د نيک محمد ويال په تاييد :

که ذوالفقار علي بوټو، ضياء الحق او بېنظيره شهيدان بولو، نو سردار محمد داوود خان، حفيظ الله امين او ډاکټر نجيب الله ولې نه؟

که پاکستانۍ رسنۍ، کرنيل امام، زيد حامد او حامد مير او داسې نور دوی په پاکستان مين، شهيدان او ”بي بي شهيد“ بولي، نو زموږ ملي رسنۍ ولې نه؟

پنجاب ((رياست)) څومره هوښيار دی چې د خپل ځان د بقا لپاره يې سندي پلار و لور، هندي الاصله مهاجر ضياء ومشرف، کشميري الاصله دواړه وروڼه شريفين تر سردار عبدالقيوم خان، حافظ سعيد او داسې نور او خپل په خټه پښتانه، خو د پنجاب په چوپړ کې شپه و ورځ ناستړي چوپړيان نصيرالله بابر، حميدګل، کرنيل امام او مذهبي بنسټپاله پښتانه ګوندونه رامخته کړي او خپله په ارام ناست دی.

نوټ : هغه څوک چې مخکې او وروسته تر دې مهاله د وخت د حکومت مشرتابه ډاکټر نجيب الله مخالفين ول او دي يو ځل دې په پراخه او سړه سينه د خپل ايمان وجدان ((ضمير)) او اخلاقو په هېنداره او له بېګانه جاسوس کرنيل امام له کتابه راواخله تر يوسف، احمد رشيد، طالبان، خرس تلک، ناسم دښمن، د پيريانو جګړې او د مشرف کتاب ((د اور پر ليکه)) او داسې نورو کې چې تعريف شوي څنګه ځانونه توجيه کوي؟ که زيد حامد ضياء الحق واختر عبدالرحمان شهيدان او حامد مير او داسې نور يې بيا تر مشاهد حسين پورې بوټو او لور يې شهيد او بي بي شهيد بولي، نو نجيب ولې ونه بلل شي؟ دا ستر شرم او ناځواني ده چې د هېواد پخوانی ولسمشر مې د شريف پوښتنې ته تر لندنه ځان راورساوه او خپله لکۍ يې ورته ووهله.

که د کرنيل امام پر بنسټ بوټو د پاکستان ډېر ”وفادار“ او پر پاکستان ”مين“ او بابر پر ”وطن مين“ يا يو ”وطندوسته“ انسان نومېرل کيږي، نو له شک پرته چې ډاکټر نجيب الله د ځينو مستندو او کره لاسوندونو پر بنسټ يو وطن مين او وطنپاله شخص وو. اګر چې زه د يو جهادي صف سړی يم، خو حقيقت حقيقت دی او رښتيا ويل ترخه دي. سمه ده چې هر لور ته يو لړ ستونزې شته او اشتباهات شوي دي، خو سياست يو لور ته، ځکه خو مې پروسږکال د خپل حج په مراسمو کې غازي امان الله خان، سردار محمد داوود خان او ډاکټر نجيب الله ته جلا جلا طوافونه وکړل. اخوا ته معامله يا حساب وکتاب د هر چا له الله تعالی سره دی، خو دا يې ما د ځان لپاره يو اخلاقي حق ګڼلو او ورته مې وکړل.

دا چې الله تعالی زموږ او د فلسطينيانو قاتلين بښي، نو باور لرم چې غازي امان الله خان، سردار محمد داوود خان او ډاکټر نجيب الله به هم الله تعالی وبښي او بښلي به يې وي. له بده شامته چې موږ او فلسطينيان هم مکار واصلي قاتل لا نه دی پېژندلی. له موږ خو کُردان هم ښه دي. لږ تر لږه هغوی خو پوهيږي.

روهي :

[[ډاکټر نجيب الله په حکومتي او رسمي ډول ځکه د نفرت وړ دی، چې اوسني حکومت کې ډېری لوړپوړي کسان او سياسي ټولنه کې سياسيون هغه کسان دي چې د نوموړي د حکومت پر مهال يې ورسره وسله وال مخالفت درلود او جګړه يې کوله. محمد محقق، کريم خليلي، حامد کرزی، عبدالله عبدالله، ګلبدين حکمتيار، تورن اسماعيل خان، عطا محمد نور، جمعه خان همدرد، عبدالرب رسول سياف، پير سيد حامد ګيلاني او نور د پخواني ولسمشر ډاکټر نجيب الله پر وخت پاکستان، ايران او يا هم افغانستان کې د مجاهد په نوم جګړه کې وو. دغه سياسي څېرې په خپله او يا هم د نورو د لمسون پر اساس هغه وخت هم د ډاکټر نجيب الله مخالف وو او اوس مهال هم دي.]]

کرنيل امام :

نصير الله بابر چې يو ډېر وطند دوسته سړی وو او ډېر لوی سوچونه او ارادې يې درلودې. هغه له بهټو صيب سره سلا مشوره وکړه چې له افغانستانه راغليو ډلو ته ”چريکي جګړه“ ور زده کړو. سره له دې چې پوځ سره په ځينو برخو کې هغه زمانه کې د بهټو صيب سره اړيکې ښې نه وې، خو دا چون د پاکستان د خوندي کولو خبره وه، نو ځکه بهټو صيب پوځ په دې قضيه کې رادخل کړ. دا لومړی ځل وو چې د پاکستان پوځ د افغانستان په اړه په يوه مساله کې را ښکيليږي. د پوځ لوی درستيز هم د بهټو صيب خبره ومنله او په دې برخه کې يې د ”ځانګړې پالېسۍ جوړولو“ او ”کار کولو پلان“ ته ټټر وواهه.

پاملرنه :

پنجاب [رياست] دومره هوښيار دی چې د هماغه پاکستان ته د ډېر وفادار او پر پاکستان مين ورمېږ ورمات کړ، زوی و لور يې هم ورته ووژله او له هغې مخکې يې لياقت علي وروژلی وو. اکبر بګيتي يې هم پر هندي الأصل مهاجر مشرف شهيد کړ او هم يې پر مشرف کشميري الأصل نواز شريف خسي ((عنين)) او له آده باده يې وغورځاوه. حيات احمد خان شېرپاو يې هم ووژه او د بلور کورنۍ په شمول يې ان د خپل پنجاب واکمن وزير اعلی او داسې نور يې ووژل. ان تر دې چې د حامد مير او زموږ د معتصم اغا په سرونو کې يې ګولۍ سړې کړې، خو پوره به يې نه وه. مولوي محمد رباني، ملا عبيدالله اخوند ان د ملا دادالله اخوند تر کورنۍ پورې ټوله او داسې نور يې هم ووژل

دا چې طالب اوس افغان حکومت ته د ((کابل اداره)) وايی، نو دا هوبه هو د کرنيل امام له هماغه خبرې سره تړاو لري چې ((موږ د تره کي حکومت په رسميت نه پېژنده، خو امريکا د فشار له امله مو هغه په رسميت وپېژنده))، خو نن د امريکا په شتون کې د امريکا په مرسته جوړ شوی حکومت چې له طالب يې مشروعيت هم ډېر دی طالب يې د ”حکومت“ په توګه نه، بلکې د ”ادارې“ په توګه پېژني. دا د چا په مرسته او نغوته؟

شهزاده ترکي الفيصل :

Ex-Saudi spy head denies foreign hand in Faisal’s death

Prince Turki Al-Faisal says in TV interview assassination was based on personal vendetta

By Ahmed Asmar

[[Speaking on another issue, he said there was “Saudi-American-Pakistani cooperation to support the Mujahideen [fighters] against the invasion” of the Soviet Union in Afghanistan in the 80s.

He added also that there was a Sudanese offer to extradite Osama bin Laden, former head of al-Qaeda terrorist group.

“In 1995, former Sudanese President Omar Bashir offered to hand over Bin Laden to the Kingdom on the condition that he would not be prosecuted, but the Saudi government rejected it,” he said.

“After this I went, carrying a letter from the then Crown Prince Abdullah to Mullah Omar, the Taleban ruler of Afghanistan, seeking extradition of Bin Laden in order to try him in Riyadh but that did not happen,” he added.

He also denied any involvement of the Saudi and American intelligences in creating al-Qaeda.]]

=-=-=-=

The Rise of Taliban

Rafiq Afghan has come out with detailed arguments with his own viewpoint which appeared in weekly Takbeer of March 02, 1995 (Pp. 17-20). Resume of this article is produced here-in-under:

“The America CIA is involved in raising the Taliban through the British diplomats who have good knowledge about the people of Afghanistan against whom they had fought three wars. The British diplomats selected two Maulvis of JUI (F & S) who had strong links across the border. Beside financial assistance they were given such vehicles which were equipped with most modern communication system. After that they were noticed on regular errands to Kandahar. For one year they struggled constantly, contacted pro-Zahir commanders of Kandahar, assuring them necessary assistance, and met regularly the Maulvis of the maddrassas along the border. Then it was decided to raise the Taliban force.”

Did the US support the Taliban?

Ahmed Rashid states that the US indirectly supported the Taliban through its ally in Pakistan between 1994 and 1996 because Washington viewed the Taliban as anti-Iranian, anti-Shia and pro-Western.

Inside Story – Is Pakistan backing the Taliban?

James Bays: Aljazeera

• Pakistan Knows everything.
• They control everything.
• The Taliban are not Islam.
• The Taliban are in Islamabad.

Hamid Mir talks about his meeting Osama Bin Laden and Mullah Omar

‘Robin Raphael Convinced Benazir to Support the Taliban’ – US Embassy

 

1/3 Hamid Mir and lying journalists – Najam Sethi – Aug 8, 2009

https://www.youtube.com/watch?v=ZyJFsYYq2yU

https://www.youtube.com/watch?v=yOnZeX9Zick

https://www.youtube.com/watch?v=tfI6HfRhwHI

بېنظيره له ليموند ورځپاڼې سره :

طالبان د برتانيه طرحه وه چې مالي ونظامي لګښتونه يې امريکا وسعودي پر غاړه دي او روزنه يې زموږ ده چې زموږ د موخو (اهدافو) لپاره کار کوي.

پروېز مشرف، د اور پر ليکه :

پروېز مشرف زموږ د مجاهدينو [بوجۍ دينو] په تړاو داسې وايی :

موږ [پاکستان]، امريکا او سودي عربستان د شوروي اتحاد پر ضد د افغان مجاهدينو په رامينځته کولو کې مرسته وکړه. په مدرسو کې مو په مذهبي جوش سنبال، وسلې او پيسې مو ورکړې، تجهيز مو کړل او د شوروي اتحاد پر ضد مو د جهاد لپاره مو افغانستان ته ولېږل.

It has famously been said that “short-term gain for long-term pain” is foolhardy, but this is exactly what happened to the allies in the jihad against the Soviet Union occupation of Afghanistan, not least the United States, Pakistan, and Saudi Arabia. We helped create the mujahideen, fired them with religious zeal in seminaries, armed them, paid them, fed them, and sent them to a jihad against the Soviet Union in Afghanistan. We did not stop to think how we would divert them to productive life after the jihad was won. This mistake cost Afghanistan and Pakistan more dearly than any other country. Neither did the United States realise what a rich, educated person like Osama bin Laden might later do with the organisation that we all had enabled him to establish. Worse, the United States didn’t even consider the rebuilding and development of Afghanistan after the Soviets departed.

او د طالبانو په تړاو بيا داسې وايی :

طالبان کومه نوې پدېده نه وه، بلکې د شوروي اتحاد د وخت هماغه د مدرسو شاګردان ول چې مخکې ورته په مدرسو کې د هماغه يو شان ته ښوونکيو له لورې تدرېسېدل، خو دا وار (پلا/ځل) يې ليبل بدل وو. يا په بله مانا هلته ”مجاهد/مجاهدين“ او اوس ”طالب/طالبان“ دی/دي.

The Taliban were not a new, post-Soviet phenomenon. They were taught by the same teachers in the same seminaries that had produced the mujahideen. But now the label had changed. When we sided with the Taliban, it was for good reasons: first, that they would bring peace to Afghanistan by bringing the warlords to heel; second, that the success of the Taliban would spell the defeat of the anti-Pakistan Northern Alliance. There was nothing wrong with our intentions, except that we did not realise that once the Taliban had used us to get to power, we would lose influence with them.

کرنيل امام

د افغانستان د جهاد داستان

د شوروي خلاف جهاد او ورسره زما تړاو

د پاکستان او له پاکستانه د باندې چې د افغان جهاد په اړه خبرې کيږي، نو د څو نورو ملګرو سره زما نوم يې په سر کې وي. افغان جهاد سره زما اړيکه ډېره ناڅاپي او د تمې خلاف وه. په ۱۹۷۴ زېږديز کال کې د پاکستان او امريکا ترمنځ د ”استخباراتو“ او ”پوځي روزنې“ په برخو کې هوکړې وشوې او له ښه مرغه د خپلې وړتيا پر اساس د خپل حکومت له لورې امريکا ته ولېږل شوم.

د پوځ د ځانګړې ډلې سره زما تګ زما له پاره ډېر خوشالوونکی وو، خو د زدکړو برخه مې بيا تر ټولو خطرناکه او ځانګړې وه. زما نوم په داسې روزنيز پرګرام کې ليکل شوی وو، چې هغوی په پو ملک کې د ”ګډوډۍ“ رامنځ ته کولو او همدا ډول ”چاودنو کولو“ مهارتونه زده کړم.

دا دومره خطرناک کار وو چې د زده کړو پر مهال څو څو ځلې وډار شوم، خو بيا به مې چې فکر کاوه چې دا زما هېواد ته ضرورت دی، نو هرڅه مې زغمل. زما ډېره لېوالتيا او ځيرکتيا د امريکايانو له پاره ډېره د تعجب وړ وه. ما هر يو درس ډېر ښه زده کولو او چې کله به يوازې شوم، نو د خپل درس په اړه به مې فکر کولو. په ډېره لږه موده کې زه د دې جوګه شوم چې يوازې په شلو دقيقو کې دې زه د کور په يوه ساده اشپزخانه کې د مالګې، بورې، د لوښو مينځلو پوډرو او نورو کورنيو توکو څخه يو داسې ”خطرناک بم“ جوړ کړم چې هغه دښمن ته غټ تاوان واړوي.

د دې ترڅنګ چې تر ټولو ډېر مهم وو هغه د ”استخباراتي چلند“ اړوند زده کړې وې چې ما د امريکايي استادانو څخه ترلاسه کړې. هغه مهال زه نه پوهېدم چې له امريکا پاکستان ته له تګ وروسته به زه څه کوم؟ خو په اسلامي اصولو ځان برابرول، لمونځ او د دين اړوند په مهمو خبرو مې کار وکړ او بيا داسې وخت راغی چې امريکايي استادانو به له ما د دين اړوند پوښتنې کولې او ما يې ځواب ورکولو. دا هغه مهال وو چې په افغانستان کې د ۱۹۷۳ د جولای په ۱۷ مه سردار داوود خان د ظاهر شاه په نه موجوديت کې پر هغه کودتا وکړه، شاهي نظام يې ړنګ او د جمهوري نظام بنسټ يې کېښود.

سردار داوود له دې وړاندې لا له شوروي سره اړيکې درلودې، خو واک ته له رسېدو وروسته يې دغه اړيکې نورې هم غښتلې شوې او د مرستو او همکاريو په لړ کې خبره تر دې را ورسېده چې يو شمېر افغان محصلين شوروي ته د زدکړو له پاره لاړل او همدې سره د کمونيستي افکارو را خورېدو پيل هم وشو. د کابل پوهنتون او همدا ډول د کابل پول تخنيک پوهنتون کې دهغه استادانو او خوځښتونو خلاف تحرکات پيل شول چې د اسلامي نهضتونو له افکارو يې رنګ اخېستی وو. د کشمکشونو وروسته په ناڅاپي ډول په کابل پوهنتون کې د محصلينو د اسلامي فکارو درلودونکې ډلې مشر عبدالرحيم نيازی په مرموز ډول ووژل شو. هماغه وو چې د هغه له جنازې څخه يو حرکت پيل شو.

د سردار داوود حکومت چې کله دهغه خوځښت د مخنيوي هڅه وکړه، نو کابو د ۳۵ په شاوخوا کې يوه ډله چې استاد برهاالدين رباني، ګلبدين حکمتيار او احمدشاه مسعود په کې شامل وو پاکستان ته راغلل. استاد سياف هم د دوی سره ملګری وو، خو هغه په لاره کې نيول شوی وو او په زندان کې پروت وو.

د پاکستان ډېر وفادار او په پاکستان مين ذوالفقار علي بټو نصير الله بابر ته دنده وسپارله چې له افغانستانه راغلې دغه ډله منظمه کړي.

نصير الله بابر د جماعت اسلامي د مشرانو په مرسته کابو ۶ مياشتې په صوبه سرحد کې وساتل او د يو تنظيم په جوړولو يې کار وکړ. يوه ورځ راته نصير الله بابر صيب وويل چې په يو تنظيم کې د افغانانو راټولول دومره سخت کار وو، لکه په ډنډ کې چې چينډښې راټولوې.

۱۹۷۳ م کال د پاکستان له پاره ډېر ښه کال وو، له څه مودې راهيسې مونږ که له يو لورې د هندوستان سره سختې خرابې اړيکې درلودې. بل لورې مو تازه د پاکستان د وېش تجربه درلوده چې د هندوستان په مرسته بنګلدېش له پاکستان جدا شو. که چېرې تر اوسه بنګلدېش زمونږ سره وای، نو مونږ په ډېره اسانۍ کولای شول چې هندوستان مهار کړو او په يوه جزيره کې يې بند وساتو.

له بده مرغه د افغانستان د شاهي حکومت او بيا وروسته ورسره د داوود خان دحکومت لاسونه ډېر پاکستان ته راګرځېدلي وو.

سردار داوود د شوريانو په مرسته د پاکستان حالت يو ځل بيا له بحران سره مخ کول غوښتل. شوريانو سمندر ته لاره پيدا کول غوښتل. صدر داوود غوښتل خپله پخوانۍ جعرافيه بيرته له مونږ وګرځوي او د ډيورنډ لاين په اړه يې نوې کشاله لا پسې ډېره تبليغ کړه، خو د خدای (ج) شکر چې دوی ټول په خپلو کړنو کې ناکام شول او پاکستان ته يې هېڅ ضرر ونه شو رسولای.

زمونږ د مخالفو دې دواړو حکومتونو سره هندوستان هم د خپلو شومو موخو له پاره دوی سره لاسونه يو کړي وو او د افغانستان خاوره يې زمونږ په خلاف استعمالول غوښتل.

خو په ۱۹۷۴ م کال کې معادله بيخي بدله شوه او په لومړي ځل زمونږ لاس ته هم داسې څه راغلل چې مونږ پرې خپل ګاونډي هېواد کابو کولای شو او هغه د داوود او کميونېزم په خلاف راپورته شوي ځوانان ول.

بهټو صيب ډېر زيات خوشاله وو. هرڅو که دا يوه وړه ډله وه، خو په لومړی ځل پاکستان په سيمه کې او د خپل ګاونډي هېواد افغانستان خوږ رګ پيدا کړ.

بهټو صاحب نصير الله بابر ته ځانګړې دنده وسپارله چې هرڅه کيږي بايد له دې فرصت استفاده وکړو. په همدې ورځو شپو کې د داوود خان له لورې د پاکستان د سالميت خلاف ډېر سازشونه شروع شوي وو او مونږ يې بايد لاس لنډ کړی وی. که مو هغه مهال له دې فرصت ګټه نه وی اخېستلای پاکستان به وخته اوس د نړۍ په جعرافيه کې داسې نه وو، خو بس د خدای مرسته وه او د يو څو وطندوسته شخصيتونو شپه ورځې هلې ځلې وې چې له يو غټ خطر مو پاکستان دا دی روغ جوړ تر تاسو را رسوالی؛ اوس يو څه خلک را پورته کيږي او په مونږ تور پورې کوي چې مونږ د ترهګرو مرسته کوو او پاکستان مو پردي جنګ کې ښکېل کړ.

وروره زه بايد ووايم دا کوم پردی جنګ نه وو چې مونږ ورکې ور ګډ شو، بلکې دا د پاکستان جنګ وو او که هرڅه کېدلای مونږ بايد د پاکستان د ”خونديتوب“ له پاره دا جنګ هم کړی وی او هم ګټلای وی.

نصير الله بابر چې يو ډېر وطند دوسته سړی وو او ډېر لوی سوچونه او ارادې يې درلودې هغه بهټو صيب سره سلا مشوره وکړه چې له افغانستانه راغليو ډلو ته ”چريکي جګړه“ ور زده کړو. سره له دې چې پوځ سره په ځينو برخو کې هغه زمانه کې د بهټو صيب اړيکې ښه نه وې، خو دا چون د پاکستان د خوندي کولو خبره وه، نو ځکه بهټو صيب پوځ په دې قضيه کې رادخل کړه. دا لومړی ځل وو چې د پاکستان پوځ د افغانستان په اړه په يوه مساله کې را ښکيليږي. د پوځ لوی درستيز هم د بهټو صيب خبره ومنله او په دې برخه کې يې د ”ځانګړې پالېسۍ جوړولو“ او ”کار کولو پلان“ ته ټټر وواهه.

لوی درستيز د پاکستان د ايس ايس جي SSG قوماندان جنرال غلام محمد ملک ته تليفون وکړ او له هغه يې په دې برخه کې مرسته و غوښته.

دا مهال زه هم په پېښور کې د ايس ايس جي SSG د پراشوت د څانګې مسوول وم. جنرال صيب ملک راته تلېفون وکړ. ويل يې په لومړي ځل په يو داسې کار کې د مرستې غوښتنه درنه کوم چې نسلونه نسلونه به په تا بيا ووياړي.

ما ورته ويل : ښاغليه مشره ته امر وکړه! زه د پاکستان له پاره څه کولای شم؟

جنرال : زمونږ حکومت او پوځ يو خطرناک کار ته لاس اچولای دی او دا پاکستان له پاره نهايت مهم دی ګني پاکستان له سختو ننګونو سره مخ دی.

ما بيا ورغبرګه کړه: حکم کوئ، څه کولای شم؟

جنرال : بابر صيب به تاسې سره اړيکه کې شي. د هغه يو کار دی زه باور لرم چې ته دا کار په ډېره ښه طريقه کولای شې. ستا د پرمختګ له پاره دا نهايت مهم چانس دی، نو د پاکستان او ځان له پاره ته دا پراجيک بايد کامياب کړې.

جنرال صيب راته دا هم وويل چې ته به د خپلې دندې په اړه چوپه خوله يې او نه بايد څوک خبر شي چې ته څه کاره يې او څوک يې؟

د جنرال صيب د خولې لفظونه اوس هم راته ياد دي :

“But don’t disclose your identity over there, do it secretly.”

جنرال صيب را باندې دا سپارښتنه هم وکړله چې هلته نه بايد په پوځي موټر يا لباس کې لاړ شم او ما هم د هغه د حکم تعميل وکړ او يو ستر مسووليت مې په خپلو اوږو بار وکتلو.

د شوروي له پالېسو په امريکا کې خبر شوی وم چې هغوی څه کول غواړي او همدا ډول د هندوستان او د افغانستان د کړنو او لاسوهنو په اړه مې ژر ژر استخباراتي راپورونه را وغوښتلل او د قضيې هر اړخيز معلومات مې ځان ته راټول کړل.

زه په يواځې سر د خپل خدای په مرسته او د خپل ګران هېواد پاکستان له پاره دې جنګ ته را ووتلم او په لومړۍ ورځ مې ځان سره پرېکړه وکړه چې زه به د پاکستان د دښمنانو پر وړاندې له هېڅ يوې لارې مخ نه ګرځوم.

دا ملک مونږ ته خدای په نعمت کې راکړی او بنياد يې په کليمه توحيد اېښودل شوی؛ زه به پرېږنږدم چې د اسلام دغه قلعه دې سردار داوود يا هندوستان ړنګه کړي.

په ۱۷۱۳م زيږديز کال کې مونږ دا چاره ډېره په لږه پيمانه پيل کړه او په لومړي کورس کې د نورو ډېرو سردار داوود مخالفو افرادو سره ګلبدين حکمتيار، احمدشاه مسعود او دين محمد هم شامل وو.

دا لومړی کورس مونږ ډېر پټ تر سره کړه او له دې وروسته مونږ بيا په مختلفو برخو کې ځينې نور کورسونه هم له کابل راغلي ځوانانو ته ورکړل.

دا لړۍ ورو ورو پراخېدله، نو له دې کبله يې دې برخې ته د پاکستان د پوځ دوه نور تکړه کسان هم ځانګړي کړل.

کرنيل راز او ميجر ظهور صاحبانو په دې برخه کې ډېرې خوارۍ وکړې او د سردار داوود خلاف مو د مخالفې ډلې تقويت او پياوړتيا له پاره شپه او ورځ په ځان يوه کړې وه.

هغه مهال که مونږ د افغانستان د حکومت خلاف له يو داسې تکتيک کار نه وی اخېستی، نو کابل نه مجبورېدلو چې بهټو صيب ته د ملګرتيا لاس را اوږد کړي.

زمونږ د لومړنيو ټرينګونو وروسته مو دغه ډلې د افغانستان ننګرهار ولايت ته ولېږلې او هغوی يو څو چريکي بريدونه ترسره کړل.

کله چې د سردار داوود مغروره حکومت درک کړه چې که د پاکستان ضد توطيو لاس وا نه خلي، نو ملک به يې ورته در به در کړو، نو هماغه وو، چې د بهټو صيب سره يې اړيکه ونيوله او پاکستان ته د راتګ غوښتنه يې وکړه. [نوټ : د دروغو پوڼۍ يې الوځولې ده.]

بهټو صيب ډېر د مشرقي رواياتو پابند سياست مدار وو. په بېلا بېلو برخو کې د افغانستان او پاکستان ترمنځ د اړيکو د پراخېدو او د ملګرتيا ژمنې وشوې. هما غه وو چې بهټو صيب د افغانستان ضد کړنو د لاس اخېستو سپارښتنه راته وکړه، خو مونږ چې نه غوښتل دا فرصت له لاسه ورکړو په ښکاره خو مو د افغان ځوانانو د جنګي زدکړو بهير ودروه، خو زمونږ مسلسل اړيکې ورسره وې او په بېلا بېلو برخو کې مو د هغوی ملاتړ او تنظيم او تجهيز کولو.

مونږ نه غوښتل په لومړي ځل الس ته راغلی فرصت له لاسه ورکړو. زمونږ د پوځ پلان دا وو چې د سردار داوود حکومت د ځپلو او هغوی پاکستان ته د راماتولو له پاره بايد دا څه په لاس کې ولرو. هماغه وو چې د لږ لږ ځنډ سره سره دا لړۍ د ۱۹۸۷ د ډيسېمبر تر مياشتې را ورسېدله.

دا هغه وخت وو چې سرو لښکرو په افغانستان مستقيم يرغل وکړ او خپل پوځ او مشاورين يې افغانستان ته را ولېږل او په ښکاره توګه هغوی د يو لوی جنګ او د اوږد مهالې ستراتېژۍ له پاره کار شروع کړ. د شوروي حکومت لا له پخوا ارادې څه نورې وې او هغوی نه غوښتل چې يواځې د افغانستان په جعرافيه بسنه وکړي. پاکستان د هغوی د راتلونکو پلانونو يوه مهمه برخه وه او همدې له پاره يې د افغانستان له حکومت سره داسې وعدې کړې وې چې دوی به د پاکستان له ماتولو وروسته د افغانستان په نوم سيمې هغوی ته ور وسپاري.

هغوی ته معلومه نه وه چې دلته به په ګونډو کيږي او د پاکستان په پاکې خاورې د قدم کېښودلو ارمان به يې پوره نه شي.

=-=-=-=

دا زمونږ خپل جنګ وو:

زه غواړم لږه رڼا په دې واچوم چې دا زمونږ خپل جنګ وو مونږ د بل چا له پاره جنګ نه دی کړی مونږ ته معلومه وه چې که مونږ د ډيورنډ لاين هغې غاړې سرې لښکرې حصار نه شوې کړلای، نو ډېر ژر به د پاکستان انجام هم د منځنۍ اسيا د هېوادونو په څېر د غلامۍ شي.

ځېنې خلک داسې فکر کوي چې مونږ ګني د امريکې له پاره دا جنګ وکړ کوم وخت چې مونږ دا جګړه شروع کړې وه هغه مهال امريکا افغانستان له پاره هېڅ پرګرام نه درلود.

که يې درلودلای، نو بيا يې ولې د نورمحمد ترکي حکومت په رسميت وپېژندلو؟ تر دې چې پاکستان ته هم د امريکې له خوا وويل شول چې د افغانستان حکومت په رسميت وپېژني.

زمونږ د پوځ نظر دا وو چې د نور محمد ترکي حکومت ډېر کمزوری دی او عام ولسي ملاتړ نه لري، نو په کار نه ده چې مونږ يې په رسميت و پېژنو.

ما په خپله د جنرال ضياالحق نه هغه وخت اورېدلي چې نه بايد مونږ د نور محمد ترکي حکومت په رسميت وپېژنو، خو د امريکايانو تشويق او هڅونه وه چې مونږ د نور محمد ترکي حکومت په رسميت و پېژندلو.

هغه مهال زه او زما نور ملګري په دې نظر وو چې دا زمونږ د هېواد د بقا جنګ دی او که مونږ يې ونه کړو، نو مونږ به هم سور سېلاب له ځانه سره واخلي.

دا چې اوس زموږ ځينې جهادي دبله ماران مشران چې له ډاکټر نجيب الله سره ستونزې لري، نو دا د کرنيل امام د خبرې پر بنسټ له هغو  ځوانانو سره تړاو لري چې لا له وړاندې نه هلته ورتښتېدلي؛ نصيرالله بابر، حميدګل او هغه خپله روزلي او مغز پرېمينځلي وو چې ځينې ځينې لا تر ننه ژوندي او ځينو يې له خپل ژوند سره مخه ښه کړې ده.

محمد زمان مزمل :

صمد حامد په زړو سياستوالو کې يو پاک سياستمدار

((نه مونږ امريکا غواړو او نه هم امريکا مونږ زغملی شي. په روانو او له درغليو ډکو انتخاباتو کې به هغه څوک په يقيني ډول راځي چې امريکا يې غواړي‎.

داسی په کابل کې به مونږ هم د دغو جعلي او غير ملي انتخاباتو ميدان تود کړو نو هغو ته به پخپل حضور اعتبار ورکړو. دا به مو له ملت سره خيانت کړی وي.

زما له نظره له دې نه دا ښه ده چې يوه ابتدائي حلقه په کوم جومات يا مدرسه کې ولرو چې د دغه نظام او د دغه اشغال پر ضد خپله واضح خبره پرګنو ته ورسوي)).

کله مې چې ټلېفون د هغه خوري خالد صاحب ته ورکړ، نو د تأثر نه په ډکه لهجه مې وويل، ((دغه باايمانه محمدزی د ډېرو هغو پيکه اخوانيانو نه سل ځله دروند وخوت چې د کابل رژيم او امريکا ته په ارزانه په لاس ورغلل.))

خواجه محمد اصف :

د امريکا په مشرۍ د ترهګرۍ ضد په نوم جګړه ((زموږ نه وه، بلکې موږ پردۍ جګړه او جعلي جهاد کړی دی)).

مشاهد حسين وايی :

هغه وخت خو زموږ پلان او فکر دا وو چې په افغانستان کې يو اسلامي دولت د ګلبدين حکمتيار په مشرۍ رامينځته او له هغې وروسته منځنۍ اسيا هم فتحه کړو

مشاهد حسين وايی بيا ما جنرال حميد ګل ته چې هغه مهال د آی ايس آی ISI مشر وو، وويل. دا ډېره ښه موقع ده. راځئ چې د ډيورنډلاين Durand-line په رسمي توګه د سرحد کولو لپاره کار پيل کړو. هغه راته کړل چې ((زموږ سرحد خو د آمو سيند دی)).

نصرالله بابر داسې ويلي :

The Five Evils who destroyed Afghanistan:

Former interior minister of Pakistan, General Naseerullah Babar gave an Interview to a Journalist Farhad Ali Khawar:

Babar said to him that I was invited by the then Prime Minister Zulfiqar Ali Bhutto. He (Bhutto) told me that the Durand Line Agreement is expiring in 1993, so Afghanistan Must be destabilized, because Afghanistan will demand for its territories from Durand line to Indus river.

Babar says that I invited Gul Buddin Hikmat Yar, Ahmad Shah Mahsood, Burhanuddin Rabbani and other religious youngsters from Afghanistan. I met with them in Bala Hisar port in Peshawar. I gave them money and 303 rifles to destabilize Afghanistan. Thus, we started “to destabilize” and “burn Afghanistan”.

Babar further added that we burnt Afghanistan to such an extent that even former Soviet Union also burnt in it. And now Afghanistan will never have the power to demand for the removal of the Durand line. That is the service I (Babar) have done for Pakistan.

جنرال اختر عبدالرحمان :

General Akhter Abdur Rehman:

General Akhter Abdur Rehman who was the head of ISI during Zia ul Haq era, once said KABUL MUST BURN.

کرنيل امام ورپسې زياتوي :

په افغان مجاهدينو کې يوه داسې شور او ولوله پيدا کړې وه چې د امريکا ولسمشرانو جيمی کارټر او صدر ريګن به يې تل صفتونه کول.

((يوه شپه جنرال صيب ضياالحق مونږ څو لوړرتبه نظامي افسران ماښامنۍ ته مېلمانه کړي و د ضياصيب لخوا همدا خبره وشوه چې کارټر او ريګن وايي ”افغان مجاهدين د اسلام ريښتيني ساتونکي دي“. په دې سره اول ضيا صيب او بيا ټولو حاضرينو ښه شېبه وخندل)).

مونږ ډېر کوشش وکړ چې د جمعيت اسلامي او حزب اسلامي په مشرۍ افغانستان يو سياسي حکومت جوړ کړي خو ددوی ترمنځ اختلاف، جنګونو او شخړو مونږ په يو بل فکر مجبور کړو او دا مو د ځان له پاره يوه ښه لاره وبلله چې د طالبانو ملاتړ وکړو او يوه سيمه د ځان له پاره خوندي پيدا کړو.

کرنيل امام ورپسې داسې زياتوي :

د استاد سياف له خوا عربانو سره ډېر ښه کمونېکېشن شوی وو او مرستو يوه لويه برخه د جلال الدين حقاني د دفتر او استاد سياف د دفتر له خوا تر لاسه کېدلې او دا هغه څه وو چې مونږ ته خواشينونکي وو.

په جلسه کې د اکثره مشرانو رايه دا وه چې ”د افغان جهاد د نګرانۍ مشري بايد تل د پاکستان لاس کې وي او بل هرڅوک که دې ميدان ته را ګډيږي، نو بايد د پاکستان له لارې خپل کارونه مخ ته يوسي.“.

د يو اوږد ميټينګ او بحثونو وروستو ماته يوه نوې نقشه په لاس کې را وسپارل شوه.

زه د پنځوسو په شاوخوا کې نوی کمانډران ټريننګ کړم، ددغو کسانو ځانګړتياوې هم را وښودل شوې، ”دوی بايد د عصري زدکړو پر ځای ديني زدکړې ولري“. ديني زدکړې يې هم بايد د نړيوالو عصري سيسټمونو پر ځای د مدرسو او جماعتونو له لارې تر لاسه کړي وي. زمونږ داسې کسان پکار وو چې هغه بايد دينداره وي او په دې فاني دنيا غولېدونکي نه وي.

مولوي محمد نبي محمدي چې د افغاني مجاهدينو لنډرانو په منځ کې تقوا دار او پاک مجاهد وو. له پاکستان سره يې خاص مينه وه او تل به يې مونږ ته د پاکستان د بقا دعا ګانې کولې.

مولوي محمد نبي ساده او مخلص انسان وو. د هرې مرستې له پاره به مو چې پرې غږ وکړ، نو نه يې نه کوله. د مولوي محمد نبي محمدي صيب ګروپ کې يوه ځانګړتيا دا وه چې د افغانستان زيات شمېر ديني عالمان په دې ډله کې وو او د مدرسو طالبانو به هم دې خوا ته ډېره مخه کوله. هغه رنګه اشخاص چې زما پکار وو هغه مې دلته پيدا کولای شول.

په همدې دوران کې مې په يوه جلسه کې د مولوي صيب محمدي نه دهمداسې ځوانانو غوښتنه وکړه چې زه بايد هغوی ته ځانګړې روزنې ورکړم.

ضياءالحق :

پاکستان په خپل ګاونډ کې خپل سري او د پاکستان د ارزوګانو مخالف افغانستان د زغملو وړ نه بولي.

افغانان نه شي کولای د خپل جهاد سياسي نماينده ګي وکړي.

پروېز مشرف :

((امريکا دې له موږ سره د حقاني شبکې پر سر ګوزاره (نرم چلند وکړي)).

مشرف ورپسې زياتوي :

We invited Mullah Omar to Pakistan a number of times after he gained power, but he always refused, citing wartime conditions in his country. We also offered to send him for umra, the small pilgrimage to Mecca, but he parried this offer too. He always met delegations from our intelligence agency but never allowed any of his field commanders to interact with us; he said they were continuously involved in operations. Thus, our relations with the Taliban were never smooth; in fact, they were quite uncomfortable.

د مشرف يادونه چې ملا صاحب به زموږ د استخباراتو له استازو (هيئتونو) سره کتل، خو خپل قوماندانان يې ځانته نه پرېښوول چې له هغه سره وګوري د متقي لپاره به ښه لاسوند وي چې ويلي دي : ((په موږ دې څوک دا ثابته کړي چې موږ له استخباراتو سره اړيکي لرو)). له دې جوتيږي چې مشر ملا صاحب د استخباراتو په ولکه کې وو او چا ته يې د ليدو لپاره نه پرېښووه.

Benazir Bhutto’s interior minister, major General Naseerullah Babur (retired), naively started calling the Taliban “my children”. It was only later, when “his children” became disobedient, that Benazir’s government disowned them. The truth is the Taliban did not ask for or receive any help from Pakistan in their earliest stages.

نصيرالله بابر به طالبان خپل بچيان بلل.

On September 19, 1998, our director general of Inter Services Intelligence and Prince Turki Al Faisal, who was then the head of Saudi intelligence and is now his country’s ambassador to Washington, met with Mullah Omar in Kandahar. This meeting came in the wake of al Qaeda’s bombing of the U.S. embassies in Kenya and Tanzania.

دا چې باجوه له خليلزاد غوښتي وو چې هند وهڅوي چې طالبان په رسميت وپېژني، نو ځکه خليلزاد د هند له سفر وروسته رسنيو ته ويلي وو : ((هند دې خپلې اندېښنې له طالبانو سره مخامخ شريکې کړي))، نو دا د هماغه زړې تګلارې ښکارندويي کوي چې مشرف يې مخکې هڅه کړې وه.

تاسې ګورئ چې دا تور کونی مشرف څومره هوښيار وچالاک دی چې له يو لورې ځان سپين باز ښيي او له بل لورې بيا نړيوال پړه بولي چې د دوی حکومت يې په رسميت ونه پېژنده. ان تر دې چې له ښاغلي کلينټن، پاچا عبدالله بن عبدالعزيز او شيخ زايد بن النهيان څخه يې غوښتي وو چې طالبان په رسميت وپېژني، خو پاچا عبدالله تر ټولو زياته پرې نيوکه کوله او ملا محمدعمر يې دروغژن بللو او مشرف ته يې په زغرده ويلي وو : ((له دروغژن سره نه يوځای کېږم)) او ويلي وو : ((دروغژن مې نه خوښيږي)).

Virtually the entire world had made the mistake of not recognising the Taliban regime and establishing embassies in Kabul. I had propounded a different approach, asking several important world leaders to recognise the Taliban so that we could put collective pressure on them to change. If seventy or eighty countries had established embassies in Kabul, we might have been able to exert some influence on them. I said so to President Bill Clinton, and to then Crown Prince (now King) Abdullah bin Abdul Aziz al Saud of Saudi Arabia, and to Sheikh Zayed bin Sultan Al Nahyan of the UAE. Crown Prince Abdullah was most critical of Mullah Omar and called a liar. “I can never join a liar,” he said to me. “I hate liars.”

تاسې وګورئ چې دا  دروغژن ومکار څومره زرنګ وچالاک دی؟

کله چې په ۲۰۰۱ ز کال کې د سېپټېمبر پېښه وشوه، نو زه د کراچۍ په قول اردو کې وم چې د امريکا د بهرنيو چارو وزير کولن پاول راته زنګ ووهلو او ويې ويل :

يا له موږ سره شه او يا زموږ له دښمنانو سره؟

پروېز مشرف وړاندې ليکلي چې زما لپاره دا ډېره سخته وه چې طالبان له ځانه خپه کړم، خو تر هغه زياته ډېره سخته دا وه چې يو کمزوری پاکستان دې د نړۍ له يو زبرځواک سره مخامخ شي. نو پرېکړه مې وکړه چې له طالبانو سره يارانه پرې کړم او د امريکايي ائتلاف برخه وګرځو. ځکه چې د پاکستان ملي ګټو همدا ايجابوله.

هغه د خپل کتاب په يوه بله برخه کې دا ليکلي چې کله امريکا غوښتل پر افغانستان د طالبانو د حکومت د پرځولو لپاره بريد وکړي. له موږ څخه يې د همکارۍ غوښتنه وکړه او له موږ څخه يې اووه (۷) غوښتنې وکړې چې يو له هغې نه په پاکستان کې د طالب مشرانو دوی ته سپارل وو.

مشرف وايی موږ د هغوی غوښتنه ومنله او څه د پاسه څلور سوه (۴۰۰) لوړپوړي (جګپوړي) او ټيټپوړي طالبان مو امريکا ته وسپارل چې د هغې په بدل کې يې موږ [پاکستان] ته ډېر ډالر ورکړل.

هغه وايی کله چې مو د ناټو او امريکا ګډو ځواکونو ته خپلې نظامي هډې ورکړې او همدارنګه د افغانستان يو شمېر مهمې برخې مو ورته وښوولې تر څو له دې هډو پر افغانستان بريدونه وکړي او هر ځای په اسانه په نښه کړي.

مشرف وايی امريکا پينځه څلوېښت زره (۴۵۰۰۰) حملې زموږ له خاورې څخه پر افغانستان وکړې.

مشرف وايی موږ ته د افغانانو وينې نه، بلکې خپل هېواد ارزښت درولود. موږ ته خپلو ګټو لومړيتوب درلود. افغانان خو موږ د دې لپاره وځورول او يو له بل سره مو د دې لپاره وجنګول چې ترڅو پاکستان ارام او باثباته اوسي.

مشرف زياتوي افغانان مو داسې وځورول چې هر چا به د حورو او جنت په فکر هر څه کولو ته چمتو ول. يو بل به يې ښه په شوق سره وژل، خو موږ ته د پاکستان بقا ارزښتمنه وه. هغه وايی : موږ په دې باور وو چې امريکا به د پاکستان دا مرسته هېڅکله هېره نه کړي. هغه وايی امريکا غوښتل افغانستان کې د ځان ساتلو لپاره د شورای نظار او په خاصه توګه د دوستم او خليلي ځواکونه په پيسو واخلي او اکمال يې کړي. ترڅو راتلونکې کې د بل چا لاس ته ونه لويږي او د دوی پر ضد استعمال نه شي.

مشرف وايی موږ هم له امريکا سره په دې کار کې راضي (خوښ) وو او ځينې نورې ډلې د حزب اسلامي په ګډون چې زموږ هر امر او غوښتنې ته تابع ول له امريکا سره مو مخ کړل.

هغه وايی بدبختانه چې د افغانستان ځينې روشنفکره افغانانو امريکا ته مشوره ورکړه چې افغانستان ملېشه ځواکونو ته نه، بلکې پوځ ته اړتيا لري. نو هماغه وو چې زموږ په لاس د افغانستان د ړنګول شوې اردو په جوړېدو بيا کار پيل شو چې د افغانستان ځينې منصبداران د پخوا په پرتله په ډېر زيات شوق د اردو يې ملي، امنيت يې ملي او ځانګړو ځواکونو ته د خدمت په موخه راودانګل.

مشرف وايی ما هماغه وخت د امريکا ولسمشر بُش ته ليک واستولو چې امريکا بايد په افغانستان کې ملي اردو او ځانګړي ځواکونه جوړ نه کړي. ځکه موږ له افغانستان سره يو شمېر ستونزې لرو او هلته د پوځ جوړول پاکستان ته د خطر په مانا ده. هغه وايی زموږ د تمې خلاف په افغانستان کې ملي اردو ته هره ورځ زرګونه ځوانان ورتلل. هغه وايی موږ د امريکا لپاره پخپل لاس جوړه شوې ترهګره ډله طالبان خپه کړل، خو امريکا زموږ د غوښتنو خلاف افغانستان کې داسې پوځ جوړ کړ چې پاکستان ته هم کمه نه وايی او د امريکا په کيسه کې هم نه ده.

همدېته ورته خبره د ايران مخکېني ولسمشر او قاسم سليماني هم کړې وې :

اناتولي :

ديپلمات ايراني همکاري ايران وامريکا در حمله به افغانستان را تاکيد کرد

رئيس وقت کميته روابط خارجی شورای عالی امنيت ملی ايران در زمان حمله آمريکا به افغانستان بر همکاری اين کشور با آمريکا در حمله به افغانستان صحه گذاشته و از اين همکاری تحت عنوان “منافع مشترک” ايران و آمريکا نام برد.

محمد خاتمي رئيس جهمور ايران :

((طالبان دشمن ما است. امريکا هم احساس می‌‌کرد طالبان دشمن ما است و سرنگونی طالبان در درجه اول تأمين کننده منافع ايران بود.))

General Soleimani had helped US upstage Taliban in Afghanistan post-9/11

Iraqis had dubbed General Soleimani as “the goat thief” during Iran-Iraq war. He had helped the US with specific intelligence about Taliban forces after 9/11. But he was soon to be declared an enemy national by the US.

Though the US and Iran did not have a diplomatic relation after 1980, this did not stop Soleimani to cooperate with the US, when it sought assistance against Taliban and Al-Qaeda.

The US wanted to punish the perpetrators of 9/11 while Soleimani wished to punish Taliban because they had targeted Shia Afghans.

A series of meetings between the US officials and negotiators named by Soleimani was held, beginning with the one in Geneva days after 9/11 attacks. By the start of October 2001, Soleimani was said to have got irritated with the delay in US attacks on Taliban.

In one of the meetings in early October 2001, Soleimani’s negotiators “threw” a map at the US officials telling them “attack here first”, “attack there then” and “attack here next”. The US officials kept the map, and on October 7 bombings began on Taliban installations.

In three years’ time, a US-backed government took over the reins of power in Afghanistan though Taliban continued to exert pressure in certain areas of the country. During these years, Osama bin Laden fled Afghanistan and took refuge in Pakistan. In 2011, the US commandos killed Osama bin Laden in a special operation in Pakistan’s garrison town Abbottabad.

Soleiman had the credit to show the US forces a pathway to take on Taliban and Al-Qaeda. However, only three months after the US began bombing on Taliban, then President George Bush clubbed Iran in the axis of evil, turning Soleiman an enemy of the US.

In April 2019, the Trump administration declared Iranian Revolutionary Guard and Quds Forces terrorist outfits calling for action against people associated with the forces.

سرتاج عزيز :

طالبان د اوږدې جګړې توان لري.

Ubaidullah Sindhi

Attempt to involve Afghanistan’s ruler

With the onset of World War I in 1914, efforts were made by the Darul Uloom Deoband to forward the cause of Pan-Islam in British India with the help of the other sympathetic nations of the world. Led by Mahmud al Hasan, plans were sketched out for an insurrection beginning in the tribal belt of North-West Frontier Province of British India.^[3][4] Mahmud al Hasan, left India to seek the help of Galib Pasha, the Turkish governor of Hijaz, while at Hasan’s directions, Ubaidullah proceeded to Kabul to seek Emir Habibullah‘s support there. Initial plans were to raise an Islamic army (Hizb Allah) headquartered at Medina, with an Indian contingent at Kabul. Maulana Hasan was to be the General-in-chief of this army.^[4] Some of Ubaidullah’s students went to Kabul to explore things before Ubaidullah arrived there. While at Kabul, Ubaidullah came to the conclusion that focusing on the Indian Freedom Movement would best serve the pan-Islamic cause.^[5] Ubaidullah had proposed to the Afghan Emir that he declare war against British India.^[6][7] Maulana Abul Kalam Azad is known to have been involved in the movement prior to his arrest in 1916.^[3][1]

Maulana Ubaidullah Sindhi and Mahmud al Hasan (principal of the Darul Uloom Deoband) had proceeded to Kabul in October 1915 with plans to initiate a Muslim insurrection in the tribal belt of British India. For this purpose, Ubaid Allah was to propose that the Amir of Afghanistan declares war against Britain while Mahmud al Hasan sought German and Turkish help. Hasan proceeded to Hijaz. Ubaidullah, in the meantime, was able to establish friendly relations with Emir Habibullah of Afghanistan. At Kabul, Ubaidullah along with some of his students, were to make their way to Turkey to join the Caliph‘s “Jihad” against Britain. But it was eventually decided that the pan-Islamic cause was to be best served by focusing on the Indian Freedom Movement.^[5]

In late 1915, Sindhi was met in Kabul by the ‘Niedermayer-Hentig Expedition’ sent by the Indian Independence Committee in Berlin and the German war ministry. Nominally led by the exiled Indian prince Raja Mahendra Pratap, it had among its members the Islamic scholar Abdul Hafiz Mohamed Barakatullah, and the German officers Werner Otto von Hentig and Oskar Niedermayer, as well as a number of other notable individuals. The expedition tried to rally Emir Habibullah’s support, and through him, begin a campaign into British India. It was hoped that it would initiate a rebellion in British India. On 1 December 1915, the Provisional Government of India was founded at Emir Habibullah’s ‘Bagh-e-Babur palace’ in the presence of the Indian, German, and Turkish members of the expedition. It was declared a ‘revolutionary government-in-exile’ which was to take charge of independent India when British authority is overthrown.^[8] Mahendra Pratap was proclaimed its President, Barkatullah the Prime minister, Ubaidullah Sindhi the Minister for India, another Deobandi leader Moulavi Bashir its War Minister, and Champakaran Pillai was to be the Foreign Minister.^[9] The Provisional Government of India obtained support from Galib Pasha and proclaimed Jihad against Britain. Recognition was sought from the Russian Empire, Republican China and Japan.^[10] This provisional government would later attempt to obtain support from Soviet leadership. After the February Revolution in Russia in 1917, Pratap’s government corresponded with the nascent Soviet government. In 1918, Mahendra Pratap met Trotsky in Petrograd before meeting the Kaiser in Berlin, urging both to mobilise against British India.^[11][12]

However, these plans faltered, Emir Habibullah remained steadfastly neutral while he awaited a concrete indication where the war was headed, even as his advisory council and family members indicated their support against Britain. The Germans withdrew their support in 1917, but the ‘Provisional Government of India’ stayed behind at Kabul. In 1919, this government was ultimately dissolved under British diplomatic pressure on Afghanistan. Ubaidullah had stayed in Kabul for nearly seven years. He even encouraged the young King Amanullah Khan, who took power in Afghanistan after Habibullah’s assassination, in the Third Anglo-Afghan War. The conclusion of the war, ultimately, forced Ubaidullah Sindhi to leave Afghanistan as King Amanullah came under pressure from Britain.^[13]

=-=-=-=-=

Education, Conflict and Reconciliation: International Perspectives

Page 263

Seventeen Icons of Heroes

It describes seventeen icons or heroes, of whom eleven are praised for their engagement in conflict or for mobilising Muslims to fight against their non-Muslim enemies. (8) these include:

• Hazrat Imam Hussain who was martyred at Karbala;
• Tipu Sultan who was martyred fighting the British;
• Muhammad-bin-Qasim who defeated Raja Dahir and conquered Sindh in 711 AD;
• #Mehmood Ghaznavi who invaded India seventeen times and remained victorious each time;
• Jamal-ud-Din Afghani the Muslim scholar who endeavoured to unite the Muslims;
• Shah Waliullah who persuaded Ahmad Shah Abdali to come to help the Indian Muslims military against the Marhattas;
• Ahmad Shah Abdali who curbed the power of the Marhattas;
• Subaktageen, the ruler of Ghazni who defeated Raja Jaypal;
• The Mughal King, Aurangzeb Alamgir who is famous for aggressively expanding his empire’s frontiers and his militant enforcement of orthodox Sunni Islam;
• Haider Ali, the funder of the state of Maysore who fought the British several times;
• And Maulana Ubaid Ullah’ Sindhi, a religious scholar who mobilised Muslims against the (9)

Episodes from history are selected and narrated in such a way as to construct all Muslims as one nation, and military heroism and the readiness to fight in the name of religion as an essential feature of being a Muslim, even religious scholars are selected and narrated with the same objective and they are praised for unifying and strengthening the Indian Muslims, and mobilising and leading Islamic resistance against non-Muslim oppression.

Shah Waliullah sent letters to Ahmad Shah Abdali and told him to bring his army to help the Muslims and said “if he did not help at that time, the existence of Muslims would be erased from the sub-continent.” [….] Ahmad Shah Abdali attacked India in 1761. A bitter battle too place at Panipat in which Hindus and Marhattas received a terrible defeat and their power was forever. (Ibid: 116)

[Jamal-ud-Din Afghan] was a great supporter of Muslim unity. [….] He endeavoured to unify the Muslims and to do away with the distinctions based on nation and nationality. (Ibid: 121)

زه د ملا محمد عمر چرګوړو ته حيران يم چې د دوی په مينځ کې دا بېګانه جاسوس کرنيل امام دا خبره کوي چې ((د افغانانو وينې مردارې دي، پرېږده چې توی شي)).

يا :

پروېز مشرف وايی :

((موږ ته د افغانانو وينې نه، بلکې خپل هېواد ارزښت درولود. موږ ته خپلو ګټو لومړيتوب درلود. افغانان خو موږ د دې لپاره وځورول او يو له بل سره مو د دې لپاره وجنګول چې ترڅو پاکستان ارام او باثباته اوسي. افغانان مو داسې وځورول چې هر چا به د حورو او جنت په فکر هر څه کولو ته چمتو ول. يو بل به يې ښه په شوق سره وژل، خو موږ ته د پاکستان بقا ارزښتمنه وه.))

تېر ته تاريخ ته په کتو چې :

هيټلر ته د شاه امان الله خان ځواب

[[” زما عزيز ورور آډولف هيټلر!

ستاسې پيشنهاد مې په غور ولوست، بايد زه خپل ښاغلي ورور ته دا څرګنده کړم چې زه د هيڅ نوم او نښان او د قدرت د لاسته راوړلو له پاره په افغانستان کې د تخت او تاج غوښتونکى نه يم. په خاصه بيا هغه مهال چې دغه تاج او تخت د يو بل هيواد په مرسته را کول کيږي، که څه هغه هيواد او ولس يې زما همنژاده هم وي او که څه هم زموږ سياسي ګټې مشروع او مشترکې هم وي. زه هيڅکله و دې ته نه يم حاضر چې په افغانستان کې د سلطنت د تاج او تخت د لاسته راوړلو له پاره خپل حيثيت او د افغان ولس حيثيت پايمال کړم. زه د خپل ورور څخه هيله کوم چي زما معذرت قبول کړي. “]]

https://www.facebook.com/haqyaar333/posts/878032465888265

د افغانستان و امريکا د اړيکو لنډه تاريخچه

افغانستان ته انګليستان څو ځله لوړپوړي چارواکي او وروسته يې د وخت صدراعظم راواستاوه او د اعليحضرت محمد شاه سره يې وکتل.

جنرال سردار عبدالولي چې د شاه اوخی او د اکا مارشال شاه وليخان زوی دی په ارګ کې د ليدنې (۱۰۰۳) پر مهال ماراقم ته وويل.

پلاوي پاچا ته وړانديز وکړ چې د امريکا او پلوي هېوادونو هوډ کړی دی چې د شوروي اتحاد په مقابل کې د سنټو (Central treaty Organisation “Cento”)  په نامه دفاعي تړون جوړ کاندي، که تاسو پکې غړيتوب واخلئ، په بدل کې به موږ د احمد شاه بابا امپراتوري درته جوړه کړو. مګر ظاهر شاه ونه منله. وروسته د امريکا ولسمشر ايزنهاور پخپله افغانستان ته راغی او د کابل هوايي ډګر په VIP کې يې له پاچا سره وکتل او پاچا ته يې وويل :

((که ته زموږ دا هيله ونه منئ، نو موږ اړ يونوی هېواد جوړ کړو او دا کار راته ستونزمن دی. که ته راسره يوځای شې، دا پيسې به ستا په مرسته ولګوو او هم به څلور ميليونه مسلمانان په افغانستان ورګډ کړو. محمد ظاهر شاه ورسره ونه منله)).

جنرال سردار عبدالولي زياته کړه چې سردار داوود خان، زما پلار مارشال شاه ولي خان، صدراعظم ډاکټر محمد ظاهر او يو شمېر نورو لوړ رتبه منصبدارانو هڅې وکړې چې پاچا دې غوښتنې ته چمتو کړي، خو بريالي نه شول. پايله دا شوه چې د امريکا او انګليستان په همکارئ پاکستان جوړ شو.

[14 اګست 1947 ز]

دا چې کرنيل امام هسې بېځايه پوڼۍ خوشې کړې که افغانستان داسې د چا مشروطې مرستې منلی، نو نن به يې دغه حال او وضعيت نه وو. خو دا پنجاب [رياست] دی چې زموږ د بوجۍ دينو له برکته چې خپل هېواد مو وران او ځان ورته اړمن کړ چې اوس د خپل اتوميتوب له برکته افغانستان خو لا څه ان چې د منځنۍ اسيا خوبونه ويني.

دا بايد په زغرده ووايم چې درې سرشاري ملتونه افغانان، کُردان او يمنيان به د خپلو لئيمو او منحوسو ګاونډيو له لاسه هېڅکله د ارام سا وانخلي. نه چا په کمونېزم وسوسيالېزم کې پرېښوول، نه په اسلام و واخوانيت، ستميت وماويستوب، نه په ديموکراسۍ وسېکولرۍ او ملتپالنه وهېواد پالنه وبنسټپالنه، سختدريځۍ او منځلارۍ کې پرېښوول. د خلکو تش په نوم مذهپال [ضياءالحق] او سوشيال پلار و لور [بوټو و بېنظيره] شهيدان او بي بي شهيده شول هغه چې اسلم بيګ يې په تړاو داسې وايي :

((بينظيرې موږ ته وويل چې جلال اباد ونيسئ او کابل وسېځئ!))

زموږ په سوځولو [سېځنه] کې خلک د جنت خوبونه ويني، نو موږ ته به څه راکړي؟

ميجر عامر :

موږ د امريکې ډېر خدمت کړی. د طالبانو حکومت مو ړنګ کړ. شپږ سوه کسان مو وروسپارل او ملا ضعيف مو بېعزته کړ.

هغه دردوونکی داستان يې دلته په دې لينک کې لوستلای شئ :

Barely five minutes had passed when other men arrived with handcuffs and a piece of black cloth. They shackled my hands and the cloth was tied around my head covering my eyes. This was the first time in my life that I had been treated in this way. They searched my belongings and took the holy Qur’an, a digital recorder and some money I still had with me. As they led me out of the building, they kicked and pushed me into a car. None of them had said a word so far. We drove for almost an hour before they stopped the car. I could hear the sounds of the rotating blades of a helicopter nearby. I guessed that we were at an airport where I would be handed over to the Americans. Someone grabbed me and pulled an expensive watch that I was wearing from my wrist as the car drove closer to the helicopters. The car stopped again, but this time two people grabbed me on each side and took me out of the car. As they brought me towards the helicopter, one of the guards whispered into my ear. Khuda hafiz. Farewell. But the way he said it, it sounded like I was going on a fantastic journey.

Even before I reached the helicopter, I was suddenly attacked from all sides. People kicked me, shouted at me, and my clothes were cut with knives. They ripped the black cloth from my face and for the first time I could see where I was. Pakistani and American soldiers stood around me. Behind these soldiers, I could see military vehicles in the distance, one of which had a general’s number plate.

The Pakistani soldiers were all staring as the Americans hit me and tore the remaining clothes off from my body. Eventually I was completely naked, and the Pakistani soldiers — the defenders of the Holy Qur’an — shamelessly watched me with smiles on their faces, saluting this disgraceful action of the Americans. They held a handover ceremony with the Americans right in front of my eyes. That moment is written in my memory like a stain on my soul. Even if Pakistan was unable to stand up to the godless Americans I would at least have expected them to insist that treatment like this would never take place under their eyes or on their own sovereign territory. I was still naked when a callous American soldier gripped my arm and dragged me onto the helicopter. They tied my hands and feet, sealed my mouth with duct tape and put a black cloth over my head. That was in turn taped to my neck, and then I was shackled to the floor of the helicopter. All this time I could neither shout nor breathe. When I tried to catch my breath or move a little to one side, I was kicked hard by a soldier. On board the helicopter, I stopped fearing the kicking and beating; I was sure that my soul would soon leave my body behind. I assured myself that I would soon die from the beatings. My wish, however, wasn’t granted.

The soldiers continued to shout at me, hit and kick me throughout the journey, until the helicopter finally landed. By then I had lost track of time. Only Allah knows the time I had spent between cars, helicopters and the place where I now found myself. I was glad when the helicopter landed, and allowed me to hope that the torment had come to an end, but a rough soldier took me and dragged me out of the helicopter. Outside, a number of soldiers beat and kicked me. They behaved like animals for what seemed like hours. Afterwards, the soldiers sat on top of me and proceeded to have a conversation, as if they were merely sitting on a park bench. I abandoned all hope; the ordeal had been long and I was convinced I would die soon. Still I saw the faces of the Pakistani soldiers in my mind. What had we done to deserve such a punishment? How could our Muslim brothers betray us like this?

Torture and Abuse on the USS Bataan and in Bagram and Kandahar: An Excerpt from “My Life with the Taliban” by Mullah Abdul Salam Zaeef

زما نيوکه له شيخ هبت الله و ملا عبدالغني برادره نيولې تر ملا عبدالکبير، ملا فاضل مظلوم، پير اغا، عباس ستانکزي و سُهَيل ټپوس او نورو ته دا ده چې تاسې خو په دې لينک کې يوځل د مولوي عبدالسلام ضعيف د لغړتيا او بېعزتۍ عکس هم ووينئ چې ميجر عامر ورته اشاره کړې، نو افسوس وشرم پر تاسې چې پر خپل سفير غيرت نه کوئ او د دوحې په تړون نازېږئ، نو تاسې ورب العالمين چې ډاکټر نجيب الله تر موږ جهادي دبله مارو او څڼه ورو – احمقانو طالبانو پورې په زرګونه ځله شرف نه لري؟

د افغانستان د پخواني ولسمشر ډاکټر نجيب الله تاريخي وينا

موږ خو د دې لپاره دا جهاد نه وو کړی چې اوس دې دا تورکوني پنجابيان مې پخپلو جوماتونو، بازارونو، ښوونځيو، روغتونو، جنازو ان پخپلو ښاديو او خفګان ښکاره کولو هم نه پرېږدي او دا دی تازه يې په کابل و ننګرهار په روغتون او جنازې خپله هغه بېشرمه څېره لا راښکاره کړه.

Dr Najibullah VS Ahmad Shah Masoud

د ګلبدين حکمتيار او مجاهدينو په اړه د ډاکتر نجيب الله له حقيقت څخه ډکه تاريخي وينا :

د ډاکټر نجيب الله د وخت خبره چې هغه مهال يې لويې جرګې ته کړې وه چې تاسې ما ته مشوره راکړئ چې :

• وطن پنجابي ته ورتسليم کړو، او که يې نه کړو؟
• د پنجابيانو غلامان شو؟
• وطن تجزيې ته پرېږدو؟
• ډيورند لاين واخلو او د آمو درياب ته يې ورواچوو؟
• خپل کور او کلی وران کړو؟
• بچيان پرېږدو چې هغوی يې يوسي او يتيمان شي؟
• او داسې نور

له خليلزاد او امريکا سره بايد هوبه هو سپينه او غوڅه خبره وشي چې د طالب د چتر لاندې مو د ترورېزم په پلمه د خپلو لېرو موخو او نورو ځانغوښتنې هوسونو [ټاکنيزې بريا او د سولې جايزې] لپاره مو دا ځلې بيا :

• پنجاب ته ورحواله کوي که څنګه؟
• ايا موږ هم د سوله ييز ژوند حق لرو يا نه؟

رستم شاه مهمند څه وايی؟

https://www.facebook.com/pshtonistan/videos/795873230759545/

ډاکټر اسرار احمد مشرف ته خبرداری ورکړی وو، خو هغه نه وو منلی

I warned Musharraf but He denied – Dr. Israr Ahmed (29 Nov 2011)

https://www.youtube.com/watch?v=lvbd7tg1W18

د جګړې پټ اړخونه :

د ۲۰۱۱ ز کال د مئ مياشت کې د اسامه بن لادن له وژل کېدو وروسته پاکستان افغانستان ته وړانديز وکړ چې دا وړانديز له کوم لاسليک پرته افغان حکومت ته ورکړل شو او پکې ليکل شوي وو که دا يوولس شرطونه ومنل شي، نو طالبان جګړه ختموي او سوله کوي. دا پټ شرطونه څه ول؟ دا شرطونه پر خپل ځای پاته دي، که دا د ذلت شرطونه ومنو، نو سبا هم سوله راتلای شي.

هغه شرطونه په دې ډول دي :

• لومړی شرط :

پاکستان وايی چې تاسې هېڅکله بايد د ډيورنډ کرښه ونه وايی، بلکې سرحد ووايی. د دې سرحد د ساتنې (امن) لپاره بايد ګډ کاري کميسيون (ټيم) جوړ شي.

• دويم شرط :

د اوبو پر سر بايد د افغانستان وپاکستان ترمينځ کومه شخړه نه وي. دواړه هېوادونه بايد يو هوکړه ليک لاسليک کړي چې کومه شخړه رامينځته نه شي. دا يو څه معقول شرط وو.

• درېيم شرط :

د افغانستان د پوځ او ملي امنيت دېرش سلنه ( ٪۳۰ ) به په پاکستان کې وګورئ (وروزئ)،

• څلورم شرط :

پاکستان بايد له قيد وشرط پرته منځنۍ اسيا ته لاسرسی ولري،

• پينځم شرط :

افغان حکومت بايد [ټول] ستراتيژيک تړونونه له غرب (لويديځ) سره لغوه کړي.

• شپږم شرط :

د افغانستان د کانونو او زېرمو په کېندنه کې بايد پاکستان، چين او افغانستان ونډه ولري او د حساب / حصار حق ولري. نورو شرکتونو ته بايد اجازه نه وي چې په افغانستان کې کانونه استخراج کړي.

• اووم شرط :

د پاکستان او افغانستان د استخباراتو ترمينځ بايد اړيکې جوړې شي. يا په بل عبارت د افغانستان استخبارات دې د آی ايس آی يوه څانګه وګرځي.

• اتم شرط :

که چېرې تاسې خپل تړون له لويديځو هېوادونو سره لغوه کوئ او که تشه رامينځته کيږي، نو ژمنه کوو چې چين، پاکستان او افغانستان به يوه ستراتيژيکه هوکړه رامينځته کړو. که امريکايان وځي، نو ستونزه به پاکستان او چين حل کوي.

• نهم شرط :

د هندوستان قونسلګرۍ چې په ولايتونو (کندهار، هرات او ننګرهار) کې دي بايد وويستل شي. او هندي شرکتونو ته بايد اجازه ورنه کړل شي چې په افغانستان کې پانګونه وکړي.

• لسم شرط :

هغه کسان، شخصيتونه، ميډيا (رسنۍ) او نور چې د پاکستان ضد څرګندونې کوي بايد چوپ (غلې) شي. که نه چوپ (غلې) کيږي، نو بايد وتړل شي.

• يولسم شرط :

د ډيورنډ کرښې آخوا له پښتنو مشرانو سره خپلې اړيکې پرې کړئ. که افغان حکومت غواړي چې پښتنو مشرانو ته بلنه ورکړي چې پښتانه مشران افغانستان ته راشي بايد د پاکستان له حکومت څخه اجازه واخلي. موږ به هم همداسې کوو. هڅه دې وشي چې پښتانه سره بيل (جلا) شي. کوز پښتانه بايد خپله سياسي قبيله ”سياسي قبله“ اسلام اباد وګڼي او د نورو پښتنو قبيله ”قبله“ بايد کابل وي.

 

دا يوولس غوښتنې وې. که دا غوښتنې ومنل شي، نو افغانستان شا تګ ته ځي. هغه پټ جنګ کې چې موږ يې قرباني ورکوو هغه دا يوولس مسايل دي. افغانان به هېڅکله دا ذليله شرطونه ونه مني.

 

خلک وايی چې تاسې د افغانستان د پت ساتونکي نه ياستئ، خو موږ د افغانستان د وقار ساتونکي يو. که نن ووايم چې ”زه افغان نه يم“، نو بيا پر ما باندې هېڅکله بريد نه کيږي.

 

=-=-=-=

طالب راته په دې نازيږي او خپل تړون راته د حُديبې له سولې او تړون سره ورته بولي.

PART TWO

In conjunction with the announcement of this agreement, the Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban will take the following steps to prevent any group or individual, including al-Qa’ida, from using the soil of Afghanistan to threaten the security of the United States and its allies:

1. The Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban will not allow any of its members, other individuals or groups, including al-Qa’ida, to use the soil of Afghanistan to threaten the security of the United States and its allies.

2. The Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban will send a clear message that those who pose a threat to the security of the United States and its allies have no place in Afghanistan, and will instruct members of the Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban not to cooperate with groups or individuals threatening the security of the United States and its allies.

3. The Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban will prevent any group or individual in Afghanistan from threatening the security of the United States and its allies, and will prevent them from recruiting, training, and fundraising and will not host them in accordance with the commitments in this agreement.

4. The Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban is committed to deal with those seeking asylum or residence in Afghanistan according to international migration law and the commitments of this agreement, so that such persons do not pose a threat to the security of the United States and its allies.

5. The Islamic Emirate of Afghanistan which is not recognized by the United States as a state and is known as the Taliban will not provide visas, passports, travel permits, or other legal documents to those who pose a threat to the security of the United States and its allies to enter Afghanistan.

پروېز مشرف :

On September 13, 2001, the U.S. ambassador to Pakistan, Wendy Chamberlain, brough me a set of seven demands. These demands had also been communicated to our foreign office by the U.S. State Department through what is called a non-paper:

1. Stop al Qaeda operatives at your borders, intercept arms shipments though Pakistan, and end all logical support for Bin Laden.
2. Provide the United States with blanket overflight and landing rights to conduct all necessary military and intelligence operations.
3. Provide territorial access to the United States and allied military intelligence as needed, and other personal to conduct all necessary operations against the preparators of terrorism and those that harbour them, including the use of Pakistan’s naval ports, air bases, and strategic locations on borders.
4. Provide the United States immediately with intelligence, immigration information and databases, and internal security information, to help prevent and respond to terrorist acts perpetrated against the United States, its friends, or its allies.
5. Continue to publicly condemn the terrorist acts September 11 and any other terrorist acts against the United States or its friends and allies, and curb all domestic expressions or support [for terrorism] against the United States, its friends, or its allies.
6. Cut off all shipments of fuel to the Taliban and any other items and recruits, including volunteers en route to Afghanistan, who can be used in a military, offensive capacity or to abet a terrorist threat.
7. Should the evidence strongly implicate Osama bin Laden and the al Qaeda network in Afghanistan and should Afghanistan and the Taliban continue to harbour him and his network, Pakistan will break diplomatic relations with the Taliban government, end support for the Taliban, and assist the United States in the aforementioned ways to destroy Osama bin Laden and his al Qaeda network.

مشرف له يو لورې ځان سيد بولي او له بل لورې بيا خپل موروپلار داسې راپېژني :

دواړه ښه نڅاګر هم ول. دا تورکونی د نڅاګرې ((ډمې)) زوی بيا زموږ له وينو سره لوبې کوي، ملنډې پرې وهي او زموږ له وژنو خوند اخلي او خپله تنده پرې ماتوي. خپلې ګټې او د پاکستان بقا ورته ارزښت درلود، نو نجيب خو لږ تر لږه د دې هېواد په دفاع (ساتنه) کې د جلال اباد په جنګ کې په مېړانه دفاع (ساتنه) وکړه. موږ څه وکړل؟ تورکوني پنجابيان او عربان له يوې څلمې رامخته کړي وو.

Secret Pakistan

Pakistan has been accused of playing a double game, acting as America’s ally in public while secretly training and arming its enemy in Afghanistan according to US intelligence.

Figure 1 In Afghanistan we saw an insurgency that was not only getting passive support from the Pakistani army and the Pakistani intelligence service, the ISI, but getting active support” [Bruce  Riedel, Advisor to President Obama in 2009]

بروس ريډل خپلې موندنې له ولسمشر اوباما سره شريکې کړې او ورته يې وويل : پاکستان د کلونو راهيسې له مونږ سره دوه ګونې لوبه کړې او ښايي چې دغې کړنې ته دوام ورکړي.

د سي آی ای يو پخواني مامور بروس ريډل وايی چې پاکستان د بوش اداره په ډېره چالاکۍ سره تير ايستله.

Pakistan a particularly general Musharaf played the Bush administration like a fiddle.

پاکستان او په ځانګړې توګه پروېز مشرف د بوش اداره په ډېر مهارت سره خطا ايستله. مونږ ته يې يوازې د القاعدې هومره کسان راکول چې د بوش اداره خوشاله وساتي. هومره نه چې القاعده دړې وړې شي او د طالبانو برخه خو يې هېڅ څه رانه کړل.

مشرف پوهېده چې له هرې غونډې نه وړاندې خپلې ذخيرې ته نور توکي ورواچوي. د مشرف او د بوش د کتنې په درشل کې به يې د القاعدې يو فعال راوويست چې دا دی څلورم کس، دا دی په القاعده کې درېيم کس مو ونيوه او په دې توګه به يې د انتقاد مخه ډب کړه.

په همدې مهال کې له اسلام اباد نه برېتانيا ته رسېدلو ريپوټونو هم د امريکا ادعا پياوړې کوله. ډګروال ريچارډ کيم Richard Kim د برتانيا د کابيني د استخباراتو پخوانی مشر وو چې د ايم آی شپږ (MI 6) او ايم آی پنځو (MI 5) له ادارو ريپوټونه ورته سپارل کېدل.

I think it was quite clear to us that the Pakistanis were playing very much a double game and a lot of …

اوس ګران هېوادوال دې په دې خپل قضاوت وکړي چې پروېز مشرف د پاکستان لپاره څومره په زرنګۍ وچالاکۍ سره د بُش اداره تېر ايستله او تر ننه لا هماغه لوبه روانه ده. تاسې وګورئ چې د دغه پوره اوو شرطونو په بدل کې يې په لسګونه (۳۳) ميليارده ډالره شکولي دي. همداسې يې د تېکنالوژۍ، نظامي مرستې او ان تر پورونو پورې يې پرې سپک کړي دي. د مشر ملا صاحب وړانده چرګوړي هسې د اشغال خبرې کوي. ان تر دې چې خواجه محمد آصف د ټرمپ په ځواب کې په زغرده وويل : ((د امريکا په مشرۍ د ترهګرۍ ضد په نوم جګړه زموږ نه وه، بلکې موږ پردۍ جګړه او جعلي جهاد کړی دی)). د مشر ملا صاحب وړانده چرګوړي څنګه د اشغال او جهاد خبره کوي؟

نه پوهېږم چې طالب څه ته خوشاله دی او هسې بېځايه د رياست او د بادار ګنده معاملې ته د سولې نوم ورکوي؟ که څوک ځي، نو په مخه يې ښه چې لا پرون تللی وای، خو هسې بېځايه پلمې دې نه جوړوي. د هغه هندو کانه دې نه کوي چې د ځنکدن په وخت کې خطاګانې کولې او خپلو خپلوانو او دوستانو يې چا خندل او چا ژړل او پخپلو خنداګانو او ژړاو کې به يې ويل :

((لالا خو لاړ او روان دی، خو نښې يې پرېښوولې.))

خو دومره ده چې که څوک ځي، نو بايد بېمسووليته ولاړ نه شي!

لږ ځان پېژندنه هم اړينه ده. موږ اوس دومره ناتوانه شو چې د کرنيل امام غوندې د يو بېګانه جاسوس او د هغه د فاسدې او مردارې (خبيثې) ادارې له ځوابه نه يو او پخپل ټاټوبي (خاوره) کې مو وهي. تر څو به د غفلت په درانه خوب بېده يو؟ تر څو به د داسې يو بېګانه جاسوس له منحوسې ادارې نه لروبر کړيږو؟ اخر خو څه کول او ځان پېژندل هم په کار دي. تاسې ګورئ چې هندي الأصل مهاجر تورکوني مشرف څنګه پېغوريزه ژبه کارولې او موږ لا اوس هم د متقي په شان د خدای ناترسه لرو چې ملتاني دوړن او د څارګرې ادارې مشر فيض ته د ګلانو ګېډۍ ورکوي او غاړې ته ورپرېوځي، نو د مولوي عبدالسلام ضعيف لوڅونه، بېعزتي او وهل و ډبول او د ګلو ګېډې ورکول سره ارزي؟ په دې هيله چې هېوادوال پرې قضاوت وکړي.

ايا په موږ بوجۍ دينو او څڼورو احمقانو طالبانو کې لږ ذره ايمان او افغاني غيرت شته؟ که ايمان وغيرت را کې وای، نو د ملا عبدالسلام ضعيف لوڅونه و بېعزتي زموږ لپاره بس وه او بيا مو هېڅکله پنجاب ته مخ نه وای وراړولی، خو له بده مرغه چې بيا يې هم پړی را کې اچولی او دا ځل يې د دوحې په مارکېټ کې چې نړيوالو مو تماشا کوله پر نړيوال بېباکه پانګه وال د خپلو هوسونو لپاره وپلورلو او خپله هغه پخوانۍ دنده چې له مشر لالا يې په لسګونه ميليارده ډالره شکولي ول هغه خپله دنده يې اوس د طالب غاړې ته د تش په نوم هوايي امارت په تمه ورواچوله او بس.

ان تر دې چې زموږ يو هغه لويديځ ګاونډي زموږ د يو جهادي مشر پر سر له امريکا سره د خپلو ګټو لپاره د ((مجاهدين خلق)) په بدل کې معامله کړې وه، خو ښه وو چې بچ شوی وو او په هغه مرداره معامله کې د ((وشروه بثمن بخس دراهم)) ته ورته له پلورلو بچ شوی وو. هغه خپل ځان پېژني.

په درنښت

سيد حسين پاچا

له خالده تر محبه، ډاکټر نجيب شهيد او د سولې اتل دی

https://rohi.af/news/85580