پښتون پاڅون/ بارکوال میاخیل

د اسلام اباد پښتون لاریون د پښتنو په سیاسي تاریخ کې لومړۍ تجربه وه او ډېره اغېزمنه تجربه وه. خلک مو له څلوېښتو کلونو وژل کېدل، خو له غندنو، فریادونو او لنډمهالو احتجاجونو وروسته به بیا هماغه نارین ګډ وو، خو په زړونو او ذهنونو کې دا درد او زغم په پخېدو شو او د پښتنو مشرانو د سیاسي فصل په برکت مېوې ته ورسېد، چې موږ یې ننداره د یوه ځوان او ویښ نسل په بڼه د اسلام اباد په احتجاجي پاڅون او د دې احتحاج په برکت په لر و بر وطن او ټوله نړۍ کې وکړه، نور دا “پښتون لاریون” په “پښتون پاڅون” او “پښتون پسرلي” بدل شوی دی او پاڅونونه دوامداره وي.
دا چې د اسلام اباد د “پښتون لاریون” پینځه غوښتنې وې او هغه تقریباً ټولې له قبایلي سیمو خصوصاً وزیرستان سره تړلې وې، نو حکومت ته یواځې هماغه غوښتنې وړاندې شوې، چې حکومت یې د منلو لپاره لاریونوال قانع کړل او لیکلی فرمان یې جاري کړ، په نتیجه کې یې احتجاج د یوې میاشتې په شرط تم (ختم نه) کړل شو، چې که حکومت یې غوښتنې ونه مني، نو تم کړی احتجاج به بیرته روان کړي.
دا چې د اسلام اباد احتجاج د یوې قبیلې له لاریونه د ټول پښتانه په پاڅون بدل شو، نو د ټولو پښتنو ستونځې او غوښتنې پینځه نه، په لسګونو دي چې د دې ریاست په چوکاټ او له چوکاټه دباندې یې لري، خو سمدستي د څلوېښت کلنې غمیزې غوښتنې په لنډمهالې احتجاجي ناسته نه تر سره کېږي، خو دا احتجاج که انقلاب نه راولي، پښتنو ته یې د یو سیاسي احتجاجي پاڅون شعور ضرور ورکړ او دا پاڅون نور د استعمار په چپلاخو او دسیسو سړېدلای نه شي.