د ماشومانو له پاره کیسه – ښکلی خوب

يو وخت يو کوچنى هلک و چې هيڅ ملګري يې نه درلودل. ټولو ماشومانو به په ده پورې ملنډې وهلې، ځکه چې د ده غوږونه لوی او غټ وو.

کوچنى هلک به تل د نورو ماشومانو په خبرو او ملنډو خپه کېده، تل به يې له ځان سره ويل: په دې کې زما ګناه څه ده چې زه دومره لوی غوږونه لرم، دا خو ما په خپله ځان ته نه دي جوړ کړي، نو دا هلکان ما ولې ځوروي؟

کوچني هلک به ډېر وخت په دې اړه له ځان سره فکر کاوه. يو ځل خو يې له خپلې مور څخه پوښتنه کړې وه،

چې داسې کوم ډاکټر نشته، چې زما غوږونه راته کوچني کړي؟

مور يې ورته په غصه شوې وه او ورته ويلې يې وو، چې بيا به هيڅکله داسې ګډ وډ نه ږغېږې. نو له هغه ورځې وروسته وړوکي هلک له هيچا سره د خپلو غوږونو په اړه خبرې نه کولې، خو د ده ستونزه په نه ويلو نه حل کېده.

يوه ورځ وړوکی هلک په کور کې يوازې و. ده د يو داسې هېواد د کتاب په لوستلو پيل وکړ، چې د خلکو غوږونه د ده د غوږونو په شان لوی لوی وو. په همدې شپه ده خوب وليد چې دی په هغه هېواد کې دی، چې د خلکو غوږونه يې غټ غټ دي او څومره چې د چا غوږونه لوی وي، هومره د خلکو په منځ کې د ناز او قدر وړ وي.

دا چې د ده غوږونه تر ټولو لوی وو، نو د دې هېواد خلکو دی خپل پاچا وټاکه. بل سهار چې کوچنى هلک له خوبه راويښ شو، په خپلو غوږونو يې ﻻس راتېر کړ او په زړه کې ډېر خوښ و. تر هغه وروسته به چې هر چا د ده په غوږونو ملنډې وهلې دی به هيڅ نه خپه کېده. کله چې نورو ماشومانو وليدل چې دی د پخوا په څېر نه خپه کېږي، دوی هم ورو ورو پر ده له ملنډو وهلو څخه ستړي شول او نور يې نه ځوراوه.