ته راته ووایه

ته راته ووایه …

بوی یې راځي د نیلوفرلپوکې
لکه دستورو نقریې خوبونه
لکه ځواني د ګلاب ړنګه بنګه
لکه الماس دا نه، دانه
چي زموږ تر سترګو څاڅي
اوپه پردۍ مځکو ګلان زیږوي
++
یاد یې راځي لکه د شاتو طلایې کورونه
لکه ښکلونه د لمر
چي د بڼو په څوکو یې اخلي
دغاټول د جامه
++
یاد یې راځي لکه سپوږمۍ هاله کي
لکه د نور خوبونه
لکه د طور خبرې
چي وموسی ته دصبرونو
په صله کي راځي
یاد یې راځي لمن ، لمن پلو، پلو
ځولۍ ، ځولۍ خیالونه
++
زموږ د کلي نجونې اوس د اروپا
په ساحلي شګو کي
د خپل تقدیر ورکې اوتوري
ائینې لټوې
زموږ د کلي نجونې اوس په خیبري تړوکې
د ماتو ستورو تڼۍ
دبې صبرۍ اوبیلتانه په ګریوانه ټک وهي
زموږ د کلې نجونې اوس ائېنوکې نه ګوري هیڅ
نه یې په سترګو رانجه
نه یې د تندي په سبا زانګي د لمر ټیکونه
نه یې خندا کي شته دي
د پسرلي خوبونه
ته راته ووایه د ژوند ښاپیرۍ
زموږ د خوښۍ د ناوې
لاسونه چاپرې کړي ؟
چي د ډولۍ ځیني یې
دسرو ګلونو په ځای
سره بارانونه د شفق وریږي
زموږ په خاورینو کوڅو
زموږ د تاریخ په تاو، وهلو پاڼو
چا د تېرو تورو باران پیرزوکړ ؟
چا په اور وویشتل زموږه
دنیکو قبرونه
++
ته راته ووایه ؛
زموږ په کعبه
دا ابرهي لښکر دکومې راغي
چي د پیلانو پښویې
د مرګ تصویر زموږ په ښارکي جوړ کړ
زموږ د وطن انګوري ډکي پیالې
د زهرو چا ډکي کړې
چي د باغوان د ماشوم زوی
درګوڅانګې په خزان رژوي
او د زړې بوډۍ ورېښمینه لور به
د لحد تیږې په لیلام رانیسي
ته ؛
ته راته ووایه …

۱۹۹۳ کال