لنډۍ، د ثبتولو ستونزه /۲۷۹مه برخه

بیا به د غرونو جانان نیسم

د ښار جانان په سړی ډول خرڅوینه

 

ویزه کنسل که، کور ته راشه

د زړگي سره ماشومان دې یادوینه

 

په تهمت کلي نه ړنگیـږي

که ړنگېدی کابل به لوټې، لوټې وونه

 

په کټ کې ناست يې ليلا غواړې

په وچه ځمکه ماهيان چا نيولې دينه

 

د نویو لنډیو د خپرولو په لړ کې د دې برخې له‌پاره دا لنډۍ برابرې شوې دي:

جانان د بل د خولې سړی دی
اورم ژوندی دی، پهٔ دیدن پسې یې مرمه

 

په تهمت کلي نه ړنگیـږي

که ړنگېدی کابل به لوټې، لوټې وونه

 

په کټ کې ناست يې ليلا غواړې

په وچه ځمکه ماهيان چا نيولې دينه

 

په ژوند دې غم لیدلی نه دی

ولې به سپین غومبري نه ګرځې مینه

 

اواز مې ډډ دی نه راخیژي
ستا د سینې لونگ مې ټول خوړلي دینه

 

ویزه کنسل که، کور ته راشه

د زړگي سره ماشومان دې یادوینه

 

زما د مینې جانان ته یې
که ټول جهان له ښکلو ډک شي څه به یې کړمه

 

نورې ښیرې به درته نه‌کړم
دومره خپه شې لکه زه چې خپه يمه

 

لاسونه کلک رانه چاپېر کړه

په هدیرو کې خلک بېل، بېل خښوینه

 

ما ته غمجنې کیسې مه‌کړه
زړه مې نری دی، اوس به چیغې گډې کړمه

 

د ناهیلۍ چاره دې وکه

تا په سپین‌ږیرو باندې سر وگرځاونه

 

پسرلی راغی ونې شنې شوې

زما د زړه ونې ږلۍ وهلې دينه

 

بیا به د غرونو جانان نیسم

د ښار جانان په سړی ډول خرڅوینه

 

پټي ته دواړه خوندې لاړې
پۀ لاسو ساگ، پۀ سترگو زړونه شوکوينه

 

په سرَطان دې خدای اخته کړي

چې له هېواده سره څوک جفا کوینه

 

اوربل یې ما دانه‌وانه که

د کنډوگي سیلۍ پرې ځان بدناوموینه

 

په لوړو غرونو کې مې گورئ

له خپله کوره زه پخوا راغلې یمه

 

چېرته په غرونو کې مې گورئ

له ابادۍ نه زه پخوا وتلی یمه

 

چې لیونی شوې پر ما راشه

د لیونو دارو په جیب کې گرځومه

 

ته لیونی ـ لیونی گرځه

خو چم کې گرځه چې ډاډه درباندې یمه