دوه کاناډایي طبي ساینس پوهان

دوه کاناډایي طبي ساینس پوهان چې نومونه یې سر فریډریک بینټینګ او بل یې چارلس بیسټ وو، د ۱۹۲۲ کال د جولای په ۲۸ نیټه ( پوره ۱۰۱ کاله مخکې) د ټورنټو د جان مکلیډ روغتون د ماشومانو د شکرې ناروغۍ وارډ ته ورسیدل. د روغتون په دې څانګه کې بستر شويو ماشومانو ټولو د دیابیت یا د شکرې ناروغي درلوده او ټول یې د دیابیټ کیټواسیدوزس ketoacidosis له امله بې هوښه او په کوما کې وو او مرګ ته نږدې وو. دواړو طبي ساینس پوهانو له ځانه سره خپله نوي اختراع کړي درمل راوړي و. “دا شیبې په طبي نړۍ کې ترټولو نه هیریدونکې شیبې په توګه پیژندل کیږي”. تصور وکړئ چې مور او پلار په یوې له ګڼې ګوڼې ډکې خونه کې د خپلو ماشومانو سر ته ناست دي او د خپل د زړه د ټوټو مرګ لپاره شیبې شماري.
دا ساینس پوهان په نوبت هر بستر ته ولاړل او هر ماشوم ته یې یوه یوه ستنه ووهله یانې پیچکاري یې ورته وکړه. ترڅو چې دوی وروستي بې هوښه ماشوم ته رسیدل، هغه لومړني ماشوم ته یې چې ستنه وهلې وه، په هوښ راغی او بیا یو یو ټول ماشومان د شکرې له کوما څخه راویښ شول. له مرګ او غم څخه ډکه کوټه ناڅاپه د خوښۍ او هیلو په ځای بدله شوه.
دې ساینس پوهانو له ځانه سره انسولین ( چې د پانقراص له هورمونو څخه یو هورمون دی) نوي اختراع کړی وو راوړي وو او ماشومانو ته یې تطبیق کړل. دا د شکرې د ناروغۍ او د بشریت د ژغورنې په لار کې یو ستر انقلاب و.
تاریخ د هغو کسانو څخه مننه کوي چې نړۍ ته یې د علم په بڼه، د طب په بڼه یا د اختراع په بڼه نوي څه ورکړي دي، او موږ یو چې لا اوس هم د علم په اباحت او وجوب سره نه سلا کیږو.
اوس تاسې ووایاست چې قهرمانان او اتلان هغوی دي چې ژوندونه ژغوري او که هغوی دي چې له خلکو ژوند اخلي او د بشر د ژغورنې او هوساینې لپاره حتی یو کوچنی اقدام هم په خپله کارنامه کې نلري؟؟