرفته اند تا از آن به عنوان قوه فشار بر حکومت استفاده کنند در غیر آن به گروگان گرفتن ۵۳ تن به شمول اطفال و زنان به خاطر یک قضیه فرار از منزل منطق ندارد.

۲- هدف قرار دادن علمای دینی : از آنجا که جامعه افغانی یک جامعه مذهبی و دینی بوده و علمای دینی از جایگاه مختص به خود در میان مردم برخوردار اند یک تعداد از علمای وطن دوست میتوانند مشروعیت جنگی این گروه را پس از توافق نامه صلح به چالش بکشند بناءً این گروه آنها را مورد هدف قرار میدهند که اخیراً دو تن از علمای برجسته کشور داکتر ایاز نیازی و مولوی مفلح را هدف قرار دادند و آنرا کار دستگاه حکومت خواندند تا از یک سو کشتن نیرو های امنیتی را مشروعیت بدهند و از سوی دیگر بتوانند علمای دینی را به سوی خود بکشانند و یا حد اقل آنها را به خاموشی وادار نمایند و از طرف هم فشار روانی بیشتر را از سوی مردم علیه حکومت ایجاد کنند.

۳- هدف قرار دادن افسران و فرماندهان نظامی در سطوح مختلف:  اخیراً این گروه در نقاط مختلف کشور بخصوص در بزرگ شهر ها  افسران و فرماندهان نظامی نظام را هدف حملات تروریستی قرار داده اند تا با استفاده از وضعیت پیش آمده سیاسی و خروج نیرو های خارجی بتوانند در سطوح متوسط نظامیان که حلقه مهم رهبری جنگ علیه این گروه را در میدان های نبرد به عهده دارند از میان برداشته و بجای آن نفوذ های خود را وارد نمایند تا بتوانند حملات نفوذی چون حملات مشابه در ولایت زابل و قول اردوی شاهین را تحت نام های مختلف انجام بدهند. تا از یک طرف ماشین جنگی خود را فعال داشته باشند و از سوی حکومت را ضعیف نشان بدهند و فشار روانی بیشتر را بر مردم وارد نمایند.

بناءً دیده میشود که طالبان با وجود امضای توافق نامه صلح نه تنها که ماشین جنگی خود را به کلی تغیر نداده اند بلکه به شدت تلاش کرده اند با استفاده از وضعیت پیش آمده سیاسی از پروسه صلح و روی دست گرفتن استراتیژی جنگ روانی  من حیث وسیله برد نظامی استفاده نمایند. پس لازم است تا نیرو های امنیتی و دفاعی افغانستان نیز برنامه های نظامی و امنیتی خویش را بعد از مطالعه تمام آسیب پذیری ها مطابق به تغیر تکتیک جنگی دشمن تغیر استراتیژی داده و برنامه های جنگ روانی این گروه را خنثی نمایند.