بی تفاوتی سازمانهای حقوق بشری در برابر بی رحمی های طالبان

همزمان با افزایش سطح خشونت ها در افغانستان، تلفات افراد ملکی مخصوصا تلفات زنان و کودکان افزایش یافته است که مسوولیت تمام آنها به طالبان بر میگردد. تلفات زنان و کودکان اکثرا در نتیجه حملات انتحاری، انفجار ماین های کنار جاده و پرتاب هاوان ویا راکت از سوی گروه طالبان صورت می گیرد. به تازگی از اثر پرتاب یک فیر مرمی هاوان توسط گروه طالبان در شهر غزنی به شمول پنج کودک واسه خانم شهید و چهار کودک دیگر زخمی شدند.

این هاوان از همان نوع هاوانی است که گروه طالبان چندی قبل بالای مقام ولایت کندز پرتاب کرده بود که در نتیجه آن چهار سرباز زخمی شدند.

برای طالبان این مهم نیست که قربانیان جنگ کی ها باشند، قربانی ماین ها، انتحاری ها و هاوان ها کی ها هستند، هدف طالبان تنها بلند بردند گراف خشونت ها می باشد که زندگی مردم را تنگ بسازند تا اینکه به خواست های طالبان تن دهند.

حداقل برای سازمان های حقوق بشرو سازمان جهانی حمایت از کودکان لازم است که در برابر این همه جنایت های طالبان یکبار صدای شان را بلند کنند.

 این اولین و آخرین حمله طالبان نیست که در نتیجه آن زنان و کودکان قربانی می شوند. طالبان بصورت مستقیم و قصدی بالای شهر غزنی هاوان پرتاب کردند.

از طرف دیگر هم در جریان جنگ های هلمند و کندهار هزارها کودک از کاشانه های گرم شان رانده شدند و در وضعیت بی سرپناهی زندگی می کنند که هر لحظه مریضی های گوناگون تهدید به مرگ شان می کند.

رهبران طالبان در حال حاضر با بعضی کشور ها در حال داد و گرفت هستند، در حالیکه گروه جنگی آنها هر روز زندگی مردم را می گیرند و آنها را بی خانمان می سازند. اما به سازمان های جهانی لازم است که در برابر این همه جنایت های گروه طالبان عکس العملی نشان دهند و از گروه طالبان خواستار آتش بس شوند و بعضی کشور ها را مجبور بسازند که تا بالای طالبان فشار وارد کنند که تا به آتش بس و صلح تن دهند.