ګیدړ او آس_ د ماشومانو لپاره کیسه

په تیروزمانو کې یوه بزګر یو وفادار آس درلود، خوآس زوړشوی و او نور يې د بزګر خدمت نه شوکولی. بزګر هم نور واښه نه ورکول او ویل يې چې اوس نوکومه اړتیا نه درته لرم، دا به ستا په ګټه وي، که په ځان کي دومره زور پیدا کړې چې یو مزری دلته راته راولې. په دې صورت کې دې د ځان سره ساتم، اوس ورځه، زما د غوجلې نه و وځه. په دې توګه يې بې وزله آس لرې بیدیا ته وشړه. آس ډیر غمکین و او دځنګل په لور روان شو؛  ترڅو هلته دخرابې هوا نه ځان وساتي. هلته د یوه کیدړ سره مخامخ شو. ګیدړ تري وپوښتل چې څنګه سرځوړند، غمګین او بې کسه دې خوا اوهغې خوا ته ګرځې؟ آس «آخ» کړل او ويې ویل چې حرص او وفا دواړه یو ځای په یوه کور کې نه شي اوسیدلی، څښتن مې هیر کړل چې په کلونوکلونو مې دهغه خدمتونه وکړل او دا چې زوړشوم، زور مې ولی شو او نور یوې ( قلبه ) نه شم کولی، نو اوس يې واښه او خواړه را باندې ودرول او له کوره يې وشړلم. ګیدړ ترې وپوښتل چې دراتلونکې په هکله يې هيڅ ډاد در نه کړ؟ آس ور ته و ویل چې ډادګیرنه يې لا بده وه. هغه را ته و ویل چې که په ځان کې دومره زور پیدا کړم چې ده ته یو مزری ورولم، نو بیا مې له ځان سره ساتي؛ خو دی په دې ښه پوهیږي چې زه دا کار نه شم کولی. ګیدړ ورته و ویل چې زه مرسته درسره کوم. اوس ته د لته پریوزه، پښې وغځوه، ځان مه ځوځوه او د مړي په شان ارام پاتې شه. آس هغه څه کول چې ګیدړ ورته ویل. ګیدړ مزري ته، چې غار يې له دې ځایه ډیر لرې نه و، ورغی او ورته ويې ویل چې هلته یو مړآس پروت دی، راځه را ووزه، هغه غوړاوستا له پاره مناسب خوراک دی. مزری ورسره روان شو او کله چې آس ته ور ورسیدل، ګیدړ مزري ته و ویل چې ته خو پو هیږې داځای ستا کور نه دی، ښه به دا وی چې آس دهغه په لکۍ در پسې وتړم، ته به هغه خپل غارته وڅکوې او هلته به يې په ښه خوند او ارامۍ نوش جان کړې. مزري د ګېدړ مشوره خوښه شوه او آس ته داسې نږدې ودریده، ترڅو ګیدړ وکولی شي چې دآس سره يې وتړي. مزری ارام ولاړ و. ګید ړد أس په لکۍ دمزري پښې ټینګې وتړلې او داسې کلکې ګنډې یې ور وچولې چې مزري په خپل ټول زورهم نه شوې خلاسولی. کله چې ګیدړ خپل کار پای ته ورساوه، نو آس يې په اوږه وټپاوه او ورته ويې ویل چې اوس يې کش کړه، کش کړه. آس ناڅاپه په غورځنګ او په ترپکو شو اومزری يې په ځان پسې وڅکا وه. مزری داسې په رمباړو شو چې له ډاره يې په ځنګل کې ټول الوتونکي والوتل. آس دمزري د رمباړو پروا نه کوله، هغه يې له ځنګله په پټیو وڅکاوه او دخپل څښتن کور ته ورساوه. بزګر چې دا ولیدل، دآس په هکله يې په فکر ښه بدلون راغی او ورته ويې ویل چې د ځان سره دې ساتم او ښه پالنه به دې کوم. بیايې په رښتیا دمرګ تر شیبې پورې ښه او موړ ساته.